Paul Rosenmöller gaat drie sterren

De meeste jongeren kennen Paul Rosenmöller als een brave documentairemaker bij een blikverruimende en grensverleggende omroep. Dat is hij niet altijd geweest. Zijn levensloop volgt een interessante trend die we bij meer socialistische idealisten tegenkomen en waar we een boel van kunnen leren.

De biografie van Rosenmöller leest als een jongensboek: begonnen met de voeten in de aarde als Rotterdamse havenarbeider, vechtend voor de arbeidersrevolutie heeft hij indrukwekkende cariere achter de rug. Van het vakbondswerk de politiek in. Na zijn exit als lijsttrekker heeft hij zijn verborgen passie opgepakt: journalistiek. Hij kan nu “los van partijprogramma’s” zijn zegje doen. Want steeds verantwoording af moeten leggen naar de achterban gaat toch irriteren. Zijn laatste ideologische veren schudt hij af als commissaris van uitzendkrachtkoningen CSU en NS. Inmiddels heeft hij zijn strijdtegen het grote geld ingeruild tegen de strijd tegen de grote buik: obesitas. Hij is ook veranderd van strategie: werd hij vroeger bekritiseerd vanwege de geweldsbereidheid van zijn maoistische partij “Rode Morgen” en haar steun aan communistische dictators, in zijn strijd tegen de suikers en de vetten “wil hij geen zeurkous zijn” en “Het leven moet wel leuk blijven.” Goh, toevallig nu zijn vijf kinderen aan het puberen zijn geslagen bindt pa zijn idealen in?

Kammeraad Rosenmöller heeft met het klimmen van de jaren zijn rode strijdbijl opgeborgen en zijn idealen erbij. Een episch voorbeeldje hiervan vinden we in het brave rauwkostblaadje Smaakmakend. Zich veilig wanend tegenover verschillig en gifvrij knagend Nederland klapt hij uit de school over zijn nieuwste liefhebberij: het bezoeken van restaurants. Dat het leven leuk moet blijven blijkt uit het feit dat de voormalige maoist er geen been in ziet om bij de elite aan te schuiven in De Librije, het enige driesterrenrestuarant van Nederland. Jarenlang kleumende stakingsacties houden op tochtige haventerreinen, je stem schor schreeuwen door de megafoon en waterige soep eten gaat je niet in de koude kleren zitten. Dan wil je wel eens wat anders. Jezelf bijvoorbeeld een diner laten opdienen ter waarde van een gemiddelde bijstandsnorm. Oh Paul, waar zijn je dromen gebleven? Hoe kan het dat je daden er zover van afgedreven zijn? Heb je je eigen boek wel goed gelezen?

Het is een bekend patroon: als jonge idealist de wereld willen veranderen, maar na jaren wijs geworden aanschuiven bij de elite. Waar hebben we dat eerder gezien? Wim Kok is als Shellcommissaris ook wat afgedreven van zijn vakbondstijd en we weten waar Greenpeacewoordvoeder Diederik Samsom terecht is gekomen. Linkse idealisten die in 30 jaar tijd aan de andere kant van de onderhandelingstafel terecht zijn gekomen. Welke lessen hebben zij nu geleerd? En zijn zij bereid deze aan hun jonge opvolgers mee te geven? Of zit Nederland blijvend gevangen in een caroussel van socialisten die zich met een idealistische start moreel immuun wanen om vervolgens via dezelfde machtsmonopolies zichzelf omhoog te werken om toe te treden tot de elites waar zij vroeger altijd tegen hadden gestreden? En zonder teken van schaamte plaatsnemen aan de andere kant van de onderhandelingstafel, waar zij hun eigen kinderen in de ogen moeten kijken?

ingezonden door Prepperoni