Ruim een half jaar heb ik een serie artikelen gewijd aan petities die vrijheid bevorderen. Tijd om de balans op te maken. Ik stel daarbij twee vragen: “Hebben petities zin?” en “Heeft het publiceren op vrijspreker zin?”
HEBBEN PETITIES ZIN?
Petities zijn een manier om overheidsbeleid te veranderen. De initiatiefnemer stelt een petitie op en moet vervolgens een grote groep mensen overtuigen om zijn petitie te tekenen. Hij overhandigt de handtekeningenlijst aan zijn “vertegenwoordiger” die deze binnen de overheidsorganisatie moet gaan verdedigen richting andere “vertegenwoordigers”. Tussen de initiatiefnemer van de petitie en de uiteindelijke beslisser zitten dus twee moeizame schakels waarin één persoon een groep anderen moet overtuigen. Bij beide schakels is het resultaat grotendeels afhankelijk is van anderen en wordt de afstand tussen primaire belanghebbende (initiatiefnemer) en de uiteindelijke beslisser vergroot.
Uit een artikel in het gratis kwaliteitsblad Metro blijkt dat de meeste petities de Haagse brievenbus niet eens halen [1]. Petities die wel ingediend worden in ontvangst genomen maar vervolgens blijft het oorverdovend stil. Sommige petities leiden werkelijk tot ander beleid; de hoeveelheid tijd en energie die het opzetten van zo’n petitie vergt en vooral het hoge afbreukrisico staan in geen verhouding tot het mogelijke resultaat.
HEEFT HET PUBLICEREN VAN LIBERTARISCHE PETITIES OP VRIJSPREKER ZIN?
Het boek “How I Found Freedom in an Unfree World” van Harry Browne [2] is een ode aan het egoïsme. Als iedereen zijn eigen geluk voorop stelt wordt de wereld als totaal alleen maar beter op. Als ieder het geluk van een ander voorop stelt wordt niemand gelukkig! Dus wat is het belang van het ondertekenen van een petitie voor een onderwerp waar je zelf geen direct voordeel bij hebt? Hooguit de hoop dat anderen ook ooit jou als wederdienst zullen steunen als je zelf een petitie zou beginnen.
Dat laatste gebeurt weinig, kijk maar naar de bedroevend lage stand onder onze goudpetitie [3]. Waarom zouden wij dan wel andere petities steunen? Ik denk dat veel lezers dit (onbewust) in het achterhoofd hadden toen ze besloten om de petities die ik aanbood links te laten liggen. Sommige petities, met name over lagere verkeersboetes en Europa lieten een duidelijke piek in het aantal ondertekenaars zien nadat ik ze op vrijspreker onder de aandacht bracht, de meesten werden echter weinig of niet door lezers gesteund.
Daar komt bij dat het indienen van een petitie veel lijkt op het “onderhandelen met je onderdrukker”. Impliciet erken je hiermee de macht van de overheid en dat stuit veel Libertariërs tegen de borst.
CONCLUSIE: PETITIES ONDERTEKENEN HEEFT ERG WEINIG EFFECT
Petities worden maar weinig getekend en eenmaal ingediende petities sorteren zelden effect. Deze combinatie maakt dat ik het niet zinvol vind om deze petitieserie voort te zetten. Enigzinds met pijn in het hart, de site petities.nl biedt een aardige inkijk in de wensen en verlangens van de gemiddelde burger. Dan blijkt dat het verbieden en belasten van anderen toch onverminderd populair is. Anders gezegd: de meeste burgers zijn nog steeds hard bezig om hun eigen gevangeniscel dicht te metselen.
Ik help de burger graag inzien dat ze de muren om zich heen moeten afbreken in plaats van opbouwen. Petities zijn daarbij toch niet het beste middel. Ik heb daarom besloten een punt te zetten achter deze serie Libertarische petities.
Prepperoni
Alle andere overwegingen even daargelaten, maar voor wat betreft het puntje “Petities die wel ingediend worden worden in ontvangst genomen maar vervolgens blijft het oorverdovend stil” daarover begint het inzicht door te breken bij sommige Kamerleden nadat er op 4 juli ruim een dozijn petities op het Plein voor de Tweede Kamer stond. 15 Kamerleden kwamen naar buiten om even handen te schudden. Kamerleden zitten in een soort bubbel waar ze zich dagelijks in een enorme informatielawine staande moeten houden. Het kwartiertje van een fysieke overhandiging is nuttig om even hun aandacht vast te houden. In hun wereld is dat een zee van tijd om ‘uitgebreid’ te praten over een onderwerp. Ze ervaren petities als een prachtig instrument om op de hoogte te blijven van wat er leeft in het land. Maar als ze alleen op internet staan weten ze er in de praktijk niet van. Zelfs niet als ze 300.000 ondertekeningen hebben. Na een overhandiging wel, dan is het een stuk in de informatiestroom. Komt ook weer terug in de commissievergadering als ‘ingekomen stuk’. Leuk om te gebruiken als anecdote in een debat, om een vraag over te stellen aan de minister of te gebruiken als contact in de samenleving over een onderwerp. Voortaan moet een petitie dus een formeel antwoord krijgen. Dat vraag ik met de petitie antwoordop.petities.nl Teken ook.
De huidige gang van zaken ontgaat de debutant petitionaris meestal. Ze vinden dat een petitie op het web genoeg moet zijn, waarom overhandigen? Organisaties weten wel dat het overhandigen (en daarna terugbellen en je op andere manieren opdringen, menig lobbyist heeft een pasje voor vrije toegang tot de Kamer) heel belangrijk is. Weet je dat wel, dan kan een petitie met minder dan 1000 ondertekeningen zelfs wetswijzigingen tot gevolg hebben (weet ik uit eigen ervaring met bevrijddepostcode.petities.nl). Terwijl ik weinig meer deed dan de petitie overhandigen en misschien een keer bellen.
Je zou ook kunnen zeggen dat die professionele organisaties beter zijn om hun egoïsme na te streven. Niet zelden hebben ze ook een ‘public affairs’ buro (lobbyist) ingehuurd daarvoor.
Dus, staar je niet blind op een teleurstellend aantal ondertekeningen. Als het er maar meer dan een paar honderd zijn kan je de Kamerleden al legitiem gaan lastig vallen, stalken. De lobbyist spelen…
Prepperoni [2] reageerde op deze reactie.
@ReindeR Rustema [1]: Welkom op onze site en dank voor je reactie.
Uit je verhaal maak ik op dat het succes van een petitie niet zozeer afhangt van het aantal handtekeningen, maar vooral in de zgn. nazorg. Niet echt democratisch, want daarbij geldt eenvoudigweg de meerderheid regeert. Nu kan een petitie met 600 ondertekenaars iets teweeg brengen wat een petitie met 2000 handtekeningen (nog) niet is gelukt.
Het eenvoudigweg oproepen tot het ondertekenen van willekeurige petities lijkt dus op het schieten met hagel. Beter is gericht een afgeronde petitie de overheidsorganisatie loodsen. “De lobbyist spelen”.
Ik stel voor dat we ons beraden hoe nu verder met de goudpetitie. Inschrijving sluiten, een afspraak maken met een kamerlid die dit onderwerp eerder te berde heeft gebracht, met een nette delegatie onze petitie overhandigen, daarna regelmatig vriendelijk contact onderhouden.
Belangrijk voor het succes: behandel het kamerlid niet als vijand, want wat je geeft krijg je terug. Als je bereid bent over het bezwaar “ik onderhandel niet met mijn onderdrukker!” heen kunt stappen, zul je dit kamerlid dus ook niet als “onderdrukker” tegemoet moeten treden, maar als “poort naar de oplossing”. Even wennen voor ons libertariers, maar is ons doel niet het proberen waard?
Correct. Heel belangrijk voor een succesvolle lobby is ook de timing. Zowel binnen een werkweek, maar ook de agenda van de Kamer en politieke dossiers. Kan je je onderwerp ergens aan koppelen bijvoorbeeld zodat je automatisch medestanders krijgt? Zelf had ik de mazzel dat ik geen (politieke) tegenstanders had.
De postcodetabel vrijgeven was van links tot rechts geen issue. Bij links niet omdat het gemaakt is door de PTT en daarom publiek moet blijven, aan de rechterkant niet omdat de markt beter werkt als dergelijke infrastructuur voor alle marktpartijen te gebruiken is. Ik had alleen de voormalige PTT (ik weet niet welke naam ze die dag hadden) tegen me. Die hebben professionele lobbyisten ingezet. Ondertussen liep er een overheidsproject waarbij alle gebouwen geadministreerd worden. Daar werd de postcode in meegenomen en dat maakte de postcode vrij voor iedereen.
Prepperoni [4] reageerde op deze reactie.
@ReindeR Rustema [3]: Je geeft een goed voorbeeld van hoe beleid wordt beinvloedt door het recht van de sterkste. Voor de politiek zou iedere burger gelijk(waardig) moeten zijn, maar met lobby wordt dit scheefgetrokken. Grote bedrijven en georganiseerde bevolkingsgroepen hebben een grotere lobbykracht en kunnen hun belangen beter verdedigen dan nieuwkomers of minderheden. Laat staan dat er geluisterd wordt naar ongeorganiseerden of illegalen.
In een vrije samenleving (met geen of een kleinere) overheid hebben grote bedrijven nog nog steeds veel macht, maar zij kunnen geen wetgeving laten invoeren die het werk of toetreding van nieuwkomers kunnen bemoeilijken. Dit is één van de bezwaren die libertariers hebben tegen het fenomeen overheid.
De realiteit is dat we een overheid hebben die met een gemiddelde belastingdruk van 60-65% groter is dan de private sector. De libertarische beweging wil een kleinere overheid bewerkstelligen en zo een halt toeroepen aan bovenstaande ongelijkheid. Uit jouw eerste reactie blijkt dat we dit ondermeer kunnen doen door vrijheidsbevorderende maatregelen voor te stellen… via datzelfde circuit dat we moreel zo vervoeien, nl. lobbywerk bij de politiek.
Lobbyen is een tak van sport waar libertariers gewoonlijk weinig ervaring mee hebben, we kunnen hierbij dus hulp gebruiken. Reinder, je lijkt hier aardig in thuis te zijn, wellicht spreekt onze doelstelling je aan en wil je ons hierbij ondersteunen. Er zijn meer mensen die via dit forum actief zijn geworden, het libertarische clubje is een vrolijk, idealistisch en ambitieus volkje waar spijkers met koppen geslagen worden. Mocht je eens van gedachten willen wisselen dan kun je me bereiken via het mailadres van vrijspreker info @ vrijspreker. nl of prepperoni @ xs4all. nl.
Verder: mogelijk zijn er onder de honderden (Europese) lobbyisten spijtoptanten die hun kennis en ervaring willen inzetten voor juist meer vrijheid en gelijke kansen voor iedereen. Het kan daarom geen kwaad onze boodschap ook neer te leggen bij de leden van de beroepsorganisatie van (Europeese) lobbyisten: de Society of European Affairs Professionals, http://www.seap.be
Op 21 mei hadden een aantal initiatiefnemers waaronder ikzelf een actie in Den Haag. De vraag die restte is, hoe komt het toch dat mensen niet in de voeten komen om te demonstreren en hun rechten op te eisen. Zijn we dermate murw gebeukt dat we het wel geloven en als zwakke schapen naar de slachtbank lopen. Daarbij hoop ik echter op een moment of alternatief systeem waarbij de burger wel degelijk de barricades opgaat en de heren in Den Haag de laan uit jagen. Want de conclusie is toch wel degelijk dat diverse Kabinetten er een regelrechte puinhoop van maakten die ons honderden miljarden hebben gekost.
Wie een oplossing weet waardoor deze teloorgang voorkomen wordt, daar hoor ik graag van.
Lobby is trouwens niet per definitie niet in het belang van of in de handen van burgers. Allerlei idealistische organisaties met leden, maar ook lagere overheden (gemeente, provincie) belobbyen Den Haag. Kenmerk is wel dat ze georganiseerd zijn. Individuele burgers zie je (te) weinig. Leestip: Het Grote Lobbyboek, nog tweedehands te krijgen.
Parlementariërs luisteren trouwens niet graag naar een lobby van ‘de industrie’, ondanks hun lobbykracht. Bedrijven kunnen immers niet stemmen, burgers wel. Ook kunnen bedrijven geen stemmen leveren (zoals in de VS bijvoorbeeld) omdat we geen twee-partijen en winner-takes-all systeem hebben. Met het kopen van advertenties om de tegenstander buiten spel te zetten kan je de verkiezingen niet winnen hier.
Als een burger zich meldt dan zijn politici doorgaans snel geïnteresseerd. Het gebeurt namelijk niet vaak dat burgers dat doen. Met name omdat ze het nut er niet van inzien, er geen tijd in hebben, er geen vertrouwen in hebben etc. De idealistische burgers worden trouwens al snel politieke partijen in geloodst. Of ze beginnen zelf een partij…
Al mijn tijd gaat in petities.nl zitten, ik doe niets daarbuiten.
@Sjef Smeets. Als je op televisie komt met een alternatief verhaal dan krijg je mensen in beweging (vb. G500 met Sywert bij De Wereld Draait Door) of als je heel goed georganiseerd bent in het land terwijl je een concreet eigenbelang verdedigt (vakbeweging, studenten). Maar als het te algemeen of ideologisch is dan gaan mensen er niet massaal de straat voor op (dierenwelzijn, natuur en milieu, de zorg, positie in de EU, etc). Terwijl daar juist wel veel online petities over zijn.
Comments are closed.