In het centrum van Buenos Aires staan op de straat , soms op een afstand van minder dan tien meter van elkaar, duizenden personen die roepen : “Cambio, cambio”.
Wie zich meldt, wordt meegenomen naar een keurig kantoortje, waar waar hij zijn dollars kan wisselen voor 9,40 Peso (officiële koers 5,70).
Ook zijn duizenden ambtenaren aan het werk om te bepalen wie tegen de officiële koers dollars krijgen toegewezen. Het is wonderlijk te observeren, hoe het land na zoveel monetaire chaos in het verleden weer tot een dergelijk systeem terug heeft kunnen keren.
Wat het land heeft aan een dergelijke chaos, is niemand duidelijk, maar in ieder geval kunnen politici nu tegen een leuke koers deviezen toewijzen aan personen, die tot hun aanhang behoren.
In 1945 was Argentinië een van de tien rijkste landen ter wereld. Helaas staat het nu wat lager op de lijst.
Volgens de overheid bedraagt de inflatie 10 procent. Mijn eigen waarnemingen indiceren een percentage dat drie keer zo hoog ligt.
Na zes of zeven rondes van hyperinflatie gedurende de laatste 200 jaar vraagt men zich af of de volgende ronde voor de deur staat en het snel weer iedereen gegeven zal zijn, biljetten van een miljoen peso in zijn portefeuille te hebben.
De overheid heeft enige tijd geleden een bankbiljet uitgegeven met de beeldenaar van Evita Peron die in de vijftiger jaren alleen op de postzegels stond. Prins Bernhard was gek op haar en zij op hem, want Bernhard bracht na een order voor Werkspoor met toestemming van De Nederlandsche Bank het toenmalige bedrag van 30 miljoen gulden mee voor de bankrekening van haar man.
Maar later, toen Peron uit het land gevlucht was en in Suriname een landingsvergunning trachtte te krijgen, gaf de te hulp geroepen Bernhard niet thuis : Peron als handelspartner was immers een schim uit het verleden.
Met Evita, Maradona, Maxima en een paus heeft Argentinië prachtige producten afgeleverd en zowel de biefstuk als de koffie smaken er voortreffelijk.
De kelner van het tegenover mijn hotel gelegen El Establo in de Paraguaystraat die op mijn tafeltje “De Staat” van Plato ontwaart, roept uit: “Ach ja, de staat, de staat!” als hij de even betaalbare als excellente wijn op tafel zet.
Hugo van Reijen
Maxima en een paus heeft Argentinië prachtige producten afgeleverd. De schrijver mag mij dat wel eens uitleggen…!! Zekers wat Maxima betreft. Trouwens Maxima was er voor de Minima.. die nu nog verder in de schulden zitten. Nu hoor je haar er niet meer over… en zegt men dat het plan gelukt is.. pffffff
hugo [3] reageerde op deze reactie.
Je snapt niet dat de onderdaan nog meer dan de minimale hoeveelheid cash aanhoudt.
@ric ardo [1]:
Het is de verdienste van Maxima, dat door haar toevoeging zowel de gemiddelde schoonheid als het gemiddelde IQ van het Koninklijk Huis gestegen zijn.
Hugo van Reijen
Comments are closed.