Soms moet je er even tussenuit. Even de wind om het hoofd laten waaien. Dat zijn de juiste momenten om een wandeling op het strand te maken. Slecht weer is geen probleem want dan is het strand leger.
Zo ook gister. Maar er gebeurde iets vreemds. Midden op het strand stond een klein wachthuisje. Beetje vreemde plek, maar mijn nieuwsgierigheid nam het over en ik ging even kijken. Je weet maar nooit, misschien is het een kleine snackbar en dat gaat er best in na een uurtje wandelen.
In het huisje zat een keurig geklede man, met een verrekijker in de hand naar de zee te turen.
“Goh, bent u misschien een bioloog op onderzoek?” vroeg ik de man. “Nee” zei de man beleeft, “ik ben van de gemeente.”. Toen ik hem vragend aankeek vertelde hij meer. “U heeft vast wel gehoord van het gemeentebesluit van afgelopen mei, het gemeentelijk besluit duurzaamheid in de context van de solaire beweging? “.
Nee, antwoordde ik hem. Niet mee bekend. Hij keek mij meewarig aan: “Maar het heeft in alle locale kranten gestaan, hoe kan u dit belangrijke besluit nu missen?”.
Ik vertelde hem dat ik een tweetal stickers op mijn brievenbus had, boven de gleuf een “Nee Nee” sticker en onderaan een sticker met de tekst “Nee is Nee”. Scheelt een hoop troep.
Gelukkig moest hij er wel om lachen. En begon uit te leggen wat zijn taak in het besluit was.
“Weet u, het besluit gaat over de ecologische implementatie van de duurzame richtlijnen zoals gevat zijn in eerdere raadsbeslissingen. Om dit traject succesvol te laten verlopen moet er nauwkeurig gemonitord worden. Dat doe ik dus. Ik controleer of de zon ondergaat op de door de raad bepaalde tijden.”
Toen viel het mij op dat de man een iPad had. “Goh” zei ik, “dat is modern, een iPad”. Hier was de ambtenaar echter minder blij mee. “Dit apparaat voldoet niet aan de ergonomische richtlijnen die gesteld zijn door de gemeentelijke automatiseringsdienst. Een computer moet bestaan uit een beeldscherm met een minimum dwarsdoorsnede van 22 1/2 centimeter, een toetsenbord met een maximale aanslagkracht van vier gram en een muis met een gewicht onder de 200 gram. Maar ik heb al een bezwaarformulier ingevuld vanmiddag. Dit kan echt niet.”
De zon ging onder. En de ambtenaar begon geconcentreerd te tikken op de iPad. Na een tiental minuten was hij klaar en stond hij op. Hij deed het licht uit, sloot het huisje af en vertrok na een vriendelijke groet naar huis.
Ik ben nog even blijven staan. Maar aangezien het voor mij ook tijd was om het warme huis weer op te zoeken besloot ik ook te vertrekken.
Toen ik halverwege de klim op de duinen was keek ik nog een keer om. Het werd vloed. En ik zag dat de opkomende vloed het huisje optilde en in zee spoelde.
Ingezonden door ARVR
Wat is het moraal van dit verhaal?? Of was het een hele natte droom?!
rob [2] reageerde op deze reactie.
@ric ardo [1]: Haal er uit wat je wil.
Voor mij is het dat de overheid allerlei onzinnige dingen doet en geen boodschap heeft aan gemeenschapsgeld. Conclusie: de overheid moet drastisch gereorganiseerd worden en veel overtollig vet moet worden weg gesneden. Op naar een kleinere overheid dus!
Dit past geheel in mijn verhaal van eerder: met 20% van de beste ambtenaren kun je alle werk efficiënt uitvoeren. De onderste 40% hindert het werk van de midden 40%, daar gebeurt dus feitelijk niks. Snijden, snijden dus dan zijn ondernemers die dag in dag uit hun best doen om met efficiency winst te maken ook minder gefrustreerd om over die winst belasting moeten te betalen.
Joseph,wat gaan we met al die vrijgekomen nietsnutten(ambtenaartjes)doen,aan nuttig werk krijg je nooit en te nimmer.
ric ardo [6] reageerde op deze reactie.
Ik moet hierbij direct denken aan Dorknoper, Maarten Toonders creatie van de accurate en onkreukbare “bijzondere ambtenaar eerste klas”: nl.wikipedia.org
@Ikke [4]: Ha, laten die nietsnutten een uitkering aanvragen en binnen een maand aan het werk zetten bij een plantsoendienst…Weten ze gelijk wat dat is, werken voor noppes. Hebben ze bij mij ook geprobeerd, alleen stonk ik er niet in, en ben verhuist naar Fr.
Beleeft >> beleefd
locale >> lokale
Dat valt best mee in zo’n lap tekst.
Wel vreemde logica: ” Midden op het strand stond een klein wachthuisje. Beetje vreemde plek, maar mijn nieuwsgierigheid nam het over en ik ging even kijken. Je weet maar nooit, misschien is het een kleine snackbar en dat gaat er best in …”
een kleine snackbar opeten?
Nogal wat stijlfouten verder, maar het verhaal is ook niet echt pakkend, te stereotype beschrijving van een ambtenaar, die vooroordelen zijn inmiddels wel bekend.
Serafijn [9] reageerde op deze reactie.
Gelukkig dat de overheid werk kon geven aan die man.
Ik ben ook erg optimistisch dat het bedrijfsleven prima in staat is om desgewenst naar de vraag van een klant (in dit geval een overheid) apparaten te produceren met de genoemde eisen.
@Koos [7]:
Altijd nuttig, om iemand taalkundig te fileren.
Erg leerzaam ook, want andere mensen zien dit soort vautjes natuurlijk nooit!
ric ardo [10] reageerde op deze reactie.
@Serafijn [9]: Laten we het houden op miereneukers…
Onthou ’t nou maar voor eens en voor altijd:
ambtenaren zijn en blijven gesubsidieerde zichzelfaanhetwerkhouders.
Laat ik even een vraag stellen: In de beleving van vele Libertariers zijn ambtenaren de “Root of all Evil”.
Maar ik heb de desbetreffende ambtenaar geschetst als een vriendelijke man. Geen afsnauwende chagrijn. En voor hem is alles wat hij doet normaal. Je kan dus stellen dat voor hem alles logisch is in het “Systeem” waarin hij werkt en leeft.
Wat is dan feitelijk de “Root of all Evil”? De ambtenaar of het systeem?
Onbezoldigd ruifvuller [13] reageerde op deze reactie.
@arvr [12]: Het “systeem” bestaat uit mensen, ambtenaren zo u wilt, die met elkaar afspreken te handelen zoals ze handelen. Ze kunnen zich dus m.i. niet verstoppen achter een systeem.