Het gevaar van man made global warming in historisch perspectief

De man made global warming lobby is niets anders dan het doortrekken van de lijn ingezet door Wilson met zijn Volkerenbond. Het afnemen van individuele beslissingsbevoegdheden van individuen en deze plaatsen op een dermate hoog platform dat iedereen de facto machteloos is. Het schema is steeds hetzelfde, als we niet gehoorzamen aan de adviezen van politici en wetenschappers dan gaat de aarde ten onder. Het effect is een gedeeltelijke wereldregering die tot een dictatuur zal afglijden omdat deze gebaseerd is op leugens en de enige manier om leugens in stand te houden is propaganda en dwang.

Macht corrumpeert, maar velen streven het na. De klassieke notie is dat machtshogerigen leider worden van een land. Vele machtshongerigen hebben thans in de gaten dat macht op een deelgebied net zo effectief kan zijn. Wie het globale geldwezen beheerst, beheerst een groot deel der economie. Heeft men wereldwijde beschikkingsmacht over energie of voedsel dan geldt hetzelfde.

We hebben begin vorige eeuw pogingen gezien het geldwezen op nationaal gebied over te nemen middels centrale banken. Dit is een groot succes geworden. Niet voor de bevolking maar wel voor de eigenaren van de centrale bank. En de rest van het bankwezen dat een eeuw lang de welvaartsgroei kon afromen door geldgroei en inflatie.

We zien dat na de tweede wereld oorlog de nodige NGO’s zijn opgericht. Ook op financieel gebied. Wereldbank en IMF hebben veel invloed. Een belangrijke bedreiging voor de status quo kwam eind jaren 60 en begin jaren 70. Men hield zich bezig met het voedsel vraagstuk, introduceerde peak oil theorie en benadrukte de eindigheid van grondstoffen.

Net zoals centrale banken uitingen zijn van centrale planning waren er vele aanhangers van de gedachte dat de wereldvoedsel productie strakker gepland zou moeten worden. Het is een godsgeschenk dat de wereld toen haar rug heeft recht gehouden anders zaten we tot op heden met hongersnoden opgescheept. Centrale planning en herverdeling gaan immers niet samen met een hoge productie. Zie dit artikel voor een toelichting mbt de voedseldiscussie in de jaren 70.

De club van Rome heeft net als diverse andere clubs en wetenschappers verkondigd dat belangrijke grondstoffen als olie binnen 10 tot 20 jaar zouden zijn opgebruikt. Deze gedachte is sinds de club van Rome stelselmatig verkondigd, ook al zijn we thans meer dan 40 jaar verder. Nog steeds horen we dat de olie over 20 jaar op is.

Ook al heeft de club van Rome op veel punten ongelijk gekregen, er is een hele cluster van nieuwe organisaties bij gekomen die de burger en de bedrijven voorschriften en heffingen opleggen. De club van Rome was een gedeeltelijk succes. Dat naar meer smaakte. Keer op keer moesten er nieuwe bedreigingen worden gevonden, mede omdat de stellingen als die van peak oil en zure regen een hoog Y2K gehalte bleken te hebben.

Door vallen en opstaan heeft de milieulobby geleerd dat de ideale stelling er een is die niet bewezen of ontkracht kan worden. Vandaar dat men de door mensen geschapen global warming al snel heeft hernoemd als climate change. De lange termijn klimaat bepaling vereist een model met vele variabelen die we nog niet allemaal kennen. Laat staan dat we de interacties tussen de variabelen kennen. Laat staan dat we een nulmeting kunnen doen van het klimaat zonder verder menselijk ingrijpen. Toch durven velen te verkondigen dat de bron van het kwaad de menselijke uitstoot van CO2 is. Men weet ook te vertellen in hoeverre de CO2 uitstoot dient te worden gereduceerd. En men komt zo tot de noodzaak van een nieuw allesomvattende CO2 rechten instituut. Inclusief nationale doelstellingen en verhandelbare certificaten. Op dit moment redelijk onschuldig maar als dit verder gaat en echt tanden gaat krijgen dan is het hek van de dam.

De gevolgen van een centrale CO2 organisatie zullen waarschijnlijk ernstiger zijn dan de gevolgen van de centrale banken. Al snel zal men stellen dat iedere aardbewoner recht heeft op dezelfde ecologische voetafdruk. Het gevolg daarvan zal een internationale herverdeling zijn op ongehoorde schaal. En herverdeling is altijd de vijand van productie en vooruitgang. Elites in onderontwikkelde landen zullen net als de oliesjeiks grote rijkdommen kunnen vergaren zolang ze de ontwikkeling in hun onderontwikkelde land maar kunnen tegen houden! De macht van de wereldwijde CO2 organisatie zal ongehoord zijn.

Nu is het zo dat de rijke westerse landen dit niet zo snel zullen toelaten. Waardoor dit scenario wellicht toch geen doorgang vindt. En zullen westerse landen dit vooral proberen te gebruiken om meer macht op hun eigen interne burger en industrie te verkrijgen en als extra bron van belasting heffing zien. Feit blijft dat keer op keer mensen en organisaties, soms met de beste bedoelingen, de deur open zetten voor machtshongerigen. Die op een deelgebied op deze manier de aarde in hun greep proberen te krijgen.

Het hoeft overigens niet op wereldschaal, een instituut als de EU is voor veel machtshongerigen al genoeg. Het kernpunt is dat keer op keer in het kader van het algemene belang we op een klein deelgebied ons eigendom moeten afstaan. Of ons beslissingsrecht. Waardoor uiteindelijk de burger geen macht meer heeft en groepen bureaucraten en politici, vaak op leugens gestoeld, de wereld regeren. Dat tijdperk is eigenlijk al aangebroken.