Hebt u een “Sociaal Contract”?

De laatste dagen werd mij een paar keer verweten dat ik toch een “Sociaal Contract” had. Me daarin verdiepend, kwam ik stukje tegen van Larken Rose , dat Floris Janssens vertaald heeft.
 

Hebt u een “Sociaal Contract”?

Er zijn twee simpele manieren waarop mensen met elkaar om kunnen gaan: op de manier van wederzijdse overeenstemming of op de manier waarbij de één met behulp van geweld en bedreigingen de ander zijn wil op legt.

De eerste manier kan als instemming worden bestempeld,  twee partijen die beiden vrijwillig iets met elkaar overeenkomen.
De tweede manier kan als regering worden bestempeld, de ene persoon heerst over de ander. Aangezien deze twee, regering en instemming, de tegenovergestelden van elkaar zijn, is het concept van “de instemming der geregeerden” een contradictie.
Als er wederzijdse instemming is, dan is er geen “regering”; als er regering is, dan is er geen instemming. Sommigen zullen beweren dat een meerderheid, of het volk als geheel, ermee ingestemd hebben om geregeerd te worden, zelfs wanneer vele individuen dat niet gedaan hebben. Maar een dergelijk argument verdraait de betekenis van instemming volledig. Niemand, zowel individueel als als groep, kan instemmen voor iets dat bij iemand anders gedaan wordt. Dat is simpelweg niet wat “instemming” betekent. Het gaat tegen alle logica in om te zeggen, “Ik stem in met dat jij bestolen wordt.”

Toch is dat de basis van de cultus van “democratie”: het idee dat een meerderheid kan instemmen namens een minderheid. Dat is niet “de instemming der geregeerden”; het is gedwongen overheersing der geregeerden, met “instemming” van een derde partij.

Zelfs indien iemand, we noemen hem even persoon X, zo dom zou zijn om iemand (persoon Y) daadwerkelijk te zeggen, “Ik stem in om jou mij met dwang te laten overheersen”, is er op het moment dat zijn overheerser (persoon Y) dwang moet gebruiken om hem (persoon X) iets te laten doen overduidelijk geen sprake meer van instemming. In de periode tussen wanneer persoon X instemde met de gedwongen overheersing en wanneer er dwang gebruikt moest worden door persoon Y om persoon X iets te laten doen, is er geen regering, enkel vrijwillige samenwerking. Het concept nauwkeuriger uitdrukken onthult de innerlijke tegenstrijdigheid: “Ik stem in met dat jij mij tot dingen mag dwingen, ongeacht of ik met ze instem of niet.”

Maar in de realiteit stemt niemand ermee in dat de mensen in de “regering” mogen doen wat ze zelf willen. Dus, om instemming te fabriceren wanneer er geen instemming is, voegen zij die geloven in “autoriteit” een nog bizarder fabeltje toe: het idee van “stilzwijgende instemming”. De bewering dat iemand, door slechts te leven in een stad, regio of land, instemt met het zich moeten houden aan alle regels die worden bedacht door mensen die beweren het recht te hebben om die stad, die regio of dat land te regeren. Het idee is dat wanneer iemand het niet eens is met die regels, hij vrij is de stad, de regio of het land te verlaten. En als hij ervoor kiest om niet te vertrekken, dan betekent dat dat hij instemt met het geregeerd worden door de regeerders van het betreffende rechtsgebied.(“Sociaal Contract”? )

Hoewel men dit napraat als papegaaien alsof het het evangelie betreft, ontbreekt het de redenering elke vorm van gezond verstand. Het is niet beter dan een carjacker die een automobilist op zondag tegenhoudt en zegt: “Door het rijden door deze buurt in je auto op zondag stem je in met het afstaan van je auto aan mij.” Iemand kan simpelweg niet bepalen wanneer er sprake is van instemming door iemand anders. Er is sprake van een overeenkomst wanneer minstens twee personen een wederzijdse bereidheid tot het treffen van een regeling met elkaar communiceren. Simpelweg ergens worden geboren is niet instemmen met wat dan ook.
Hetzelfde geldt voor het wonen in je eigen huis, waarvan een koning of politicus heeft verklaard dat het binnen het gebied wat hij regeert valt. Wanneer iemand bijvoorbeeld zegt: “wanneer je in mijn auto wilt zitten, mag je niet roken” of “je mag binnenkomen in mijn huis wanneer je je schoenen uit doet” is het iets heel anders dan wanneer iemand tegen iemand anders gaat zeggen wat hij mag doen binnen zijn eigen eigendom.
Wie het recht heeft tot het maken van regels voor een particuliere plek is, bij definitie, de eigenaar van die plek. Dat is de basis van het idee van privaat eigendom: dat er een “eigenaar” kan zijn die het exclusieve recht heeft om te bepalen wat er met of/en op dat eigendom gebeurt. De eigenaar van een huis heeft het recht om anderen de toegang tot zijn huis te ontzeggen, en daarmee ook het recht tot het bepalen wat bezoekers wel en niet mogen doen zolang zij in het huis zijn.

En dat schijnt wat licht op de onderliggende aanname achter het idee van stilzwijgende instemming. Om iemand te vertellen dat zijn enige geldige mogelijkheden bestaan uit het verlaten van het land of akkoord gaan met alles wat de politici hem opleggen impliceert logischerwijs dat alles binnen het land eigendom is van de politici. Als een persoon na jaar op jaar betalen voor zijn huis, of zelfs na het zelf gebouwd te hebben nog steeds slechts het verlaten van het land of akkoord gaan met alles wat de politici beslissen als mogelijkheden heeft, dan betekent dat, dat zijn huis en de tijd en de inspanning die hij in het huis geïnvesteerd heeft eigendom van de politici zijn. En het toebehoren van een persoon zijn tijd en inspanningen aan een ander is de definitie van slavernij.
Dat is exact wat het concept van stilzwijgende instemming betekent: dat elk land een grote slavenplantage is en dat alles en iedereen binnen dat land eigendom van de politici is.
En de meester heeft vanzelfsprekend niet de instemming van zijn slaven nodig.

Vertaald en ingezonden door Floris Janssens