Het politieke belang

Politiek gaan niet om argumenten maar om belangen. En bij de belangen gaat het niet om het algemeen belang maar om deelbelangen. De belangrijkste deelbelangen zijn die van de politici en de ambtelijke organisaties.

Een van de meest expansieve politieke organisaties is de EU. De beste manier voor de EU om verder te groeien is door een crisis. Van de euro crisis hebben de eurocraten geprofiteerd. We hebben thans een zodanig degelijke munt dat er een permanent noodfonds nodig is om de speculanten te ontmoedigen de uitgeholde structuur omver te werpen,

Zonder periodieke regime changes in zwakke landen door te voeren tel je thans internationaal niet meer mee. De EU en de Verenigde Staten buitelden over elkaar heen om de gekozen Oekraiense regering omver te werpen. Dit is een duidelijke inmenging in de invloedssfeer van Rusland. Waar de Russen hun verlies proberen te beperken door op hun beurt op kleinere schaal op de Krim regime change door te voeren wordt zelfs deze tegenzet door de EU en de VS tegengewerkt. De EU met haar afkeer voor de wens van het volk en referenda toont zich hier van haar meest nefaste verwerpelijke kant.

Rusland heeft intussen geleerd dat de NAVO maar al te graag bases opricht in landen rondom haar territorium. De miljarden steun die naar de Oekraine gaan zullen ooit beloond gaan worden. Waarschijnlijk in de vorm van militaire bases. Of dit in het belang is van de Oekrainer valt nog maar te bezien.

Waar de Amerikanen de kans op een wereldwijd vredesdividend lieten verdampen door hun militaire apparaat als nooit tevoren uit te breiden geeft dit geen hoop voor Rusland. De Verenigde staten hebben hun militaire overwicht tomeloos uitgebouwd. Dit is niet de actie van een vredelievend land. Een veel beperktere defensie zou de Verenigde staten al prima beschermen. Het is niet in het belang van de Amerikaan dat zijn land een dermate groot leger heeft, het kost hem vooral welvaart. Er zijn echter genoeg deelbelangen die gediend zijn bij een militaristische Verenigde Staten.

Hoe zou Washington reageren als Quebec zich zou afscheiden, miljarden leningen van Moskou accepteerde, en daarna militaire bases zou toestaan aan Rusland? Van Montreal naar New York is het maar 600 km, van Kiev naar Moskou is het 800. De Amerikanen zouden nooit bases op 600 kilometer van New York accepteren maar verwachten wel dergelijk gedrag van Rusland.

De agressor is degene die zich tot de tanden toe bewapent en daarna aan conflicten deelneemt. De agressor is degene die zijn invloedssfeer op ondemocratische wijze middels het gepeupel probeert te vergroten. De agressor is niet degene die reageert op bovengenoemde ontwikkelingen.

De EU heeft belang bij een verder opnemen van landen in haar invloedssfeer. De West Europeaan heeft geen enkel belang bij het selectief toepassen van het zelfbeschikkingsrecht door Brussel. Waar Brussel zwijgt over de bezetting van de Spaanse Sahara staan ze wel meteen met het vingertje klaar als Rusland de Krim terug claimt.

Als de EU de wens van het volk en democratie belangrijk vond dan waren de referenda over het verdrag van Lissabon gerespecteerd.

Het hele gevaarlijke aan dit tijdperk is dat de EU bewezen baat heeft bij crises om haar invloed uit te breiden. En dat de militaristische belangen de Verenigde Staten in gijzeling hebben genomen. De ramkoers die eerst in Syrie plaats vond is op het laatste moment afgewend. De politieke belangen zijn niet veranderd met als gevolg dat we nu wederom op ramkoers liggen in een heel wat gevaarlijkere regio, de Oekraine. Een onzalig verbond van Europese bureaucraten en Amerikaanse militaristen dreigt uit opportunisme de wereld in het verderf te storten.