Vijftig tinten overheid

Tijdens een recente vlucht merkte ik dat een derde van de passagiers een bepaalde best seller zat te lezen. Het zette me aan het denken.

Elke politiek actieve groep wil iets van de overheid en de overheid is altijd graag bereid om het te geven, zeker in verkiezingstijd. Anders gezegd, de regering heeft veel te geven in de vorm van wetten, subsidies, privileges en straffen. Elke belangengroep en politieke partij heeft een idee over hoe die macht over ons moet worden gebruikt.

Maakt het werkelijk enig verschil wie de buit krijgt? Niet echt, niet voor de gewone man. Of u nu belast wordt om fietspaden met zonnepanelen aan te leggen of missies in Afghanistan te financieren. U bent de controle over uw geld kwijt, zodat politici en bureaucraten hun dromen kunnen realiseren. Of de regels nou zeggen dat je niet kan werken voor minder dan 8 Euro per uur, of dat je onder geen beding een bepaald plantje mag kopen, uw vrijheid om contracten te sluiten is in elk geval beperkt.

We kunnen eindeloos discussiëren over hoe de overheid zou moeten worden gebruikt. Moet de overheid zich bemoeien met Sinterklaas en Zwarte Piet?  Het komt er altijd op neer de overheid in stelling te brengen om mensen te vertellen wat ze wel en niet kunnen doen. Zodoende hebben linkse en rechtse partijen veel meer gemeen dan ze willen toegeven: Beide hebben een plan hoe de staat beter de sociale orde zou moeten vormgeven.

Moeten banken ‘too big to fail’ worden gemaakt of gepest met extra regelgeving, zodat ze eigenlijk hun werk niet meer kunnen doen? Moeten bedrijven worden beschermd en gesubsidieerd, of moeten ze kapot worden belast? Moet er een vet tax komen? Moet er nog meer genivelleerd worden? Moeten er windmolens op zee komen?

Dit zijn de grote debatten van onze tijd. Maar dit zijn eigenlijk helemaal geen fundamentele debatten.  Bij elke uitkomst is de enige echte winnaar de overheid en haar handlangers. Haar bevoegdheden en haar plaats in ons leven en onze cultuur blijft onbetwist.

Mogen ouderen jongeren beroven om een luxe pensioen te genieten, of moeten senioren worden belast voor hun disproportionele gebruik van de zorg? Hoe dat debat ook eindigt,  onze vrijheid wordt aangetast en ieders eigendomsrechten zijn minder veilig.

Dit is de grote tragedie van het leven onder Leviathan. Mensen hebben verschillende ideeën over hoe men zich dient te gedragen. Wie moet worden beloond? Wie moet gestraft worden? Wie krijgt de privileges? Wie moet de kosten dragen? Het wordt een oorlog van belangen groeperingen, iedereen tracht op kosten van iedereen te leven.

Wat is dit ding dat we de overheid noemen? Het bestaat uit een georganiseerde bende die regels maakt en ze handhaaft.  Maar zelf houdt zij zich niet aan de regels die zij oplegt aan de rest van de bevolking. Wij mogen niet stelen, maar de overheid wel. We mogen niet doden, maar de overheid wel. We kunnen niet doen aan valsemunterij, fraude en ontvoering, maar de overheid wel. Dit ding dat we overheid noemen heeft uiteraard een groot belang heeft bij het handhaven van haar macht, prestige, en financiering.

Dit geldt ongeacht de structuur van de overheid. Oligarchie, absolute monarchie, constitutionele monarchie, republiek, democratie – allemaal hebben ze één ding gemeen: Ze creëren een speciale kaste van burgers die leven op kosten van alle anderen.

Met name in een democratie weet de overheid ons voor haar karretje te spannen. Zolang mensen ruzie zoeken over HOE de overheid te gebruiken, en niet OF het moet worden gebruikt om sociale en economische doelen te bereiken, komt de overheid als winnaar uit de bus. Alle belangengroepen zijn eigenlijk alleen maar bezig met het belonen van de politieke klasse, de overdracht van macht en geld van ons naar hen.  Ongeacht wat precies het excuus is – dit verandert voordurend – het maakt niet uit voor de overheid.

De overheid is een kameleon, bereid om elke culturele of ideologische dekmantel te dragen teneinde op te gaan in de heersende sociale en culturele omgeving. In een krakelende, worstelende pakken-wat-je-pakken-kan-democratie als de onze, zijn er vijftig tinten van de overheid, die elk geschikt zijn voor een bepaalde tijd en plaats, allemaal leidend tot een versteviging van de positie van de heersende klasse.

Dit is waar het hele  “politieke spectrum” over gaat. Overheid domineert en wij kruipen. Het bindt ons vast en wij gehoorzamen haar. Er moet een goed excuus zjn anders zouden we het nooit toelaten.  We moeten geloven dat de overheid ergens iets doet dat wij heimeljk wensen. Misschien zelfs dat wij eigenlijk zelf de overheid zijn!

Mensen zeggen dat in het ’tijdperk van het geloof “, de Middeleeuwen, religieuze verschillen hebben geleid tot oorlogen. Historici die hier zorgvuldig naar hebben gekeken hebben kwamen tot een andere conclusie. Overheden die oorlogen willen, gebruiken graag religie als excuus.

En vandaag de dag, in het ’tijdperk van de wetenschap “, krijgen we wetenschappelijke sociale planning waarin experts verondersteld worden de mensen met hun handen aan de knoppen te vertellen hoe ze te gebruiken. Maar of het excuus nu religie is of wetenschap, veiligheid of het milieu, het maakt niet uit voor ons hulpeloze slaven.  Onze rechten en vrijheden worden immer opgeofferd voor de politieke agenda van iemand anders.

Misschien is het tijd om het juk af te werpen en afscheid te nemen van deze destructieve sado masochistische meester-slaaf relatie. Vijftig Tinten Staat is al honderden jaren een bestseller. Het is tijd dat de lijfeigenen een geheel nieuw boek gaan schrijven.

Jeffrey Tucker

Vertaald door Ragnar Hijseenberg

Hier orginele artikel