Hub schreef in 2003 het volgende over het vermeende recht op zorg: Tot mijn verbazing las ik in het ochtendblad dat “Balkenende tornt aan recht op zorg”. Zou de nieuwe regering nu ook al dit soort “rechten” gaan inperken? We weten al lang dat het voor een overheid de gewoonste zaak van de wereld is om de spelregels gedurende het spel te veranderen. Dat doen ze constant en het één van de redenen waarom alles wat een overheid doet, verkeerd uitkomt.
Op de eerste plaats is het natuurlijk onfatsoenlijk om met een recht, belofte of afspraak te sjoemelen. Maar omdat het zo vaak door de overheid gebeurt, valt het de meeste mensen niet eens meer op. Na een paar kankerkreten, omdat men minder krijgt, is het meestal over en kan de overheid weer verder gaan.
Maar er is ook een ander facet. Principieel kan iemand helemaal geen “recht” op zorg hebben. Net zo min als recht op onderwijs, een woning, vakantie enz. Of dat nu in de Universele Verklaring van de rechten van de mens staan of niet. Dat doet er niet toe. Immers door dit als een “recht” te beschouwen, moet men de rechten van anderen noodzakelijk schenden. Want als ik recht heb op één of al die zaken, dan MOET iemands anders (gedwongen) die zaak aan mij verstrekken. En dat is duidelijk een inbreuk op zijn leven en eigendom.
Het zou fijn zijn als Balkenende aan die zogenaamde rechten wil gaan tornen omdat hij de immoraliteit ervan inziet. Maar ik denk dat hij dat nog niet door heeft.
Een recht claimen kan inderdaad alleen als je een ander dwingt. Dat ligt anders bij natuurlijke vrijheid claimen, iemand anders een halt toeroepen zodat hij stopt je te dwingen.
Zorg is een (morele) verantwoordelijkheid die in het staartje van natuurlijke vrijheden komt. Want er bestaan geen vrijheden zonder verantwoordelijkheden.
Een ultieme daad van zorg vanuit naastenliefde is overigens – bij uitzichtloos en ondraaglijk lijden – iemand genade betonen door hem te doden. Als je het normaal vindt om een hondsdolle hond af te maken, dan moet je niet iemand in een TBS-kliniek stoppen als iedereen duidelijk is dat hij er nooit meer uit gaat komen. Dat is een onnodige belasting voor zowel de betalende en faciliterende kant als iemand die tot zijn dood gekooid wordt. Zoiets is een perversiteit van humaniteit.
Stevige stelling, maar zoals bij iedere theorie of stelling mag een ieder erop schieten. Misschien blijkt ‘ie onhoudbaar…
Harrie van Vaore Tjeu [2] reageerde op deze reactie.
@Nico [1]: De dood is onomkeerbaar. Herziening van een levenslange TBS daarentegen is nooit uit te sluiten.
Ik zou zeggen geef betrokkene zelf de keuze en geef hem de middelen deze keuze te effectueren.
Nico [3] reageerde op deze reactie.
@Harrie van Vaore Tjeu [2]: Voor een hondsdolle hond zijn onomkeerbare maatregelen juist gewenst.
Ook bij mensen is dat het geval; het is maar goed dat een geboorte onomkeerbaar is (hoewel sommigen daar anders over denken). En eerlijk is eerlijk… bij sommigen lieden is het maar goed voor anderen dat de dood onomkeerbaar is. Sommige geestesziekten zijn voor zover ik weet behoorlijk onomkeerbaar.
Voor de goede orde; wij kennen de moeder van iemand die in een TBS-kliniek heeft gewerkt. Daar zitten een aantal zeer ernstig gestoorde mensen. We hebben slechts wat geanonimiseerde flarden van verhalen gehoord, maar die liegen er niet om!
Comments are closed.