Corona en 9/11: dezelfde angstmodellen

In maart en april van dit jaar – tijdens de begindagen van de paniek over Covid-19 – ging elke dag gepaard met een algemeen gevoel van angst. Het regende nieuwe noodbevelen en decreten van de regering, burgemeesters en anonieme gezondheidsbureaucraten en de media ging/gaat vol op het angstorgel om de goegemeente zo bang mogelijk te maken en te houden. Toen bedrijven en kerken werden gesloten door een regeringsbevel, dreigden politici in toenemende mate gewone burgers te arresteren en gevangen te zetten voor het doen van dingen die slechts enkele dagen geleden volkomen legaal waren.

Erger nog was de nieuwe orthodoxie die onmiddellijk erop volgde. Alle afwijkende meningen over het nieuwe regime van lockdowns en zakelijke inbeslagnemingen werden aan de kaak gesteld en bespot. Er werd nu van ons verwacht dat we allemaal nieuwe slogans reciteerden. ‘We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Alleen samen krijgen we het virus onder controle. Neem je verantwoordelijkheid voor een ander.’

Er was geen teken van enige tegenstand. De rechtbanken zwegen. Het zogenaamde eerlijke proces werd verlaten. De media liet geen enkele wanklank of dissident geluid horen. Multinationals en grote bedrijven haastten zich om zich aan de staatsnorm te conformeren.

Voor degenen onder ons die oud genoeg zijn om zich de donkere tijden na de aanslagen van 11 september 2001 te herinneren, kwamen de angstgevoelens en het opgelegde conformisme zeer bekend voor.
Het blinde sloganisme, de woede over afwijkende meningen en de eerbetoon aan politici die werden gecrediteerd voor ‘ons veilig te houden’ brachten slechte oude herinneringen terug.

Het waren herinneringen aan de dagen, maanden en jaren die volgden op de aanslagen van 11 september. Dit waren de dagen van zoveel nieuwe aanvallen op fundamentele menselijke vrijheden en mensenrechten. Het was de tijd waarin het publiek werd geprest om elk nieuw plan te accepteren dat politici bedachten om ons ‘veilig’ te houden.
In veel opzichten is de huidige hysterie zelfs erger dan die van de beginjaren van de
eenentwintigste eeuw. Het beïnvloedt het dagelijks leven van talloze mensen op een
manier die de paniek op 11 september niet deed. Maar de huidige crisis is niettemin in hoge mate een voortzetting van de attitudes en paranoia die negentien jaar geleden opkwamen.

Vertrouw de experts!

Toen, zoals nu, werd het publiek herhaaldelijk geïnstrueerd om de experts te vertrouwen en regeringsfunctionarissen op geen enkele manier te ondervragen. Dit manifesteerde zich op een aantal manieren. Allereerst was er nieuwe wetgeving zoals de zogenaamde Patriot Act, een smorgasbord van nieuwe vrijheidvernietigende federale initiatieven die allerlei nieuwe spionage- en zoekbevoegdheden van de federale overheid zouden toestaan. Niet lang daarna kwamen er natuurlijk nieuwe bevoegdheden bij, zoals de macht van de president om iemand tot ‘vijandelijke strijder’ te verklaren en te onderwerpen aan marteling, opsluiting en verbeurdverklaring van alle wettelijke rechten.

Degenen die bezwaar maakten, werden aangeklaagd als roekeloos en naïef, en onverschillig voor het menselijk leven. Marteling, zo werd ons verteld, was absoluut noodzakelijk voor de openbare veiligheid. De oppositie zou ongeschikt zijn om commentaar te geven op de kwestie of om de federale bevoegdheden in twijfel te trekken, omdat de ‘experts’ – dat wil zeggen, CIA en NSA-personeel – de echte gevaren begrepen.

De ‘vertrouw de experts!’-claim werd weer uitgeworpen toen de regering-Bush en de CIA begonnen samen te werken om te ‘bewijzen’ dat Saddam Hoessein op de een of andere manier verantwoordelijk was voor de aanslagen van 11 september en massavernietigingswapens herbergde voor gebruik op Amerikanen.

Politici, de media en bureaucraten gingen in een hogere versnelling en creëerden talloze rapporten, studies en beweringen van vermeende getuigen die aantoonden dat het Iraakse regime gewoon jeukte om zijn massavernietigingswapens te lanceren op onschuldigen over de hele wereld.
De experts hadden het natuurlijk mis. Bovendien waren velen gewoon aan het liegen. Massavernietigingswapens waren er niet en Saddam had niets te maken met 9/11. Maar
miljoenen Amerikanen geloofden de experts en geloofden dus de leugens.

En nu zien we vandaag hetzelfde. We worden herhaaldelijk bevolen om de officiële
scheidsrechters van wetenschappelijke waarheid te vertrouwen. Maar veel andere experts
hebben een andere mening over een breed scala aan onderwerpen, van de dodelijkheid van
covid-19 tot de wijsheid van lockdowns. Maar ze zijn niet de echte experts, wordt ons verteld. Zowel toen als nu is het alleen acceptabel om de experts te geloven die een ongebreidelde groei van de staatsmacht ondersteunen.

Steun de troepen!

Elke uitbraak van paniek, angst en onkritische steun voor despotisme vereist zijn eigen
vocabulaire. Tegenwoordig hebben we allerlei nieuwe slogans, rituelen en verordeningen.
Van mondkapje tot anderhalve meter samenleving en het nieuwe normaal.
Veel van de slogans worden op een opgewekte toon uitgesproken, maar het zijn echt
vreugdeloze bevelen, uitgevaardigd om de toehoorder duidelijk te maken dat gehoorzaamheid aan deze verklaringen niet echt optioneel is. Of je gehoorzaamt, of je bent in wezen een moordenaar. Bedrijven en burgers worden met boetes gedwongen hun gedrag aan de willekeur van de staat aan te passen. In haar machtshonger maalt de staat – en de obscure macht achter de macht – niet om het ruineren van hele bedrijfstakken en het brodeloos maken van tienduizenden mensen.

De wereld van de hysterie na 9/11 was vergelijkbaar. We hadden slogans als ‘steun de
troepen’, ‘bedankt voor je inzet’ en ‘als je iets ziet, zeg dan iets’.  Andere catchphrases waren niet helemaal op het niveau van slogans, maar ze werden herhaaldelijk gebruikt om
onkritische acceptatie van de officiële regeringslijn aan te moedigen. Voorbeelden zijn onder meer ‘ze haten ons omdat we vrij zijn’, ‘je bent voor ons of je bent voor de terroristen’ en ‘we bestrijden ze daarginds, zodat we ze hier niet hoeven te bevechten’.
Door het gebrek aan sociale media toen hadden we niet de wildgroei aan slogans die we nu
hebben. Als we in 2013 Twitter hadden gehad, zouden we waarschijnlijk regelmatig
hashtags zijn tegengekomen als #globalwaronterror, #wmds en #supportthetroops.

Het gebruik van deze zinnen functioneerde ook als een middel om een ‘deugsignaal’ te geven. In 2002 waren het plaatsen van een magneet met een geel lint op iemands auto of het dragen van een reversspeld met Amerikaanse vlag manieren om publiekelijk te laten zien dat je loyaal bent aan de zaak en je verzet te tonen tegen je minder enthousiaste buren en familieleden die dus Amerika haten. De echte boodschap achter deze zinnen en signalen was natuurlijk dat we het regime en zijn nieuwe normaal, wat het ook mag zijn, moeten steunen. In 2001 betekende dat het ondersteunen van nieuwe oorlogen terwijl de Bill of Rights werd genegeerd, en een oogje dichtknijpen voor misstanden zoals CIA-martelprogramma’s en ongelimiteerde spionage van de bevolking.

Nu betekent het dat je de politie moet bellen voor je buurman omdat hij geen sociale afstand neemt. Het betekent dat je tegen mensen die geen masker dragen moet gaan schreeuwen. Het betekent blindelings vertrouwen op de ‘experts’, zolang die experts de onbeperkte macht van de regering ondersteunen.

Tegenwoordig hebben we talloze websites, krantenberichten en
televisieprogramma’s die erop gericht zijn het publiek eraan te herinneren dat het voortdurend bang moet zijn voor corona-infectie. Als er een waarschuwingssysteem met kleurcodes voor de huidige crisis zou bestaan, kunnen we er vrij zeker van zijn dat het elke dag op Hoog of Ernstig zou worden ingesteld. Net als bij de paniek op 11 september, dient dit allemaal om onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de regeringsautoriteiten aan te moedigen en om de boodschap over te brengen dat er geen tijd is voor politiek debat, afwijkende meningen of zelfs een eerlijk proces. Onze leiders beschermen ons en we moeten ons volledig aan hun oordeel onderwerpen.

De media blijven hierin zelf medeplichtig. Net als nu kiezen media-experts en ‘journalisten’
reflexmatig de kant van ambtenaren die angst en gehoorzaamheid aan de staat promoten.
Het duurt vele jaren voordat een samenleving herstelt van dergelijke paniekaanvallen en
paranoia. Negentien jaar na 9/11 heeft de federale regering nog steeds de macht om
gezagsgetrouwe Amerikanen straffeloos te bespioneren. Het heeft nog steeds de macht om
eenvoudig Amerikaanse burgers – inclusief kinderen – te vermoorden zonder enig proces. De Amerikaanse politie is gemilitariseerd met overtollige militaire hardware van de verschillende mislukte oorlogen. De belastingbetalers zullen nog steeds rente betalen over de biljoenen dollars die over decennia zijn uitgegeven aan rampzalige oorlogen in Irak en Afghanistan. Duizenden Amerikaanse troepen stierven voor niets in conflicten die niets hebben gedaan om een ​​Amerikaan veiliger te maken. Honderdduizenden onschuldige buitenlanders zijn in diezelfde conflicten omgekomen.

Door de hysterische reactie op 9/11 is de macht van de regeringen nu veel groter, veel duurder en veel minder beperkt door wetten en grondwetten dan in het verleden. Dit is wat er gebeurt als een land denkt dat het in een constante noodtoestand verkeert. Een eerlijke en gebalanceerde aanpak is verboden. Overheden komen met veel meer weg dan anders het geval zou zijn geweest.

Dit proces, dat zo enorm werd versneld na 9/11, wordt nu aangewakkerd door de huidige
paniek van corona – dat stilzwijgend covid-19 heeft overgenomen. Overheidsfunctionarissen vaardigen wetten en decreten uit zonder enig debat en zonder enig eerlijk proces. Burgers worden geruïneerd, gearresteerd, vernietigd en vernederd in de naam van ‘veiligheid en gezondheid’.
Degenen die van mening verschillen en proberen de macht van het regime te beperken, worden het zwijgen opgelegd, bedreigd, gearresteerd, aso’s en complotdenkers genoemd.

Dit is Amerika en Nederland in een permanente noodtoestand. De rechtvaardiging voor de
steeds groeiende macht van het regime verandert in de loop van de tijd. Maar de resultaten en aanpak zijn altijd hetzelfde. Corona en 9/11 zijn dezelfde angstmodellen en middelen tot het doel.

Bron: Mises