Don’t look up – Deel 2

De Netflix’ blockbuster Don’t look up is al eerder besproken op Vrijspreker. In het kort: wetenschappers ontdekken dat een komeet met zekerheid in zal slaan op aarde en de complete mensheid zal vernietigen. Hun melding van de aanstaande ramp wordt echter niet serieus genomen, waardoor het onvermijdelijke gebeurt. De nationale propagandakanalen duikelen nu over elkaar heen om maar te jubelen dat klimaatwetenschappers zichzelf zo goed herkennen in de film. Maar is dat wel zo? Graag wijs ik op twee belangrijke verschillen.

Ten eerste zijn alarmisten (waaronder de bedoelde “klimaatwetenschappers”) nog nooit verder gekomen dan: “Wij schatten dat over een jaar 20 (als iedereen deze voorspelling alweer is vergeten) er een kans bestaat met een waarschijnlijkheid van tussen de 0 en 30% dat de temperatuur dusdanig is gewijzigd dat de zeespiegel binnen 200 jaar (als we allemaal al dood zijn) met tussen de 1 en 30 meter zal stijgen.”

Ten tweede hebben diezelfde alarmisten ongeveer deze oplossing: “Wat we kunnen doen is er voor zorgen dat we geen CO2 meer in de lucht pompen door fossiele brandstoffen uit te bannen. Om dat te bereiken moeten we accepteren dat we alles dat het leven leuk maakt moeten laten, want al het geld dat jij daaraan uit wilde geven gaan wij investeren in techniek die bewezen ongeschikt is om onze doelen te realiseren. Oh ja: mocht het onverhoopt tóch lukken, dan blijven de huidige CO2-niveaus nog 200 jaar zo hoog en dan gaan we alsnog dood”.

Dat is toch wat anders dan het verhaal dat de wetenschappers in de film vertellen: “Over 6 maanden, drie dagen, 22 uur, 13 minuten en 58 seconden slaat er met 100% zekerheid een komeet van 8 kilometer te pletter op aarde, op 374 kilometer ten westen van Santiago in Chili”. Met de oplossing: “Stuur een nucleaire clusterbom op de komeet af en hak hem in mootjes”.

De enige overeenkomst die ik zie, is dat de politici in de film net zo achterlijk zijn als in de realiteit.

Waar ik onbewust aan moest denken is de berekening van wat Zwitserse wetenschappers. Zij hadden ooit becijferd dat 1 biljoen nieuw te planten bomen (1.000 miljard) 70% van alle CO2 die is uitgestoten sinds het begin van de Industriële Revolutie zouden opslaan. Kosten: 266 miljard (26,7 eurocent per boompje). Door die bomen vervolgens niet in biomassacentrales te flikkeren, maar ze te gebruiken voor het bouwen van huizen, zou die CO2 blijvend uit de lucht zijn gehaald. Ik schreef daar eerder dit artikeltje over.

Zoals te verwachten was, is er 2,5 jaar later niets met die oplossing gedaan. Hij was dan ook té concreet, werkte té goed en belangrijker: we zouden geen enkele pijn voelen voor ons wangedrag. Want we moeten (financieel) bloeden voor onze zonden. Althans, volgens de neomarxisten.