Een libertarische Kerstvertelling 1

Het was in die dagen na de Grote Bewustwording. Jozef Dijsselbloem en Maria Hennis Plasschaert waren op weg door de koude decemberwind. Zij gingen van deur tot deur om vrijwillige giften op te halen. Jozef voor het reddingsplan van de euro en Maria voor de Malimissie en reserveonderdelen voor de JSF. ‘Twee gouden tientjes en drie Bitcoins…’ zei Jozef mistroostig terwijl de sneeuwvlokken op hen neerdaalden.

Maria – die op alle dagen liep – kneep in Jozef zijn hand. ‘We moeten snel onderdak vinden…het maakt mij niet meer uit waar !’  Haar uitgegroeide geblondeerde haar waaide in haar eens zonnebankbruine gezicht. Zij volgden de order van de verstoten Keizer Marcus Rutte die deze bedeltocht een ‘friendly field funding trip’ noemde. Hij zat nu lekker thuis bij zijn moeder naast de kerstboom…

Het stel had een lange, zware reis achter de rug langs verlaten Provinciehuizen, afgetakelde Gemeentepanden en desolate Belastingkantoren. Hopende op banketten, klapvee, koffie en lovende speeches kwamen zij keer op keer bedrogen uit. De belangstelling voor hun doelen, missies, beleid en projectgroepen was nihil.

Sedert het systeem was ingestort waren alle overheidsdienaren en sympathisanten verdwenen. De mensen leefden een vrij, creatief en vervullend leven, ontdaan van regeldwang en belastingtucht. In harmonie en op vrijwillige basis handelend met elkaar bloeide en groeide de welvaart en het welzijn als nooit tevoren.

De kleine groep overgebleven gelovigen in het collectivistische dwangmodel hadden het zwaar. Een handjevol die-hards weigerden om de nieuwe realiteit onder ogen te zien. Zij probeerden via het werven van vrijwillige giften het bureaucratische systeem met kunst- en vliegwerk op de been te houden. Een onmogelijke opgave leerden Jozef en Maria op hun vermoeiende reis…

Zij kwamen bij een gezellig pand met fraaie sfeerverlichting, een ongedwongen atmosfeer en terrasverwarming. Maria nam plaats op een terrasstoel en Jozef ging naar binnen. Niet alleen kon je hier eten, drinken en overnachten maar er was ook een winkel, museum, fitnessclub en je kon er vrijelijk sterke drank en drugs kopen. Een kwartier later stormde Jozef met een rood hoofd weer naar buiten.

‘Het is een schande !! Geen enkele vergunning hebben ze…! De Openingstijdenwet lappen ze aan hun laars, geen minimum loon en vrije ongecontroleerde verkoop van drank en drugs ! De prijzen zijn belachelijk laag ! Terrasverwarming en geen BTW en toeristenbelastingafdracht ! Maria, sta op ! We gaan ! ‘

Ziedend beende Jozef met grote passen het plein over en stormde een willekeurige straat in. Maria hobbelde er achteraan, nog een keer achterom kijkend naar de gastvrije uitspanning. Dra bereikten zij de stadspoort waarna de twee de velden introkken. Het begon al te schemeren toen zij via een smal weggetje uitkwamen bij een kantoorbungalow met een gigantische schotelantenne in de tuin.

Met een boomstam forceerde Jozef de deur en éénmaal binnen ontdekten zij dat het een verlaten AIVD afluister- en commandopost was. In het archief waren haastige pogingen gedaan om bewijzen te vernietigen. Zo lag daar een halfverbrande verhuisdoos getiteld Demmink, een gesmolten filmrolletje waar je nog net ‘Srebrenica’ op kon lezen en een uitgetikt script Teeven / Van Rey. Maria had een slaapvertrek gevonden en legde zich te rusten.

Wordt vervolgd………………….