Arno Wellens schreef deel twee van het Euro Evangelie. Een pamflet over de schuldenberg en 
onhoudbaarheid van de euro. Voorzien van een prikkelende proloog van Jort Kelder is dit boek een must voor iedereen die zich objectief wil informeren over de munt.
Wellens beschrijft de geschiedenis van de monetaire unie, de bankencrisis en het financiële kaartenhuis van de euro. De Europese Commissie – en haar fans – gebruiken drie methoden om de schuldmestvaalt achter de euro onzichtbaar te maken. Dat zijn de Grafiek des Doods, de salamitactiek en de VerliesVerberger. Zodat er op het eerste gezicht weinig aan de hand lijkt te zijn en de – Europese – economie ‘mooie groeicijfers laat zien’.
De Grafiek des Doods betreft overzichten van heden, verleden en toekomst m.b.t. staatsschulden en begrotingstekorten die door politici en media stelselmatig genegeerd of rooskleurig voorgesteld worden. De salamitactiek is het serveren van slecht nieuws in plakjes. Het ‘redden van Griekenland’ en het opkopen van staatsschulden – nu echt de laatste keer. De VerliesVerberger wordt hoofdzakelijk door het ESM toegepast waarbij (staats-)schulden aan de ESM niet in de boeken opgenomen hoeven worden. Creatief boekhouden dus.
In het boek de introductie van total external debt (TED). Dit zijn de schulden van banken en het externe deel van een schuld dat problemen elders kan veroorzaken. Ierland en Spanje zijn landen die voor de bankencrisis redelijke begrotingscijfers en staatsschulden hadden. Echter na de bailouts van de banken vervijfvoudigde de Ierse schuld.
Een normale economische situatie hield op in de zomer van 1997. Toen bleek dat de eurozone haar eigen begrotingsregels niet zou naleven. In Zuid-Europa was de groei op de pof met goedkoop geleend geld via EU percentages en met name de Duitse economie profiteerde qua export. Dit duurde tot september 2008 (Lehman Brothers failliet) en noemt Wellens de Roze Bril tijd. Vervolgens kwam de Crisis die snel eindigde zonder dat de oorzaken waren weggenomen want de leningen werden niet afgelost. Vanaf juli 2012 begon het tijdperk Ondemocratie.
In de Ondemocratie doen regeringen beloftes die ze nooit kunnen nakomen en zijn er instituten die zonder enige democratische controle functioneren en hun macht uitbreiden. Bijvoorbeeld de ECB en het ESM.
De QE of miljardenaankopen door de ECB is een gedwongen handel tegen veel te hoge prijzen (het maandelijkse budget moet op) dat uiteindelijk uit elkaar klapt waarmee het lot van de euro ook bezegeld is. Tot die tijd zal men dit Ponzischeme zo lang mogelijk proberen te rekken.
