De Ontknoping

,,Geef mij de controle over het geld van de natie en het maakt mij niet uit wie de wetten maakt” – Mayer Amschel Bauer (1744-1812) – Stichter van de Rothschild-dynastie

We zitten nu in meerdere crises, die in feite de grote depressie behelst. Deze depressie is eigenlijk al in 2008 begonnen na de financiële instorting van september van dat jaar. Tussen 2008 en 2011 zakten de markten enorm in elkaar en sinds 2011 heeft men via het creëren van een enorme schuldberg deze crisis kunnen ´verzachten´. Doch het is nooit weggegaan. De Federal Reserve Note (de dollar dus) heeft aan waarde gewonnen ten koste van de andere valuta, omdat deze munt feitelijk nog steeds de wereldreservemunt is, ofschoon het wel steeds minder in gebruik is in de wereldhandel.

Dit jaar, vanwege de coronacrisis, ziet men hetzelfde opnieuw gebeuren. Net als in 2008 is de eurozone in grote problemen beland en ziet men de landen met de hoogste schulden op de rand van de afgrond wiebelen. De zogenoemd ´rijkere´ landen zitten eveneens in grote problemen, omdat de schulden daar eveneens enorm stijgen als gevolg van deze al dan niet gefingeerde corona-uitbraak. De pseudo-elite probeert misbruik te maken door middel van hele bevolkingen op te sluiten in hun huizen en in sommige gevallen een staat van beleg op te leggen in de individuele landen. Het is maar de vraag of de volkeren dat zullen pikken en niet massaal in opstand komen tegen de dictatoriale Euro-elite die in Brussel zetelt tezamen met hun vazallen en ja-knikkers in de lokale hoofdsteden.

Het ziet er echter dit keer naar uit dat de eurozone eindelijk uit elkaar valt en dat de aangesloten lidstaten nu hun eigen belangen afwegen tegen die van Brussel. Er gloort dus hoop in de duisternis. Men wil koste wat het kost euro-obligaties invoeren, wat betekent dat de ´rijkere´ landen zoals Nederland opdraaien voor alle schulden die de andere 27 lidstaten hebben opgebouwd over de afgelopen decennia. Het is dus essentieel dat Nederland haar been stijf houdt en het is te hopen dat de armere lidstaten hun plan gaan trekken om terug te keren naar hun eigen valuta om zodoende hun schulden te kunnen liquideren.

Dat is natuurlijk heel gemakkelijk, want als een hogeschuldland als Italië of Griekenland terugkeert naar de lire en de drachme respectievelijk, men dan de schuld in de lokale valuta zou kunnen overzetten en deze door middel van een zelfliquiderend systeem via een nationale kredietbank en gebaseerd op productie gemakkelijk moet kunnen aflossen. Daar heeft men geen ECB of een EU voor nodig. Men zet de internationale vampierbanken zoals Deutsche Bank, BNP Parisbas, Goldman Sachs, JP Morgan Chase etc. volledig buiten spel, zodat het kapitaal wat anders naar hen zou gaan nu wordt gebruikt voor de productieve infrastructuur en het opzetten van bedrijven. De rente wordt gewoon op bijv. 3% gezet en de lokale bedrijven kunnen krediet krijgen voor hun productie-opzet of –expansie. De opbrengst door de Nationale Kredietbank wordt omgezet in goud en deze wordt opgeslagen door de centrale bank, die dan rechtstreeks zetelt onder het ministerie van financiën. Hierdoor wordt de lokale valuta elk jaar verder versterkt, dat het haar waarde kan behouden op de internationale markten.

In de Verenigde Staten is Donald Trump al bezig met het nationaliseren van de Federal Reserve Bank en wil deze rechtstreeks onder het ministerie van financiën plaatsen en mag niet meer fungeren als een bank ter ondersteuning van de internationale vampierbanken. Het betekent dus het einde van het corrupte Rothschild-systeem van centrale banken, waarbij de winsten worden geprivatiseerd (ergo, de banken hebben exorbitante winsten op windhandel) en de verliezen worden gesocialiseerd, waarbij de vampierbanken hun kosten en verliezen kunnen afwentelen op de belastingbetalers, zoals dat in 2008 ook is gebeurd door Ben Bernanke en onder leiding van de oorlogscrimineel George W. Bush.

Een groot voordeel is dat er in een staat, North Dakota, al zo´n systeem van een nationale kredietbank succesvol is en dat andere staten nu bezig zijn om hun eigen kredietbanken op te richten. Zodoende wordt de bevolking van deze staten beschermd tegen de vampierbanken, die hen feitelijk over de afgelopen honderd jaar hebben leeggezogen. Het kapitaal dat bedoeld was voor de productieve economie werd op zo´n manier weggesluisd naar de financiële sector en deze kon dit kapitaal investeren in landen als China, waar de winsten groter waren. Met het fiatgeldsysteem heeft men dit eenvoudig kunnen doen, want de Federal Reserve was er niet voor het Amerikaanse volk, maar voor de belangen van de financiële sector en Wall Street.

Een volgende maatregel dient te zijn om de goudstandaard weer in te voeren, zodat de inflatie veroorzaakt door fiatgeld en een schuldeconomie kan worden geëlimineerd, waardoor men met een groot vertrouwen kan investeren in de toekomst.

Veel mensen, waaronder helaas ook veel libertariërs en economen, begrijpen niet veel van een goudstandaard en zien het verschil niet tussen een fiatgeldstandaard en een systeem gebaseerd op goud, terwijl het immens is.

In een normale economie (ergo bezitseconomie) wisselt men waarde (productie) voor waarde (goud) uit. In een schuldeconomie (corporatisme en socialisme) wisselt men waarde (productie) uit voor toekomstige beloften van de staat. Socialisten en corporatisten vervangen namelijk het goud voor papier en meerjarenplannen, met als resultaat dat er een garantie is tot aan de deur voor de burgers die onwetend genoeg zijn om hierin geloven. We kunnen dit tegenwoordig aanschouwen met de instorting van ons huidige schuldsysteem in de westerse wereld, de eurozone is hiervan een uitstekend voorbeeld. De garanties blijken niets waard te zijn en de welvaart verdwijnt zodoende als sneeuw voor de zon. Na de instorting van de EU en de euro kan men fluiten naar alle beloften die zijn gedaan door lieden die deze monstrositeit hebben opgetuigd en er niet meer zijn.

Het grootste voordeel van de goudstandaard is dat de macht weer terugkeert bij de burger en spaarder, waar hij behoort te liggen en niet bij de overheid of de financiële sector. In een goudstandaard dient er een schuldliquidatie te kunnen plaatsvinden en deze liquidatie kan alleen geschieden via zo´n standaard. In elke fiatgeldstandaard is er sprake van een schuldeconomie, omdat het geld uit het niets wordt gedrukt naar aanleiding van dat er ergens een schuld wordt gemaakt of aangegaan (hypotheken, leningen, obligaties van overheid en bedrijven etc.), want anders kan het fiatgeld niet in het systeem komen.

De logische consequentie van zo´n transitie is dan dat een goudstandaard een bezitseconomie vormt, want alle waarde is gebaseerd op bezit en niet op schuld. De opbouw van een productieve economie is dan veel gemakkelijker, want de financiële sector keert vervolgens terug naar een ondergeschikte facilitaire rol en niet meer naar een dominante positie zoals nu het geval is (aandelenbeurzen, obligatiemarkten, hypothecaire markt etc.).

De overdracht van kapitaal gebeurt dan via productie en niet zoals nu van de productieve sector naar de financiële sector (gages, provisies, hoge rentes, boetes, torenhoge belastingen etc.) dus degene die iets produceert vaart er wel bij en heeft geen grote uitgaven of onzekerheid meer over de financiële markten, die bovendien nog enorm worden gemanipuleerd door de financiële partijen en overheden.

Wanneer er een goudstandaard is zal iedereen meteen het verschil merken in rijkdom en welvaart, als gevolg van de jaarlijkse productiviteit van de mensheid van ca. 1%. Alle huidige groeicijfers (BBP) van de overheid zijn in feite nep, want deze zijn gebaseerd op enerzijds een enorme geldgroei (schuld) en anderzijds een overheidscijfer dat gemakkelijk te fingeren is. Die 1% productieve groei is uiteraard non-inflatoir, want het prijspeil blijft ongeveer altijd hetzelfde. Verder kan men dan aan het prijspeil gemakkelijk en snel zien of een product gretig aftrek vindt of niet, want als de vraag afneemt, dan neemt ook de prijs af van dat product (overschot of schaarste vertaalt zich altijd in resp. een lagere of hogere prijs op de vrije markt).

Ook wil ik het even hebben over de huidige stand van zaken omtrent de negatieve rente. Een negatieve rente is sowieso desastreus voor elke vrije markt of economisch welzijn en ik zal uitleggen waarom.

Een rente is een vergoeding voor uitgesteld genot. Waarom sparen mensen als ze geen vruchten kunnen plukken van dit uitgesteld genot? Als je spaart voor je pensioen, voor je huis of voor je bedrijf dan moet daar iets tegenover staan en dat is in de vorm van een rentevergoeding. Nu dat de rente op 0 staat of zelfs negatief is, dan is er geen vergoeding meer voor spaarzame mensen, zodat zij langzaam worden beroofd van hun vermogen.

Er is echter wel een monetaire groei (M0), die door de centrale banken is geëfectueerd via het geld drukken en het afgeven van krediet aan de financiële sector, of zelfs door de financiële sector daartoe in staat gesteld (ongedekte leningen en hypotheken). Deze monetaire groei (geld drukken) gaat gewoon door en is ongeveer 7% per jaar, ergo dit is feitelijk de echte inflatie (geldontwaarding).

Normaal zou je dan minimaal een rente moeten verwachten van 7% per jaar om deze inflatie bij te kunnen benen. Helaas is dat al een aantal decennia niet meer het geval. Met andere woorden de vermogens van pensioenfondsen en spaarfondsen blijven achter bij de inflatie. Nu dat de rente negatief is geworden hollen deze vermogens zodoende nog sneller achteruit (ergo verarming).

De kapitaalbasis van elke economie is altijd het opgebouwde spaarvermogen, omdat daarmee in een normale situatie gedekt krediet kan worden verleend in de economie. In een goudstandaard is dat spaargeld dus goud, zodat alle krediet sowieso gedekt is door goud en niet door ´vertrouwen´ in de financiële instelling, centrale bank of overheid, zoals nu het geval is (financiële instellingen of zelfs overheden kunnen failliet gaan, goud niet).

De rente die wordt betaald komt in feite uit de toenemende productie in de economie, dus die rente komt bovenop het spaarvermogen, waardoor het spaarvermogen in de economie jaarlijks groeit (toenemende rijkdom). Wat er tegenwoordig gebeurt is dat het spaargeldvermogen langzaam maar zeker aan het afnemen is en daarvoor in de plaats steeds meer schuld (zonder dat daar gedekt krediet tegenover staat) wordt gegenereerd in de economie. De ratio schuld vs. vermogen neemt dan geleidelijk toe, totdat het enorm is, waardoor de economische instorting een feit wordt (zie 1929 en 2008). We kunnen dan wel meer geld gaan drukken (kwantitatieve verruiming), maar de ellende is reeds begonnen, want dit extra geld komt niet bij de pensioenfondsen of spaarfondsen terecht, maar bij de financiële instellingen, zodat zij hun eigen schulden kunnen dekken zoals is gebeurd in 2008. Sterker nog, dat extra gedrukte geld verwatert het reeds bestaande geld, waardoor mensen meer moeten betalen voor hun primaire levensbehoeften (ergo reële geldontwaarding).

Zo ziet men dat in elke schuldcrisis de financiële sector altijd wordt geholpen door de overheid en de centrale bank, terwijl de burgers immer aan het kortste eind trekken.

Wellicht overbodig te vertellen is dat in een goudstandaard je nooit een negatieve rente kunt hebben, omdat de goudbezitters gewoon hun goud bij de banken weghalen en dat opslaan in veilige kluizen als zij rente moeten gaan betalen bij de opslag in onbetrouwbare banken. Dit noemt men bij de Oostenrijkse School, goud-arbitrage. Als de rente kunstmatig wordt verlaagd door de banken, dan hebben de spaarders de macht om het goud van de bank af te halen en zodoende komen de banken in de problemen, omdat zij geen dekking meer hebben voor hun uitstaande leningen en hypotheken. Hierdoor worden banken weer gedwongen om hun rente te verhogen naar een normaal peil.

Ik hoop dat het duidelijk is, waarom negatieve rente een idioterie is in een vrije markt economie met een goudstandaard. Het kan eenvoudigweg nooit bestaan.