Uitzichtloos

Het is weer weekend. Mijn vrouw en ik werden vanochtend wakker met een lichte kater. Niet van de drank, maar van de stress. Gisteren hadden mijn vrouw en ik sinds lange tijd een kleine aanvaring. Het ging om niks, het had puur te maken met de hele situatie. De lockdown, de jongste kinderen die al bijna 8 weken thuis zitten, maar vooral de  uitzichtloosheid…

Terwijl ik als freelancer al bijna 11 maanden elke dag vanuit huis mijn werk probeer te doen, heeft mijn vrouw haar werk en haar studie, waar ze veel plezier uit haalde, grotendeels moeten opgeven om voor de kinderen te zorgen. Voor mijn vrouw is het extra zwaar. Elke dag weer juf moeten spelen en de kinderen weer proberen te motiveren om hun veelal online werkjes te doen, begint op te breken. De sfeer wordt er thuis niet beter op. Gisteren vertelde mijn zoontje van 8 aan de juf via Teams, tijdens het ‘even bijkletsen gesprekje’ met de klas, dat hij zijn leven niet meer leuk vindt. Recht vanuit het hart. Het voelde alsof er iets knapte, bij mij, bij mijn vrouw, maar ook bij de juf.

Vorig jaar leefden we nog in de illusie dat er licht was aan het einde van de tunnel, die steeds langer werd. Nu, bijna een jaar later, is dat licht bij ons gedoofd. De tunnel lijkt oneindig lang en de uitgang is nergens meer te bekennen. Maurice de Hond schreef daar onlangs nog een blog artikel over op zijn website getiteld ‘Er is geen exit-strategie’. Wat mijn vrouw en ik vorig jaar al lang zagen aankomen, bevestigt dat beeld: vaccineren biedt geen uitweg en mede door de ‘varianten’ kan dit nog heel lang gaan duren. De lente en de zomer zullen mogelijk wat verlichting geven, net als vorig jaar, maar we vrezen alweer voor de herfst.

Natuurlijk proberen we de moed erin te houden. Maar we maken ons wel grote zorgen om de toekomst van onze kinderen. Zolang de angst blijft regeren en onze politici (ik gebruik hier bewust het woord ‘leiders’ niet) geen andere weg gaan bewandelen ziet deze toekomst er somber uit. Mijn vrouw en ik speculeren daar wel eens over. We zijn van nature positief ingestelde mensen, maar we zien momenteel alleen maar een uitzichtloze situatie. En als u denkt dat wij bang zijn voor het ‘virus’ dan heeft u het mis. Inmiddels is voor ons wel duidelijk dat deze crisis niet veroorzaakt is door een killer-virus, zoals ons dat in maart vorig jaar verteld is. Mijn vrouw heeft jarenlang in de zorg gewerkt en weet al heel lang dat mensen sterven aan allerlei ziektes, vooral in de winter, waarbij de griep vaak het laatste zetje geeft. Voor haar is deze situatie niet anders. Gelukkig zitten mijn vrouw en ik wat dat betreft op dezelfde lijn.

Voor ons is het pad wat we met z’n allen ingeslagen zijn een doodlopende weg. Ook de toekomst volgens Klaus Schwab, die een ‘Great Reset’ bepleit na de pandemie, ziet er angstaanjagend uit. De ‘Build Back Better’ van Rutte en andere politici evenmin. Maar we geven de hoop nog niet op. Onze hoop is gevestigd op onze medemens, de medeburger, die hopelijk ook gaat inzien, net als wij, dat we weer moeten gaan leven, zonder angst, met respect en eigen verantwoordelijkheid. En op onze kinderen, die ondanks deze uitzichtloze situatie er hopelijk straks, in alle vrijheid, op hun eigen manier weer iets moois van gaan maken en gelukkig kunnen zijn, mits ze daarvoor de gelegenheid krijgen…

Ingezonden door Victor op info@vrijspreker.nl