Volgens een populaire kijk op de zon zou de kerndruk zo hoog zijn dat het waterstofatomen samenperst totdat ze samensmelten tot heliumatomen. Hierbij komt energie vrij van een
dergelijke omvang zodat de aarde – 148 miljoen kilometer verderop – baadt in de warmte hiervan. Men denkt dat de kern van de zon meer dan 15 miljoen Celsius is en meer dan 340 miljard keer de atmosferische druk van de aarde.
Boven de fotosfeer, het deel van de zon dat wordt gezien, strekt de chromosfeer zich uit over duizenden kilometers. Daarboven strekt de corona zich uit over miljoenen kilometers. Een van de grootste mysteries over de zon is waarom de fotosfeer gemiddeld 6000 Celsius graden is terwijl de corona wel twee miljoen Celsius kan zijn! Waarom begint het heetste gebied van de zon op een hoogte van 4000 kilometer, strekt het zich uit over een miljoen kilometer van het oppervlak en vertoont het geen teken van een significante temperatuurdaling?
Sommige heliofysici stellen voor dat de “herschikking van magnetische veldlijnen”, ook wel bekend als “magnetische herverbinding”, de verwarming veroorzaakt. Satellietobservatoria, zoals SOHO (Solar and Heliospheric Observatory) en TRACE (Transition Region en Coronal Explorer) hebben kleine, snel veranderende magnetische gebieden op het oppervlak van de zon gedetecteerd. Consensusstandpunten zien die activiteit als bewijs dat herverbindingsgebeurtenissen de zonnecorona opwarmen.
Wat is magnetische herverbinding? Kort gezegd, magnetische veldlijnen in een plasma zouden “breken” en “opnieuw verbinden”. Aangezien zonneplasma’s complexe systemen zijn, weet men niet hoe die lijnen uit elkaar vallen en weer samenkomen en zodoende enorme hoeveelheden licht en thermische energie vrij laten komen. Dat gebrek aan begrip is niet verrassend voor voorstanders van Electric Universe, omdat niemand ooit magnetische veldlijnen opnieuw heeft zien verbinden. Volgens de auteur van The Electric Sky, Donald Scott, zal niemand dat ooit doen.
De zon gedraagt zich volgens de wetten van het elektromagnetisme en is een positief geladen elektrode in een circuit dat het zonnestelsel overspant. De negatief geladen elektrode waarnaar de zonne-energie in dat circuit beweegt, bevindt zich ver buiten de planeten, bijna 100 keer de straal van de baan van de aarde. Die “virtuele kathode” staat bekend als de heliopauze.
Het elektrische model ziet zonnevlekken, zonnevlammen, coronale verwarming en alle andere zonneactiviteit als fluctuaties in de hoeveelheid lading die naar de zon stroomt. Die elektrische stroom komt binnen in de vorm van plasmafilamenten die gigantisch groot zijn. Ze zijn extreem diffuus, maar zo groot dat ze enorme hoeveelheden elektriciteit vervoeren. Deze Birkeland-stroomfilamenten leveren meer of minder stroom aan het elektrische circuit dat de zon van stroom voorziet.
De kracht van sterren komt van externe elektrische stromen die door uitgestrekte circuits in de ruimte stromen, dus de straling en “wind” van de zon zijn te wijten aan verschillende soorten plasmaontladingsverschijnselen die in sterkte variëren. Het zijn die verschijnselen die bijvoorbeeld de stellaire corona, chromosfeer en fotosfeer van onze zon vormen. De energie van de zon wordt van buitenaf gefocust en niet van binnenuit uitgestraald.
Een elektrische ontlading in plasma creëert een buisachtige magnetische huls langs zijn as. Als er voldoende stroom door het circuit stroomt, zal de ontlading de mantel doen gloeien, waardoor er soms een aantal andere mantels in ontstaan. De schede wordt een “dubbele laag” genoemd.
Dubbele lagen vormen zich wanneer elektriciteit in plasma stroomt, waardoor positieve ladingen zich ophopen in een gebied van een plasmawolk en negatieve ladingen zich in de buurt opbouwen. Tussen de twee gebieden verschijnt een krachtig elektrisch veld, dat geladen deeltjes versnelt. Soms wordt de opgeslagen elektrische energie in een dubbele laag catastrofaal ontladen in een “Langmuir-burst”. Die uitbarstingen zijn wat conventionele astrofysici ‘magnetische herverbinding’ noemen.
Zoals de auteur en spreker van Electric Universe Wal Thornhill zegt: “Een ster is een puntvormig object in het midden van een enorme plasmamantel. De plasmamantel vormt de grens van de elektrische invloed van de ster, waar hij de elektrische omgeving van de melkweg ontmoet.”
Plasmafysicus Hannes Alfvén schreef (pagina 9): “De belangrijkste kritiek op het ‘smeltende’ mechanisme van energieoverdracht komt van Heikkila (1973) die met toenemende overtuiging heeft aangetoond dat het niet klopt. Ondanks dit alles zijn we tegelijkertijd getuige geweest van een enorm omvangrijk formalisme dat zich opbouwt op basis van dit duidelijk foutieve concept. We zijn inderdaad belast met een gigantische pseudo-wetenschap die grote delen van de kosmische plasmafysica doordringt… We kunnen concluderen dat iedereen die de samensmeltende concepten gebruikt impliciet stelt dat er geen dubbele lagen bestaan.
Bron: Thunderbolts
