De politieke pandemie

In maart 2020 was al duidelijk dat de epidemiologische feiten van Covid vergelijkbaar waren met alle eerdere virusuitbraken. Maar de politieke reactie was opeens echter vollédig anders. In plaats van deze pandemie medisch te bestrijden, zoals altijd, werd besloten om deze in te dammen door middel van politieke maatregelen. De blauwdruk hiervoor was het autoritaire regime van totalitair China…

In de twee jaren na de uitbraak kwamen er steeds drastischere inperkingen van steeds meer vrijheidsrechten van burgers, tot zelfs pogingen om het grondwettelijke recht op lichamelijke integriteit af te schaffen door (mogelijk) verplichte vaccinaties. Twee jaar van dagelijkse paniekzaaierij met horrorverhalen wakkerden de angst voor miljoenen doden en de ineenstorting van het gezondheidssysteem aan en leidde ertoe dat burgers niet langer als medemensen maar als bedreigingen werden gezien. En nu hebben we een diep verdeelde en nog dieper veronzekerde samenleving, waarvan vertrouwen in het eigen gezonde verstand en in de rechtsstaat ernstig is verstoord. Hoe absurd de genomen maatregelen in de loop van de zogenaamde “epidemische noodsituatie” waren blijkt uit het voorbeeld dat bij een incidentie van 50; waarvan bijna niemand weet wat dat betekent; al beperkingen werden opgelegd, en bij een incidentie van 100, complete sluitingen van scholen, sportfaciliteiten, clubs, theaters, horeca en winkels. Momenteel, met een incidentie van ruim 1000, zijn al die zogenaamde corona-beschermingsmaatregelen opgeschort…., zonder dat ook maar één van die gevaren die permanent door politici en grote media werden afgeschilderd is opgetreden.

Nu beheersen weer een oorlog aan de rand van Europa en de ‘sancties’ daarop het nieuws en de paniekzaaierij en vervolgens de economische recessie en inflatie. Maar intussen blijft men het hebben over een nieuwe golf in de herfst, die we ‘wellicht’ weer met angst en beven mogen verwachten.

Men blijft staren naar de ‘incidentie’, een kunstmatige waarde die in eerdere pandemieën nooit bestond. Aan deze incidentie komt men door mensen die positief testen, al zegt de PCR-test niets over het infectie-proces omdat deze ook op niet-infectieuze virusresten test. Daarom ook heeft de uitvinder ervan, de Amerikaanse Nobelprijswinnaar in Chemie Cary Mullis, publiekelijk gezegd dat deze tests niet kúnnen worden gebruikt om virusinfecties te detecteren. Dat is echter volledig genegeerd. Zonder zulke PCR-tests hadden politici nooit twee jaar láng kunnen vasthouden aan hun retoriek van een ‘heersende pandemie’. Nu het met de dag duidelijker wordt dat de politiek bij deze pandemie enorme schade heeft aangericht hoor je stemmen die roepen om een evaluatie van de hele aanpak. Maar politici schrikken daarvoor terug als de duivel voor wijwater.

Zij hebben wel deskundigen ingesteld om de maatregelen te evalueren. Maar met daarin de meest ijverige pandemiedrijvers wordt de slager aangesteld om zijn eigen vlees te keuren. Iedereen die zo verstrikt is in de gevoerde corona-politiek heeft er geen belang bij om fouten te vinden en te benoemen. Van te voren wordt dan al verklaard dat een precieze evaluatie van álle politieke beslissingen natuurlijk onmogelijk is…

De Duitse Ethische Raad merkte echter op dat kritiek moet worden toegestaan om het vertrouwen van burgers in politiek en staats-instellingen te herstellen. De bescherming van de gezondheid moet in overeenstemming worden gebracht met andere maatschappelijke aspecten. Hoezeer politici zelfs de basale medische beginselen hebben weggewuifd werd duidelijk toen die Ethische Raad bijvoorbeeld eiste dat had moeten worden vastgesteld dat buiten sporten niet besmettelijk is. Artsen weten dat buiten bewegen het immuunsysteem versterkt. Mensen verbieden dit te doen in een situatie waarin júist een goed immuunsysteem belangrijk is werkt dan juist averechts.

De politiek moet af van de angst- en paniek-zaaierij. Dat is essentieel voor onze toekomst, politici dreigen nu al corona-maatregelen te gebruiken als blauwdruk voor hun Klimaatbeleid.

Het volgende hoofdstuk in dit drama naar een gesloten samenleving, gedomineerd door een alliantie van wetenschappelijke experts en totalitaire politici, wordt dan de Klimaatcrisis. Dit kan op precies dezelfde manier worden geënsceneerd als bij Covid: men komt met pseudo-wetenschappelijke computermodel-berekeningen die leiden tot het voorspellen van rampen en catastrofes, die gericht de angst bij de bevolking aanwakkeren. En politici die vervolgens deze angst gebruiken om de rechtsstaat ‘even op te schorten’ en te vervangen door een ‘wetenschappelijk gelegitimeerde’, totalitaire controle van de samenleving…

Het is de hoogste tijd om al deze pseudo-wetenschappelijke ‘bewakers’ en zogenaamd op wetenschap gebaseerde politici terug op hun plaats te zetten. De plaats die bij ons ooit werd begrensd door democratie, rechtstaat en de menselijke waardigheid.