De regenboogtool

Covid was een keerpunt omdat het voor de massa het autoritarisme aan het licht bracht dat de staat al tientallen jaren in zich droeg. Westerse liberale staten gedragen zich in de moderne tijd niet als beperkte systemen die hun soevereiniteit ontlenen aan het volk. Elke dag lijken ze meer en meer op de totalitaire regimes uit de Sovjetperiode. En dan nog een stuk slechter want ze opereren in relatief welvarende economische omstandigheden en voeren efficiëntere propaganda.

De staatsmacht wil vrij zijn, zoals water bergafwaarts wil stromen. Het probleem met machtscontroles is dat ze de staat dwongen om nieuwe juridische en culturele oplossingen te ontwikkelen om ze te overwinnen. Staatspolitiek in liberale systemen is dus gaan lijken op antibioticaresistente bacteriën in ziekenhuizen – het heeft een algemene weerstand ontwikkeld tegen grondwettelijke beperkingen en is daarbij veel erger en gevaarlijker  geworden. De wederzijdse checks and balances die de staat bijvoorbeeld door zijn concurrerende takken wordt opgelegd, hebben het politieke establishment alleen maar gestimuleerd om onder zijn leden een uniforme elite-visie te ontwikkelen en af te dwingen, wat samenwerking aanmoedigt om gedeelde doelen te bereiken tussen voormalige rivalen. Deze culturele oplossing is enorm succesvol gebleken, niet alleen door de staat te bevrijden van vele oude lasten, maar zelfs door zijn bereik uit te breiden naar veel meer facetten van de samenleving, terwijl gewone mensen de prestige-ideologie van het regime overnemen en afdwingen.

Rechten en individuele soevereiniteit vereisten een nogal andere, misschien zelfs meer verraderlijke oplossing. In plaats van deze prerogatieven te ondermijnen of te kwalificeren, hebben staatsideologen zich er in plaats daarvan op aangesloten. Rechten in de liberale opvatting zijn fundamenteel pre-politiek; mannen zijn ermee begiftigd door hun schepper en ze zijn onvervreemdbaar. Het concept belooft dus vele wegen om de populaire, democratisch uitgedrukte wil te ondermijnen, en de staat heeft krachtig gewerkt om het concept van rechten uit te breiden, waarbij steeds meer regimecliënten een enorm palet aan nieuwe rechten krijgen. Dit groeiende veld van onbetwistbare, heilige rechten omschrijft de populaire politieke meningsuiting en ondermijnt de minder gemakkelijke rechten waarmee het liberalisme begon.

Door bijvoorbeeld het recht op gezondheid – zelfs impliciet – te erkennen, vervangt de staat de oudere, veel minder handige rechten op vrijheid van vergadering en meningsuiting. Deze nieuwe rechten van de tweede en derde generatie breiden over het algemeen de macht van de staat uit doordat ze eerder positief dan negatief van aard zijn; en ze zijn meestal ontworpen om de passiviteit van de persoon die ze bezit aan te moedigen. Cruciaal is dat de staat alle verantwoordelijkheid op zich neemt voor het definiëren en realiseren van deze rechten namens het individu. Men krijgt steeds meer de indruk dat individuen helemaal geen rechten hebben. Integendeel, de staat heeft zich het recht toegeëigend om de speciale status van specifieke collectieve minderheden te definiëren en te verdedigen.

Nergens groeien nieuwe liberale rechten zo hevig uit als in het discours rond seksuele en genderminderheden. De steeds groter wordende regenboogcoalitie, gesymboliseerd door een vlag die elk jaar nieuwe kleuren krijgt en een raadselachtig initialisme dat steeds meer letters krijgt (LGBTQQIP2SA lijkt de nieuwste versie te zijn), is een speerpunt van de staatsmacht. Elk van de identiteiten die in deze moloch zijn ondergebracht, is rijk aan bruikbaarheid voor de administratieve staat en opent allerlei wegen voor overheidsbureaucraten om de meest intieme aspecten van de menselijke cultuur, gedrag en seksuele expressie te definiëren en te reguleren. Het is geen toeval dat de pride-vlag het meest doordringende en waarschijnlijk het meest heilige politieke symbool in de westerse wereld is geworden. Het zal nationale symbolen steeds meer verdringen in bekendheid en morele betekenis.

Bron: Eugyppius