Veel burgers willen meer overheidscontrole over de economie om stijgende prijzen te beteugelen. Het is de slechtste strategie die je je kunt voorstellen. Interventionistische regeringen verlagen consumentenprijzen nooit omdat ze profiteren van inflatie, waardoor hun politieke uitgavenverplichtingen worden opgelost in een voortdurend gedevalueerde valuta. Inflatie is de perfecte verborgen belasting. De overheid maakt de valuta minder waardevol door meer eenheden fiatgeld uit te geven, lost gedeeltelijk haar schulden in reële termen op, int meer belastingen en presenteert zichzelf als de oplossing voor stijgende prijzen met subsidies in een steeds waardelozere valuta.

Dit systeem verwerpt menselijk handelen en economische logica en verkoopt een vals beeld van een overheid die naar believen welvaart kan creëren door meer eenheden fiatgeld uit te geven. Wanneer inflatie toeslaat, zal de spilzuchtige overheid uiteraard haar twee favoriete middelen gebruiken: propaganda en repressie. Propaganda, die winkels en bedrijven beschuldigt van het opdrijven van prijzen. En repressie, die optreedt wanneer sociale onrust toeneemt en burgers overheden legitiem verantwoordelijk houden voor schaarste en hoge prijzen, zijn de twee belangrijkste strategieën.

Als u lagere prijzen wilt, moet u de overheid minder economische macht geven, niet meer. Alleen vrije markten, concurrentie en open economieën helpen de consumentenprijzen te verlagen. Veel mensen denken dat we momenteel een vrije markt hebben met concurrerende en open economieën. Maar de realiteit is dat we leven in steeds verder gebureaucratiseerde en overgereguleerde landen waar centrale banken en overheden werken aan het bestendigen van onhoudbare overheidstekorten en schulden. Daarom blijven ze meer geld drukken waardoor velen zich afvragen waarom het voor gezinnen steeds moeilijker wordt om rond te komen. Een huis te kopen of voor kleine bedrijven om te floreren. De overheid eet langzaam de valuta op die ze uitgeeft. Ze noemen het ‘sociaal gebruik van geld’.

Wat is ‘sociaal gebruik van geld’? In essentie betekent het dat een van de belangrijkste kenmerken van geld, de reserve van waarde, wordt opgegeven om de overheid preferentiële toegang tot krediet te geven om haar verplichtingen te financieren. Daarom kan de staat grotere rechtenprogramma’s aankondigen en de omvang van de publieke sector ten opzichte van de economie vergroten, wat een self-fulfilling prophecy creëert. De staat geeft meer valuta uit, waardoor het geld van mensen minder waard wordt. Burgers worden afhankelijker van de staat en ze zullen meer subsidies eisen die worden betaald in de valuta die de staat uitgeeft. Het is in essentie een proces van controle door middel van schuld en valuta-depreciatie.

Als overheden en centrale banken het over prijsstabiliteit hebben, betekent dat een jaarlijkse depreciatie van de munteenheid met twee procent. Geaggregeerde prijzen die gemiddeld met twee procent stijgen, zijn nauwelijks prijsstabiliteit, omdat het wordt gemeten aan de hand van de consumentenprijsindex (CPI) een ‘zorgvuldig samengestelde mand met goederen en diensten’ die wordt gewogen door dezelfde mensen die het geld drukken. Daarom zijn overheden dol op de CPI als maatstaf voor inflatie. Het weerspiegelt alleen de erosie van de koopkracht van de munteenheid niet. Daarom fluctueert de mandberekening van de CPI zo vaak. Zelfs als het nauwkeurig meet, zal het de stijging van de prijzen van onvervangbare goederen en diensten onderschatten door ze toe te voegen aan een mand met dingen die we hooguit een of twee keer per jaar consumeren. Wanneer je onderdak, voedsel, gezondheid en energie combineert met technologie en entertainment, zullen er altijd verstoringen zijn.

Overheden en centrale banken zullen dus nooit prijsstabiliteit verdedigen. Als de totale prijzen zouden dalen, de concurrentie zou toenemen en burgers hun reële lonen zouden zien stijgen en hun spaargeld in reële waarde zou zien toenemen, zouden hun banen verdwijnen.

Wanneer een centrale bank als de Fed de rente verlaagt en de geldhoeveelheid vergroot na een inflatie van 20,4% in vier jaar, verdedigt ze niet de prijsstabiliteit; ze verdedigt de prijsstijgingen. Deze strategie dient om het financiële onvermogen van de overheid te verhullen. Een valuta met een dalende waarde.

Overheden zijn degenen die inflatie creëren door een valuta uit te geven die voortdurend koopkracht verliest omdat de staat meer uitgeeft dan de particuliere sector vraagt. Geen enkel bedrijf of zogenaamd kwaadaardige olieproducent kan de totale prijzen laten stijgen en jaarlijks in een lager tempo laten stijgen. Alleen degene die het geld drukt, de centrale banken doen dat. Ze vergroten de geldhoeveelheid om de stijgende overheidstekorten te absorberen.

Inflatie is een verborgen belasting, een langzaam proces van nationalisatie van de economie, en de perfecte manier om belastingen te verhogen zonder kiezers boos te maken en ondertussen particuliere bedrijven de schuld te geven. De consument zal de winkel of het bedrijf de schuld geven van de hogere prijzen en niet de uitgever van een valuta die koopkracht verliest.

Waarom zouden overheden hogere prijzen willen? Omdat het hen meer macht geeft. Het vernietigen van de valuta die ze uitgeven is een perfecte vorm van controle. Daarom hebben ze meer schulden en hogere belastingen nodig. Hoge belastingen zijn geen instrument om schulden te verminderen, maar eerder om de stijgende staatsschuld te rechtvaardigen.

U hebt misschien al meerdere keren gelezen dat de overheid onbeperkte leenmacht heeft en inflatie kan beheersen om u comfortabel te laten leven. Dat is onjuist. De overheid kan niet continue schulden aangaan voor haar stijgende uitgaven. Ze heeft een inflatoire, economische en fiscale limiet.

Inflatie is een waarschuwingssignaal voor een afnemend vertrouwen in valuta en een verlies aan koopkracht. De economische limiet wordt bewezen door lagere groei, lagere werkgelegenheid, zwakkere reële lonen, seculiere stagnatie en een dalende buitenlandse vraag naar staatsschulden.

De fiscale limiet wordt bewezen door de stijgende rentelasten en lagere inkomsten telkens wanneer ze de belastingen verhogen. Een stijgende lijn van burgers en bedrijven die het land verlaten om over te stappen op vriendelijkere belastingstelsels, wat allemaal bijdraagt ​​aan het slechte of negatieve multipliereffect van overheidsuitgaven.

Als u lagere prijzen wilt, moet u minder economische macht aan overheden geven, niet meer. Wanneer een politicus belooft dat hij of zij de prijzen zal verlagen, liegen ze. Een zwakkere munt is een instrument om de macht van de overheid in de economie te vergroten. Tegen de tijd dat u erachter komt, kan het te laat zijn.

Geld is krediet en overheidsschuld is fiatgeld. Valutadepreciatie is inflatie en inflatie staat gelijk aan een impliciete wanbetaling. Geen enkele interventionistische overheid of centrale bank wil lagere prijzen, omdat inflatie de overheid in staat stelt haar macht te vergroten terwijl ze langzaam haar monetaire verplichtingen afroomt.

Bron: MisesÂ