In het terrorismedebat dat deze week in de tweede kamer gevoerd werd zijn wat interessante zaken aan het licht gekomen.
De angst voor terrorisme is zo ver doorgeslagen dat minister Donner enkele vergaande maatregelen wil invoeren, zoals het preventief oppakken van vermeende terroristen.
Ik zeg doorgeslagen, omdat er in de Nederlandse ziekenhuizen, veroorzaakt door de Nederlandse overheidsbureaucratie, aanzienlijk meer mensen overlijden dan een terrorist ooit met aanslagen zal kunnen behalen. Toch wordt er op de gezondheidszorg bezuinigd, en zijn er vele miljoenen beschikbaar om het terrorisme aan te pakken. Als iedere fietser licht zou hebben op zijn fiets zou dat al meer doden schelen dan dat er door terroristische aanslagen doden vallen.
De angst voor terrorisme is wellicht gegrond, er zijn immers terroristen, maar juist het zaaien van die angst is het voornaamste doel van de terrorist. En mede dankzij de antiterreur maatregelen van Donner cs. worden terroristen op hun wenken bedient.
Eén van de maatregelen waar Donner het over heeft is het verbod op het “verheerlijken van geweld”. Een wel heel vreemde maatregel voor een vertegenwoordiger van een organisatie die het monopolie heeft op geweld.
Wat is geweld? De van Dale geeft in haar eerste omschrijving al een prachtige hint: “uitoefening van macht”. En dat is nu precies wat Donner en de zijnen doen, het uitoefenen van macht. Democratisch gekozen, dat wel, maar dat maakt hen niet minder machtig. En die macht is gebaseerd op geweld. Want zou iemand zich nog druk maken om een belastinginspecteur die de helft van het inkomen komt opeisen, als die inspecteur geen politiemacht achter zich zou hebben?
Ons hele parlementair-democratische stelsel is gefundeerd op een basis van geweld. Meestal goed verstopt, maar in de fluwelen handschoen die we “overheid” noemen schuilt wel degelijk een keiharde stalen vuist. Die bijvoorbeeld gebruikt wordt als u samen met uw collega een sigaret rookt op de werkplek. Of als u het waagt om 125 kilometer per uur te rijden op een snelweg.
Het gebruiken van de ijzeren vuist van de overheid is iets dat politieke partijen graag doen. Men zit graag in uw portemonnee om hun doelen te verwezenlijken. Door voorstellen te doen die inhouden dat er een deel van uw inkomen naar de staat verdwijnt pleit men voor het gebruik van geweld. Immers, zonder die dreiging met geweld zouden velen de belastingen weigeren te betalen, omdat ze andere goede doelen weten om hun geld aan te besteden.
Dat de politieke partijen die belastingen gebruiken voor goede doelen en/of het algemeen nut maakt in deze geen verschil, want ook de terrorist gebruikt geweld om een, in zijn ogen, goed doel te bereiken.
Het pleiten voor belastingen is synoniem aan het verheerlijken van geweld. Mocht het zo ver komen dat de maatregelen van Donner doorgang vinden zouden de bestaande politieke partijen, die stuk voor stuk pleiten voor meer of andere belastingen, per direct verboden moeten worden.
Door Kim Winkelaar
