Door bureaucratie, inefficiëntie en nepotisme komt slechts een vijfde deel van de ontwikkelingshulp aan bij de mensen die het nodig hebben.
Bovendien wordt circa 40% van het budget besteed aan de aankoop van te dure goederen en diensten in de donorlanden zelf. Vooral de VS en Italië maken zich hier schuldig aan. Dat schrijven de twee grote internationale hulporganisaties, Auction Aid en Oxfam (ANP).
Dan hoort u het weer eens van de (objectieve) organisaties zelf.
Daar kan nog aan toegevoegd worden dat van de hulp die er dan toch uiteindelijk nog terecht komt, weer een groot deel averechts werkt: door graan uit te delen, kunnen de plaatselijke boeren hun oogst niet meer kwijt, houden op te bestaan en je hebt volgend jaar weer een grotere hongersnood.
En natuurlijke de libertarische stelling, dat het pertinent onjuist is om ‘hulp’ eerst te stelen van de een ( ook al is dat een rijke burger) om het vervolgens uit te delen aan de ander.
Het zal dan wel goed bedoeld zijn maar als het principieel onjuist is EN ook nog eens niet goed terecht komt, mag je toch onderhand eens stoppen met dit rondpompen en subsidiëren van allerlei organisaties. Het bespaarde geld leidt dan tot belastingverlaging, waardoor de particuliere initiatieven weer wat meer geld zouden kunnen krijgen. Al gaat er maar 20% van de belasting besparing naar de collectes en particuliere initiatieven, dan nog kom je beter uit dan zoals het nu toegaat.
