Waarom zijn drugs eigenlijk verboden?

De linkse politieke partijen pleiten al langere tijd voor legalisering van – met name – softdrugs. De SP schrijft in haar Actieprogramma 2003-2007: “Het is verstandig softdrugs te legaliseren en de in- en verkoop door coffeeshops helder te regelen en te controleren. Legalisering maakt controle beter mogelijk“. En GroenLinks meldt op haar site: “Drugshandel en productie mag niet overgelaten worden aan criminelen en daarom moeten er wettelijke regelingen worden getroffen. Dat bepleit het Wetenschappelijk Bureau in de publicatie Maak van drugs geen strafzaak“.

De vaste lezers zullen begrijpen dat ik hier vol overtuiging tegen ben!

In twee gesprekken met vrienden hadden we het over drugs en de maatschappelijke gevolgen van de huidige politiek. Criminaliteit, overlast, verzwakte gezondheid, van alles kwam ter sprake. Tot ik ze uiteindelijk vroeg: “Als ik drugs gebruik, wie berokken ik daar dan schade mee?”. Ze moesten eigenlijk het antwoord schuldig blijven: “Eh, waarschijnlijk niemand, en dan nog hooguit jezelf”. Wel hadden beiden een tegenvraag: “Waarom zijn drugs eigenlijk ooit verboden?”. Ik wist het niet.

Geschiedenis:
Op internet vond ik het volgende stukje op druglibrary.org: (vertaling)
“Na de Spaans-Amerikaanse Oorlog, toen het Ministerie van de Oorlog van Verenigde Staten de regering van de Filippijnse Eilanden overnam, erfde het een compleet juridisch systeem, opgezet onder Spaanse regelgeving, om narcoticaverslaafden vergunning te geven en hen te voorzien van opium. Er werd een Commissie van Onderzoek van het Ministerie van de Oorlog benoemd onder leiding van Right Reverend Charles H. Brent, Bischop van de Filippijnse Eilanden, om alternatieven voor het Spaanse systeem te bestuderen. Na onderzoek van de narcoticacontrole-programma’s in het Verre Oosten, adviseerde de Brent-Commissie dat de narcotica eerder aan internationale dan slechts nationale controle onderworpen zouden moeten zijn.

Dit voorstel raakte een gevoelige snaar in het Ministerie van Binnelandse Zaken van Verenigde Staten.
Vele jaren, was Groot-Brittannië bekritiseerd voor het verschepen van in India gekweekte opium naar China; er werden zelfs twee negentiende-eeuwse ‘opiumoorlogen’ tussen Groot-Brittannië en China uitgevochten over deze kwestie. Vele Chinezen zagen Indiase opium als oneerlijke concurrentie tegenover hun inlandse product.
De Amerikaanse missionarissen in China klaagden dat de Britse opium de Chinese mensen ruïneerde; De Amerikaanse handelaren klaagden dat de Chinese bestedingen van zilver voor Britse opium beter aan andere, wellicht Amerikaanse producten besteed kon worden. De Britse opiumverkoop aan China duurde onverminderd voort tot na 1900.

Nu echter zag het Ministerie van Binnelandse Zaken van Verenigde Staten een manier, om niet alleen het Filippijnse opiumprobleem van het Ministerie van Oorlog op te lossen, maar ook de Amerikaanse missionarissen en handelaren tevreden te stellen.
Op verzoek van Bischop Brent riep President Theodore Roosevelt in 1906 een internationale opiumconferentie bijeen, die in Shanghai in 1909 werd gehouden. Een tweede conferentie had plaats in Den Haag in 1911, en daaruit kwam de eerste internationale opiumverdrag. Het verdrag van Den Haag van 1912, streefde hoofdzakelijk naar het oplossen van de opiumproblemen in het Verre Oosten en vooral in China.”

Regelementering:
Op Jellinek staat nog een korte aanvulling:
“In 1911 werd tijdens de Internationale Opiumconferentie in Den Haag een eerste poging gedaan om de handel in drugs te verbieden. De conferentie werd georganiseerd op initiatief van de VS. Door de grote economische belangen die bij de wereldwijde opiumhandel gemoeid waren, waren niet één maar drie conferenties nodig om uiteindelijk in 1912 te komen tot een Opiumverdrag, die pas na de Eerste Wereldoorlog werd ondertekend. Het verdrag bevatte zes hoofdstukken die de economische belangen van de deelnemende landen beschermden: de in- en uitvoer en de distributie van ruwe opium werd daarom niet verboden maar gereglementeerd; de productie van en de handel in bereid opium zou worden onderdrukt; cocaïne en opiaten (als morfine en heroïne) mochten alleen nog gebruikt worden voor medische- en wetenschappelijke doeleinden en de deelnemende landen werd verplicht regels en wetten op te stellen ten aanzien van de handel en de verkoop van verdovende middelen. Het opiumverdrag legde de basis voor de Nederlandse Opiumwet van 1919.”

Geld en macht:
Overheidsingrijpen om economische en politieke motieven dus. Niks volksgezondheid, die bestond toen nog helemaal niet! Gewoon ordinaire handelsbelangen zijn de oorzaak van de huidige “War on drugs“. Hoewel het gebruik van drugs al eeuwen lang bestond, is het pas sinds ongeveer 100 jaar gereguleerd. En de resultaten zijn er dan ook naar.
Waartoe een verbod of regulering leidt is juist vanochtend beschreven door Hugo in zijn artikel: ‘Kosten van prohibitie’. Ook de vijf korte engelstalige artikeltjes ‘Drug War History’ van Andrew Somers laten zien dat de overheidsbemoeienis niet de oplossing is, maar juist het probleem!

Het moge duidelijk zijn dat ik niet voor legalisering van drugs ben. Legalisering betekent slechts dat het wettelijk gebruikt mag worden, binnen de wettelijke kaders, en met de nodige wettelijke accijnsen.

Als het gebruiken van drugs al een misdaad is, dan is het een slachtoffer-loze misdaad.
Iedereen moet zelf weten wat hij in z’n eigen lichaam wil stoppen: snoep, patat, bier, een banaan, tabak, koffie, hash, cocaïne, cola, oorbellen, piercincs, enz. Hij of zij doet daar helemaal niemand kwaad mee, dan hooguit alleen zichzelf.

De overheidsbemoeienis veroorzaakt de illegaliteit, de woekerprijzen, de enorme internationale bestedingen aan justitie en politie, de criminalisering van gebruikers. Er vallen ongetwijfeld meer drugsdoden door afrekeningen in het criminele circuit, vervolging en opsluiting door de overheid en mafia-oorlogen, dan door het gebruiken van drugs zelf. De 11 verbrande bolletjesslikkers die ‘in het algemeen belang’ (Donner) opgesloten zaten in Schiphol, zaten daar uitsluitend omdat de overheid eerst zelf de handel illegaal verklaard heeft. Wanneer door vrije handel de prijs eentiende of eenhonderdste van de huidige prijs is, dan gaat er echt niemand met gevaar voor eigen leven met bolletjes op, in een vliegtuig zitten!

Het enige dat de overheid moet doen ten aanzien van drugs is “Laissez faire”, afblijven, niet mee bemoeien.
Niet gedogen of legaliseren, maar vrijgeven!
Dat scheelt mensenlevens, en een hele hoop verspild belastinggeld.
Dan kan de politie zich eindelijk weer gaan bezighouden met haar echte taak: het dienen van de gewone bevolking; door bijvoorbeeld de boeven te vangen die mijn fiets hebben gestolen, of de tas van mijn oma hebben geroofd.