De Batselier voor het eerst (on)eerlijk?

“Ik ben veertig jaar in de politiek en nooit oneerlijk geweest” was de boude uitspraak van kamervoorzitter Norbert De Batselier die door De Standaard werd geciteerd in een stukje over zijn promotie tot directeur van de Nationale Bank. Volgens mij is het een contradictio in terminis.

Hoe je het begrip politiek ook definieert, een bepaalde machtsuitoefening is altijd een van de ingrediënten. Een bepaalde soevereiniteit. Maar als je, zoals ik, de individuele soevereiniteit als axioma stelt, en eerlijk begrijpt als “het zich niet vergrijpen aan andermans eigendom”, dan kan je onmogelijk “in de politiek” gaan en eerlijk blijven. Maar nu gaat de man een onnodige topfunctie op kosten van de belastingbetaler cumuleren met een al even onnodige “uittredingsvergoeding” – zegge en schrijve, vier jaar lang de parlementaire wedde doorbetaald – dat kan geen enkel mens als eerlijk verkocht krijgen. Dat blijkt overigens ook uit het feit dat hij, na luid protest, uit “eerlijke schaamte” een deel van de uittredingsvergoeding laat vallen.

Dat de man al jaren twee overheidsbaantjes combineerde was op zich al een bron van ergernis voor velen. Voor mij is het zelfs onzinnig dat een parlementair mandaat een betaalde baan zou hoeven te zijn. Vergelijk daarmee maar eens de staat New Hampshire. Daar staat de parlementaire jaarwedde in de grondwet: $100, niet geïndexeerd.

Maar die eerlijkheid van De Batselier zou ook als volgt geïnterpreteerd worden. Hij verklaart zich nader wanneer hij beweert altijd “de regels te hebben nageleefd”. Daarmee geeft hij eerlijk toe te dom of te gemeen te zijn om die regels die kennelijk fout zijn in vraag te stellen. Maar dat is precies wat een mens van een progressieve socialist kan verwachten. De commentator van het Belang van Limburg vond de hele heisa zinloos. Niemand wordt beter van zoveel chagrijnigheid, van zoveel anti-politiek. Maar ik denk dat dat precies de houding is die oorzaak van alle ellende is. De indulgentie tegenover het gezag, de macht, en het pragmatisme, de ingesteldheid als zou de wereld (overheids)geweld nodig hebben om de chaos te ordenen, om in praktijk werkbaar te zijn, het zijn die mindsets die de macht en het geweld mogelijk maken. De werkelijkheid is dat niemand beter wordt van politiek – zelfs niet de politici. Ze blijven een verwerpelijke soort.