Communistisch geboren, communistisch infiltrant voor altijd?

Een van de vele personen die na generaties scholieren met linkse ideeen geindoctrineerd te hebben, omtreeks 1990 het communistisch geloof opgaf(?) voor iets dat vooralsnog ongedefinieerd en dus ondefinieerbaar is, schreef mij een brief met de mededeling dat mijn stukken over het communisme bol staan van overdrijvingen: ” Hugo, van dik hout zaag je planken.”

Waarover onder meer geklaagd werd, was mijn constatering dat in 1990 het doek viel na de langste horror story van de 20ste eeuw: een horror story die twee tot drie generaties mentaal vergiftigd had en meer dan honderd miljoen slachtoffers vergde.
Omdat dergelijke meningsverschillen alleen door middel van een open discussie opgelost kunnen worden, heb ik de betreffende persoon gevraagd welke termen gekwalificeerd kunnen worden als overdreven:
– horror story?
– de vermelde lengte van 73 jaar?
– het aantal slachtoffers van 100 miljoen?
Ik wacht nu al een maand op antwoord, maar langzamerhand daagt bij mij in weerwil van mijn onverwoestbaar optimisme het besef, dat dit antwoord nooit zal arriveren. Dit soort mensen wier specialiteit het vaak is de jeugd mentaal te vergiftigen, slaat helaas volkomen dicht , zodra het tot een discussie dreigt te komen en buiten hun coterie vigerende ideeen zijn uiterst onwelkom.

Het entameren van een gedachtenwisseling met bepaalde types communisten of ex-communisten, is welhaast onmogelijk. Dezelfde personen die bij gebrek aan het vermogen tot economische analyse in medelijden wegsmelten bij het ontmoeten van iemand uit de derde wereld ( bij voorbeeld een souvenirverkoper die zich langs de weg bevindt of de vissersvrouw die in haar stulp vijf kinderen opvoedt), ontbreekt het volkomen aan welk inlevings- of medelevingsvermogen dan ook met de miljoenen die levenslang moeten lijden onder de gevolgen van een links regime.
Waar zij in individuele gevallen overlopen van warme gevoelens voor slachtoffers van onrecht, is het vermogen tot identificatie met de miljoenen slachtoffers van Stalin, Fidel Castro, Mao Tse Tung of Kim Il Sung op pathologische wijze afwezig en worden inhoudelijke discussies over dergelijke regimes als de pest gemeden.

Uiteraard is de gedachte dat het wel eens overheidsbemoeienis en het gebrek aan een vrije markt zouden kunnen zijn, die nog steeds miljarden mensen ter wereld een armoedig bestaan doen leiden en ook in de welvarende landen een groot deel van het nationaal inkomen teloor doet gaan, hun vreemd. Het individuele slachtoffer wordt door hen beklaagd en soms geholpen en vertroeteld, maar de idee dat minder overheid voor deze mensen een zegen zou zijn, stuit bij hen op het grootst mogelijke wantrouwen.

Ik ben geen psycholoog en een verklaringsgrond voor dergelijke ideeen en een dergelijke gedragswijze heb ik nog niet gevonden.
Overigens heb ik voor personen zoals hierboven beschreven maar een advies: pak je biezen en ga functioneren als partijbons in Cuba, Myanmar of Noord-Korea, waar politieke vluchtelingen uit zogenaamd kapitalistische landen maar al te welkom zijn, vooral als zij op de zondagochtendtelevisie ten overstaan van een sympathieke interviewer bereid zijn, nog eens alle zegeningen van de communistische heilstaat de revue te laten passeren. Na afloop van de uitzending is een fles cognac van de grote leider gegarandeerd.
Hugo van Reijen