Onafhankelijke tienermoeders

Het percentage tienermoeders
in Europa is het hoogst in
Groot-Brittannië. Dat komt omdat
Britse meisjes niet weten waar de
babies vandaan komen. Het
antwoord op dit probleem is dus
meer seksuele voorlichting: steeds
meer en jongere kinderen die
steeds meer condooms over
ontelbare bananen doen.

Een rapport van een liefdadigheidsinstelling, de Joseph Rowntree Trust, werpt een ander licht over de officiële lezing van tienermoeders. De onderzoekers hebben 41 tienermoeders geïnterviewd. Deze moeders, sommigen waren 13, zijn binnen een jaar na hun bevalling gehoord. Ook kwamen er 10 jonge vaders aan bod.

Hoewel het voorbeeld verre van representatief is, geven de onderzoekers de zorgvuldige lezer het gevoel dat het fenomeen van tienermoeders meer voorkomt dan wordt aangenomen. In plaats van de afkeuring van hun ouders (of beter gezegd ouder) en de maatschappij te ondergaan, kiezen de jonge moeders er voor om hun zwangerschappen als ‘ongelukjes’ te bestempelen.

Het rapport maakt duidelijk dat de meisjes de zwangerschap en het uiteindelijke kind ervaren als een antwoord op extentiële problemen. De jonge vrouwen kwamen uit gebroken, gewelddadige, chaotische en liefdeloze gezinnen. Ze haten school omdat leren zinloos lijkt en qua werk zijn er alleen de slechtst betalende en meest geestdodende baantjes.

Een baby verhoort dan al hun gebeden. Het is een constante bron van aandacht en iets waar ze hun liefde aan kunnen geven en van ontvangen. Ze ontdekken ook dat, dankzij de verzorgingsstaat, hun financiële positie flink verbetert na de bevalling. Dit natuurlijk wel zolang ze niet samenleven met de vader of werken voor de kost. Anders stopt alle staatshulp en vervalt het jonge gezin tot armoede.

De jonge moeders melden ook dat het hebben van een baby hun wens naar onafhankelijkheid vervult. Onafhankelijkheid bekostigd van belastinggeld dan. Deze uitspraak is het bewijs dat het Britse karakter in 60 jaar tijd schrikbarend veranderd is. Waar eens de armste mensen het een schande en vernedering vonden om afhankelijk te zijn van staatshulp, vormt nu dit uitdelen van belastinggeld het concept voor onafhankelijkheid voor een aanzienlijk deel van de bevolking. Uitkeringstrekkers noemen dan ook de dag dat hun uitkering binnenkomt ‘de dag dat ik betaald word’.

In geen enkel geval – wat men uit het rapport kan halen tenminste – vroeg een tienermoeder zich af of ze de condities waar ze zelf uitvluchtte nu aan het reproduceren is. Het rapport gaf wel een stuk uit een artikel uit the Guardian weer dat in al zijn domheid intriest te noemen is:

‘Dus wanneer een meisje besluit om door te gaan en een kind krijgt, is er geen tragedie van verloren kansen. Alleen de lokale supermarkt is een laagbetaalde kracht kwijt. Waarom kan de overheid niet begrijpen dat sommige van deze tienermoeders redelijke, zelfs morele, beslissingen nemen over wat zij belangrijk vinden in het leven en het doel in hun leven? Hoe kan het dat de keus voor een kind en moederschap boven vakkenvullen ooit als een drama gezien wordt?’

Vertaald van Dependency as Independence by Theodore Dalrymple