De zinloosheid van de War on Drugs

Hoe gaat het eigenlijk met Nixon’s oorlog ? Nee, niet de Vietnam-oorlog, die in een drama is ontaard, maar die andere oorlog die Mr. Watergate bijna veertig jaar geleden in 1968 uitriep: de War on Drugs.

Dhr. Nixon vond het destijds een goed idee om tijdens zijn verkiezingscampagne middels het thema oorlog voeren stemmen te trekken. Toen hij in 1970 als president gekozen werd, had hij het Congres overtuigd om wetgeving in te voeren waardoor een politiekorps bakken met geld kreeg als ze agenten aanstelden om zijn “drugsoorlog” te voeren.

Om een idee te geven van de omvang: in 1964 waren er in New Jersey 1700 politiemensen, waarvan 7 mensen in een drugsunit zaten, een aantal dat ruim voldoende was. In 1970 waren die getallen identiek. In october 1970, nadat de heer Nixon de geldkraan open had gedraaid, zaten er 76 mensen in dezelfde drugsunit, een ver-elfvoudiging. Dit programma werd door de gehele VS doorgevoerd. En dus werd er van de politiekorpsen verwacht dat ze elf keer zoveel “probleemgevallen” aanpakten.

De “probleemgevallen” bestonden voordat Nixon zich er mee bemoeide, voornamelijk uit gebruikers die ongelukkigerwijs stierven ten gevolge van drugsgebruik. In 1970 was overigens de kans dat iemand van de trap viel groter. Nadat de geldkraan open werd gedraaid, wist men behalve dat het belangrijk was die geldkraan open te houden, niet echt goed hoe die zogenaamde oorlog gevoerd moest worden. Die geldkraan werd opengehouden door kunstmatig het probleem te vergroten. Drugsgebruikers werden als drugsdealers gearresteerd, de hoeveelheden in beslag genomen drugs werd overdreven, de “geschatte straatwaarde” werd sterk overdreven. En zo ontstond een opgeklopte drugscultuur waarin ook een rol was weggelegd voor de filmindustrie; arme jongeren indentificeerden zich met de drugshelden in de films en zagen dat als een methode om uit de misère te komen.

Eerst ving men voornamelijk marihuana doordat de geur eenvoudig te detecteren was. Daardoor lag de overschakeling door drugsdealers naar de slechter te detecteren harddrugs zoals herine, cocaine en meth voor de hand. Dit werd verder in de hand gewerkt doordat de prijs van marihuana binnen een paar jaar steeg met 2500 procent doordat de risico-factor om gepakt te worden in de prijs verwerkt werd. Deze fantastische War on Drugs maakte dat drugsgebruik verheerlijkt werd en het gebruik van harddrugs toenam. Nebenbei vond dhr. Nixon dat “de zwarten” “het probleem” waren en gebruikte de War on Drugs als het onherkenbare vehikel om dat “probleem” op te lossen, waardoor de meest racistische wetten sinds slavernij werden ingevoerd. Zodoende zaten er begin 2005 1.3 miljoen negers en kleurlingen in de gevangenissen van de VS tegenover 1.2 miljoen slaven die in 1840 het land bevolkten.

De War on Drugs werd big business. Het “probleem” werd gemaakt en opgeblazen. De DEA had in 1973 3000 mensen in dienst met een budget van 73 miljoen $. In 2001 was dat aantal verdrievoudigd en het budget vertwintigvoudigd naar 1.5 miljard $. In 2000 werden ten opzichte van 1980 drie keer zoveel drugsgebruikers gearresteerd. Er worden per jaar 1.6 miljoen mensen opgepakt wegens drugsgerelateerde overtredingen. De helft daarvan zijn gerelateerd aan marihuana, waarvan 80% wegens het bezit daarvan. Mensen worden gecriminaliseerd als ze gepakt worden en krijgen een strafblad waar ze nooit meer afkomen. Deze politiek wordt ondersteund door ex-drugsgebuikers als Sigaartje Clinton, Sjors Bush, Al “net niet” Gore en Dan “ik ben er ook nog hoor” Quail, die blijkbaar allen ook op dit punt aan selectief geheugenverlies lijden. Mede dankzij dit soort “mensen” is na 40 jaar “War on Drugs” meer dan 1300 miljard $ besteed. Het rechtssystem in de VS is verstopt. Er zitten 2.2 miljoen mensen in de gevangenissen en elk jaar vinden er 1.6 miljoen drugsgerelateerde arrestaties plaats, het hoogste aantal per hoofd van de bevolking op de wereld. De VS maken 4.6% van de wereldbevolking uit, en heeft 22.5% van het aantal gevangenen op de wereld. Dankzij de “War on Drugs” worden drugsbaronnen steeds rijker, kunnen terroristen een centje bijverdienen en worden onschuldigen in de nor geknikkerd en gecriminaliseerd.

Deze gang van zaken is aan een aantal ex-politiemensen in de VS niet onopgemerkt voorbij gegaan. Ze hebben zich gegroepeerd in LEAP: Law Enforcement Against Prohibition. LEAP is een internationale non-profit organisatie die als spreekbuis van ex-politiemensen de legalisering van drugs voorstaan als oplossing voor de problemen die door de overheid zijn gemaakt. Binnen vier jaar na oprichting is de organisatie gegroeid van 5 naar 5000 mensen in 63 landen. De meer dan 100 LEAP-sprekers zijn allen ex-drugsbestrijders. Iedereen kan lid worden; de moeite van het overwegen waard.

http://leap.cc/
http://leap.cc/Publications/publications.php