“Mulisch is zo goed als vullisch. Van ’t Reve, dat is pas leven!”, schreef een nu niet meer onder de levenden zijnde beste Nederlandse schrijver ooit. Grappig is dan wel dat in het topprogramma van de publieke omroep, Pauw en Witteman, deze Harry Mulisch de enige gast was die een beetje door de beugel kon. Al zie je hem nog zo op het Cubaanse strand lopen zo in de jaren ’60, de Castro revolutie verheerlijkend. Maar dan Jan Blokker en Henk Hofland! Wat een onwaarschijnlijk laagbijdegrondse incapabele stukken vreten zijn dat zeg. Nog al logisch dat Mulisch aan de ene kant van de tafel zat en Jan Denkblokkade en wannabe-SS-er-Henk (wannabe omdat hij te kort was om naar het Oostfront gestuurd te worden) aan de andere kant. Ten opzichte van die twee steekt Mulisch rechts en weldenkend (alhoewel dat vrijwel nooit samengaat) af. Het enige dat de drie gemeen hebben is hun geboortejaar (1927). Tweederde van het gezelschap gasten neemt zo ongeveer alles wat fout aan dit land is voor zijn rekening. Ik zal er ook geen traan om laten mochten twee van de drie morgenochtend drijvend in de Amsterdamse grachten gevonden worden. Laat Dirty Harry dan nog maar wat jaartjes wachten op die Nobelprijs voor de Literatuur. (Right.)
raar stukje, Hofland vind ik subliem, en Blokker schrijft leuk , aan de Mulisch boeken vind ik weinig aan verder.
http://www.nrcnext.nl/opini…
zeker jaloers omdat je zelf niet aardig en creatief kunt schrijven -:)
[1] Tuurlijk ben ik jaloers! Ik zou niets liever willen zo kneuterig qua inhoud en onderwerpen te kunnen schrijven op een podium waar de politieke correcte gemeente mij goed kan zien en kan zeggen "goh, wat is die man nog scherp op zijn leeftijd".
Mulisch heb ik nooit echt kunnen lezen, vandaar dat ik hem enige respijt heb gegeven (tot z’n naderende nobelprijs). Voor Blokker en Hofland bestaan er geen verzachtende omstandigheden. Bas Heijne is next, in ’t weekend misschien al… 😉
maandag 27 november 2006 door jan blokker
Ethiek in de politiek
Michiel van Hulten herinner ik me eigenlijk alleen van een actualiteitenrubriek waarin hij samen met drie andere mededingers werd voorgesteld als iemand die voorzitter wilde worden van de Partij van de Arbeid.
Het was een armoeiige uitzending, maar dat kan aan mij gelegen hebben. Naïef als ik ben, vind ik dat je op z’n minst iets moet voorstellen in de kunst of de staatskunde, wil je je mogen opwerpen als verenigingsleider van zoiets gewichtigs als
’s lands grootste oppositiepartij. Maar ja, hooggespannen verwachtingen. Dan valt het altijd tegen.
In de studio zaten twee sympathieke dames uit, ik meen, Diever en Scheemda, die graag iets maatschappelijks om handen wilden hebben omdat ze toch uit de kinderen waren. En naast de toen al gedoodverfde winnaar lachte een Limburgse Prins Carnaval die een lange carrière van bier en actie achter de rug had.
Het zou een walk-over worden, dat zag je in één oogopslag. De drie anderen hadden buiten hun respectieve gemeentes nooit erg aan de weg getimmerd, terwijl Michiel niet alleen de zoon was van een voormalig staatssecretaris onder Den Uyl, maar ook nog zelf lid was geweest van het Europees Parlement, en in 1997 bovendien, als een Kay van de Linde van links, ‘had meegewerkt aan de verkiezingscampagne van Tony Blair’.
Toen de jonge Van Hulten in Nieuwe Revu vervolgens een ‘eed van zuiverheid’ voor journalisten had bepleit, en een dag later liet weten dat hij dat niet zo letterlijk had bedoeld, had Wouter Bos zijn gedroomde geestverwant gevonden. Op 9 december 2005 was de benoeming een feit.
Waarschijnlijk zouden we nooit meer iets over de nieuwe voorzitter hebben hoeven horen, en misschien hadden we niet eens in de gaten hoeven krijgen dat hij de campagneleider van de parlementsverkiezingen was geworden – als hij er achteraf niet zelf mee voor de dag was gekomen.
Interessant aan zijn bekentenissen in de NRC van afgelopen zaterdag (kop: ‘Wij hadden ook onaardig moeten zijn’) was bovenal zijn woede over het CDA. Die kwam eigenlijk neer op de klacht van een schaker die een stupide zet heeft gedaan waarmee hij zo goed als zeker z’n dame, dus de partij verspeelt. Hij kan alleen nog maar hopen dat Maxime Verhagen, zelf tenslotte ook niet zo’n licht, het niet heeft gezien. Maar verdomme nog an toe – hij ziet het wèl. En terwijl hij de dame pakt, weet de Partij van de Arbeid dat ze net zo goed haar koning meteen kan omleggen.
,,Wat had u daartegen kunnen doen?”, vroeg de verslaggeefster.
En voorzitter Michiel: ,,Je kunt het je niet veroorloven om je te laten piepelen door de andere partij.”
Piepelen.
Mensen die over piepelen spreken heb ik altijd bijna net zo erg gevonden als mensen die het woord puzzel uitspreken met de u van ruzie.
Maar hoezo eigenlijk ‘laten piepelen’? Michiel van Hulten is dan misschien wel de zoon van een staatssecretaris en hij heeft in 1997 misschien wel een hele Londense straat met Tony Blairs mogen volplakken, maar in die partij schaak bleek hij een rund, en lijsttrekker Bos wist evenmin hoe nu verder. Dan heb je je toch niet laten piepelen? Dan had je jezelf ofwel voor je stomme kop moeten schieten, ofwel eerlijk je meerdere moeten erkennen in de tegenpartij.
Maar eerlijk?
De voorzitter van de Partij van de Arbeid schetste in het vraaggesprek hoe hij gedurende de campagne voor een groot ethisch, hij noemt het zelf ‘duivels’ dilemma had gestaan. Hij had, omdat hij niet kon winnen, Verhagen het liefst willen doodschieten. Maar dat kon hij niet over z’n hart verkrijgen.
En bij m’n eed van journalistieke zuiverheid kon ik niet nalaten te denken: jesses.
[2] Punt is je podium beperk zal blijven tot rand websites zoals Vrijspreker, dat heeft met je kwaliteiten te maken, huil niet want je schrijft wel leuk hoor, voor hier dan -:)
Harry Mulo met de Ontdekking van de Hema om in de woorden van de Grote Volksschrijver Wijlen te blijven. Ach ja, literatuur. Een van de vele (NOS journaal) onderwerpen die zo heerlijk vrijblijvend en toch zo pseudo intellectueel zijn !
ik heb het meisje met het Rode haar gelezen van Theun de Vries, later kwam Mulisch ook met zo’n boek, hij heeft het overgeschreven om zijn mannier.
Theun de Vries was een geweldig goede schrijver,wat een vakman.(PC Hoofdprijs gehad)
( Vrijheid gaat in het rood gekleed/Stiefmoeder Aarde)
Jammer dat WFK Hermans dood is trouwens,en Wolkers.
[2] Je wilt hiermee zeggen dat je graag bewonderd wordt omdat je helemaal niets kunt?
[4] De enige reden dat mijn podium beperkt is tot "rand websites" als Vrijspreker, is omdat ik simpelweg de tijd niet heb iets anders/iets erbij te doen.
Ik schrijf mijn stukjes vrijwel altijd on-the-spot, vandaar dat de doordachtheid en diepgang te wensen over kan laten. Maar zoals je zelf zegt is dit Vrijspreker: een site voor stukjes, niet voor magazine-achtige artikels.
[7] Én nooit iets gepresteerd heb, niet te vergeten!
Comments are closed.