Sinds kort ben ik nogal weg van de term ‘crackpot realism‘ omdat als je het concept begrijpt, je gaat verbazen over de veelvuldigheid waarmee je het op actuele situaties, gebeurtenissen en (extra leuk) personen kunt toepassen.
In het kort is ‘crackpot realism’ de notie dat mensen die in een bepaalde discipline hun prestaties, talent en vaardigheden met verve hebben aangetoond, zich buiten deze ‘discipline of excellence’ hun wereldvisie (indien van toepassing), meninkjes in combinatie met hun gevierde pragmatisme gaan toepassen.
Een onschuldig voorbeeld van dit fenomeen is Douwe Dabbert Foppe de Haan, gevierd trainer/coach van Jong Oranje, die in het programma Pauw en Witteman zijn gemeende mening over de kwestie Tibet en/of andere zaken ventileert.
Een subtieler voorbeeld van dit soort ‘crackpot realism’ is wanneer intellectuelen, in de juiste zin van het woord: handelaren in tweedehands meningen, hun meningen geven over allerhande zaken. Friedrich von Hayek toonde in zijn artikel Intellectuals and Socialism (PDF alert) aan hoe verweven het bestaan en floreren van dit soort mensen is met de overheid/staat.
Maar wat me gisteren toch weer verbaasde, of toch weer niet, was de geheel professionele mening van de Vereniging van Longartsen dat er in Nederland een strenger rookverbod ingevoerd zou moeten worden dan per 1 juli het geval zal zijn. Ze pleiten ervoor pakjes sigaretten drie maal zo duur te maken en de verkoop van het spul in supermarkten en tankstations te verbieden.
De vraag is natuurlijk (alhoewel?) hoe precies uit de risico’s die gepaard gaan met het opsteken en consumeren van de zogenaamde kankerstok volgt dat de overheid zulks dient te verbieden. Maar de antwoorden liggen natuurlijk voor de hand:
(1) de overheid is er voor de burger te beschermen, de overheid weet wat goed haar is, en zo niet dan zijn deze reddingspogingen toch altijd nog democratisch gelegitimeerd!?;
(2) het publieke zorgsysteem waarin tegenwoordig vooral pseudo-private doch bovenal corporatistische organisaties mogen spelen, is gebaseerd op het onder dwang betalen van premies die eigenlijk belastingen zijn, want je dekt helemaal niet je eigen risico af door je (überhaupt al niet vrijwillig) collectief te verzekeren. Op deze wijze merk je als individu niets van de anders op jou van toepassing zijnde, door de verzekeraar ingeschatte risico in je premie/belastingafdracht. Waar in een geheel private verzekeringssector de verzekerde de incentive zal hebben zijn risico te minimaliseren – anders betaal je een hogere premie – zo is in de huidige situatie die incentive er niet, wat leidt tot onverantwoordelijk gedrag waar een ieder die in het systeem gedwongen is, last van heeft;
(3) Het is ook een beetje wat de personen van de Vereniging Longartsen stellen: “Wij zijn niet boos op de rokers, maar op de overheid. Die is verslaafd aan de tabaksaccijns. Minister Klink wil bijvoorbeeld niet dat hulp bij het stoppen wordt vergoed. Wij vinden dat schandalig.”
De EU stelt een accijnsdruk van 57% op tabak voor. Naast de 19% die je sowieso moet betaalt voor elk consumptiegoed betekent dat, dat 73% van de verkoopprijs van een pakje sigaretten in de staatskas vloeit. Effectief betekent dit gewoon dat de tabaksindustrie een staatsindustrie is. Het is een van de melkkoeien van de verschillende overheden binnen de EU. Als je dit dan naast de draconische maatregelingen legt die de staat op de burger, maar bovenal ondernemers verhaalt, dan kun je je afvragen of dit geen opgezet plan is. Een vicieuze cirkel die in stand wordt gehouden en voorlopig nog geen definitief dieptepunt bereikt lijkt te hebben. Het morele failliet van de democratische rechtstaat ligt zo open en bloot op straat. Dus doorlopen mensen, hier valt niets te zien!
Uit deze drie punten volgt natuurlijk helemaal niet het ultieme argument dat doodgaande mensen, al dan niet door tabak, en al dan niet pijnlijk en langzaam, beschermt dienen te worden door de overheid. Zulks gaat uit van een gedachte dat als de overheid maar genoeg kan doen, en zo veel mogelijk kan doen, dat er uiteindelijk een risicoloze samenleving zal ontstaan. Een duidelijk (oa. Keynesiaanse) chimera. Laat staan dat professionele medici uit hun tak van onderzoek kunnen concluderen dat de overheid bepaalde zaken zou moeten doen, zaken die ten eerste niet logisch volgen uit hun onderzoek en ten tweede helemaal geen deel van hun expertisegebied zijn. Ik maak me steeds meer bezorgheid over het gemak waarmee so-called kritische wetenschappers heulen en flirten met de macht van de overheid. Al is het alleen maar in woord en (nog) niet in daad. Crackpot realism is riding high, and it ain’t funny people!
Als het de overheid niet om de centen te doen was maar echt om de gezondheid van haar burgers, dan had zij i.p.v. een accijns op te leggen, een minimumprijs kunnen in het leven roepen. Sigaretten zouden dan even duur kunnen zijn (= even ontmoedigend voor de consument) maar het zouden de tabaksfabrikanten zijn die nu een hogere marge per pakje opstrijken i.p.v. de overheid.
Hetzelfde geldt natuurlijk voor verkeersveiligheid. Wil je autoverkeer ontmoedigen? Stel dan een minimumbrandstofprijs in maar laat de fabrikant alles houden.
Als een liter benzine EUR 1,50 kost zal een automobilist heus niet zeggen: "Oh, het is accijns, nou ga ik minder/voorzichtiger rijden" of "Oh, het is een minimumprijs en Shell verdient een hoge marge, nou ga ik meer/roekelozer rijden".
Het argument dat een accijns nodig was om te ontmoedigen, slaat nergens op. Een accijns dient slechts om de staatskas te spekken.
Crackpot Realism of belangenverstrengeling (of van beide een beetje)? Want wie zegt dat die longartsen niet zelf betrokken zijn bij (en financieel beter worden van) de genoemde "stoppen met roken behandeling" die vergoed zou moeten worden?
Het hoeft in dit geval niet per se zo te zijn, maar er is natuurlijk wel een schimmig wereldje waarin sommige artsen, professoren of andere "deskundigen" vele petten ophebben zoals:
– behandelaar van patienten
– onderzoeker/adviseur bij de farmaceutische industrie
– adviseur bij de overheid
– adviseur bij inkomensverzekeraars
– adviseur bij ziektekostenverzekeraars
Zolang de overheid een speler is in dit geheel (door bijv. de inhoud van de verplichte basisverzekering vast te stellen), zal dit een schimmig wereldje blijven waarbij in vele gevallen andere belangen dan die van de patient gediend zijn.
Leuk ook om de mening van Nederland eens te horen: http://www.vrijheidsstrijde…
(PS: Gisteren in het AD, werden deze longartsen in een Poll waarop voor AD- begrippen ongekend veel gereageerd werd, door zeker 95% van de inzenders letterlijk weggehoond. Zegt toch wel wat denk ik dan)
Tja, de vraag is dan ook nog eens hoe schadelijk roken is.
Van roken ga je dood! Hoor ik de mensen denken. Maar is dat nou echt zo wetenschappelijk bewezen? Nee dus, zo blijkt uit het goede boekje wat je hier (als PDF) kunt lezen:
http://www.lcolby.com/pdf/b…
Of hier als HTML: http://www.lcolby.com/
Erg leuke lectuur, voor als je smoking-kills gedachte eens van de andere kant wilt bekijken.
Langzame sterfprocessen zijn uberhaupt niet gerelateerd aan roken: dat is slechts gerelateerd aan dwingende wetgeving.
Sterk artikel, hoewel ik je conclusie dat de tabaksindustrie effectief een staatsindustrie is niet deel.
Treffend is de hypocrysie van die longartsen: "Wij zijn niet boos op de rokers, maar op de overheid", etc. Tegelijkertijd pleiten ze voor bijna verviervoudiging van de inkomsten op tabak voor die overheid; wie moet anders dat pakje sigaretten 3x zo duur maken? De tabaksfabrikanten zelf?
Dan krijgen ze Neelie weer op de nek. Of gaan weer CDAers roepen dat er best wat van de prijs af kan, om dat vervolgens met extra accijns te kunnen compenseren.
Bij vrijwel alle welvaartsmiddelen (brandstof, alcohol, tabak, auto’s) graait de staat meer naar binnen dan de producenten van die middelen. Om daarmee die producenten tot staatsindustrie te bestempelen gaat me te ver. Dat diezelfde producenten echter wel eens wat krachtiger zouden mogen protesteren en dwarsliggen staat echter als een paal boven water.
[6] "Bij vrijwel alle welvaartsmiddelen (brandstof, alcohol, tabak, auto’s) graait de staat meer naar binnen dan de producenten van die middelen. Om daarmee die producenten tot staatsindustrie te bestempelen gaat me te ver. Dat diezelfde producenten echter wel eens wat krachtiger zouden mogen protesteren en dwarsliggen staat echter als een paal boven water."
Ik ben nog zoekende, het een en ander ten aanzien van dat punt te duiden. Mocht je ooit op een systematische analyse en/of duiding van dit fenomeen stuiten, meldt het me aub! 🙂
dit crackpot realism als het zo heet, is misschien grappig om te constateren, maar best wel ernstig. Denk aan een wereldverslechteraars als Bono van U2. Mensen met goede bedoelingen die er niks van hebben begrepen kunnen zeer schadelijk zijn. Types als Bono zijn er genoeg. Mensen met een hoge staat van dienst op een bepaald gebied, die vervolgens wereldverbetaartje willen spelen.
Of hoe hele volksstammen denken met het adopteren van een "so called" kansloos kind in de verste verte niet kunnen bevatten dat met het geld besteed aan zo’n adoptie kind hier er in het land van herkomst wel zo’n twee honderd kinderen een andere toekomst zouden kunnen hebben.
Zelfbevrediging ten top; Crakpot Realism.
Comments are closed.