De Japanse economie ligt al decennia op zijn gat. De in september van dit 
jaar aangetrede Democratic Party regering gaat dat nog een graadje erger maken. In plaats van broodnodige deregulering meer regels, meer sancties en hogere belasting. Zo wil men bedrijven verbieden om tijdelijke krachten in te huren. Economische harakiri in het land van de rijzende zon.
Japan heeft inmiddels twintig jaar ervaring in het wanhopig top down managen van de economie en haar werknemers. Hoewel de Japanners geen grote schulden maken, er geen bodemloze hypotheken verkocht zijn en Japanse investeerders niet hun handen gebrandt hebben aan toxic securities is de staat van hun economie in het afgelopen jaar meer en sneller verslechterd dan die van de Verenigde Staten. Hiermee werd een zeer licht herstel in de afgelopen jaren compleet te niet gedaan en kan men Japan afschilderen als een land in een semi-permanente staat van recessie.
Japan dat eens bekend stond vanwege zijn opzienbarende sociale stabiliteit en economische gelijkheid is nu een plek van stagnatie en verval. Rap stijgende zelfmoordcijfers en een groeiend leger van daklozen vullen de statistieken. Aan de ene kant mensen met banen voor het leven, aan de andere kant verloren generaties van jongeren die nooit meer aan de bak komen. Nog niet zo lang geleden werd Japan geprezen als het na oorlogse model van de gereguleerde maar productieve economie.
Veel van de hedendaagse situatie is het resultaat van de ideeen en acties vlak na de Tweede Wereldoorlog. Japan herbouwde het land en wilde meedoen in de wereldeconomie maar gaf daarbij voorrang aan orde, regulering en voorspelbaarheid. Dat hield o.a. in wijdverspreide bescherming voor werknemers in de vorm van levenslange arbeidscontracten en huizenhoge boetes voor werkgevers die personeel ontsloegen. Daarnaast strikte regulering van de binnenlandse economie waardoor het moeilijk werd voor nieuwe bedrijven om zich te handhaven en te groeien. Dit was allemaal deel van een plan om de ‘vernietiging’ door het voortgaande kapitalistische proces van creatieve destructie te minimaliseren. Rond 1970 was Japan een schepping van subsidies en verdampte concurrentie door regulering geworden.
Het schijnbare succes van dat economische en sociale regime leidde, nogal ironisch, naar een gevoel onder de Japanners zelf dat ze de onvoorspelbaarheid en levendigheid van de markt hadden overwonnen. Dit leidde weer tot enthousiaste huizenspeculatie en opgeblazen aandelenmarkten waarna de luchtbel knapte. De Japanse overheid reageerde vervolgens met meer acties om de werknemers te beschermen en de markt in te perken. Bedrijven hielden hun personeel, dat ze in feite nauwelijks konden ontslaan, maar op een of andere manier bezig – communism revisited.
Een hele generatie van jonge Japanners is slachtoffer geworden van dit economisch beleid. Zonder full time job leven er veel bij hun ouders en worden ouder zonder uitzicht op een eigen bestaan. Ze worden NEETs genoemd: not in employment, education or training. Een aantal jaren geleden introduceerde de Japanse regering enkele bescheiden economische hervormingen om de flexibiliteit op de arbeidsmarkt te vergroten. Dit hield in het makkelijker maken voor bedrijven om personeel aan te nemen en te ontslaan. Maar de regering was bang om de teugels al te zeer te laten vieren en liet veel bescherming voor vast personeel ongemoeid.
Het resultaat is dat er een nieuwe klasse van tijdelijke werknemers ontstaan is. Zij hoppen van de ene naar de andere tijdelijke baan en krijgen nooit een vaste aanstelling omdat de werkgevers vrezen nooit meer van hen af te kunnen komen. Terwijl Japans arbeidspotentiaal snel vergrijst, is er geen opvolging door deze overheidsgedreven situatie.
Nu wil de nieuwe Japanse regering de ‘deregulering’ rond arbeid weer terugdraaien. Een politiek besluit ingegeven door de laatste campagne waar de Democratic Partij beloofde wat te doen aan de legioenen van tijdelijke krachten. Wat dat oplevert, is echter verdere achteruitgang omdat bedrijven nog banger worden om personeel aan te nemen.
De Japanse overheid zou het eens anders kunnen doen. Bijvoorbeeld de meest extreme beschermingswetten voor werknemers schrappen en snoeien in de belastingen die de hoogste zijn in de geindustrialiseerde wereld. Dat zou meer investeringen, initiatief en flexibele arbeid opleveren. Maar aangezien de belastingen de hoge kosten van gezondheidszorg en pensioenen moeten opbrengen en de overheid een opstand onder de gevestigde orde wil vermijden, gaat alles vrolijk verder richting de afgrond.
Japan is echt een tragisch verhaal. Wat de overheid zou moeten doen is die +- 750 miljard aan Amerikaanse T-bonds verkopen, aan de bevolking geven en inderdaad Harakiri plegen. Ik zou er dan meteen naar toe gaan.
Ein Volk, ein Reich, ein Führer
Je bedoelt HERMANkiri?
Die nieuwe eerste Japanse minister dat is een aanhanger van graaf Coudenhove-Kalergi (zo ne mooie Vlaamse naam – echt waar, dat voorvoegsel is van Vlaamse afkomst) omdat zijn (die van die Japanner) grootvader de werken van Coudenhove vertaald heeft.
En Coudenhove die wou een grote imperiale Europese Staat, thans geleid door keizer Herman Van Rompuy.
A New Path for Japan
by Yukio Hatoyama,
The New York Times, 26 August 2009
http://www.nytimes.com/2009/08/27/opinion/27iht-edhatoyama.html?pagewanted=2&_r=3
Let me conclude by quoting the words of Count Coudenhove-Kalergi, founder of the first popular movement for a united Europe, written 85 years ago in “Pan-Europa” (my grandfather, Ichiro Hatoyama, translated his book, “The Totalitarian State Against Man,” into Japanese): “All great historical ideas started as a utopian dream and ended with reality. Whether a particular idea remains as a utopian dream or becomes a reality depends on the number of people who believe in the ideal and their ability to act upon it.”
http://solari.com/blog/?p=4154
The head of the Democratic Party of Japan (DPJ) Yukio Hatoyama, who will be named Prime Minister on Sep. 14 in the wake of his party having swept the Parliamentary elections on Aug. 30, is a follower of Europe’s founding advocate of an imperial European State, Count Coudenhove-Kalergi, and an advocate of creating an EU-modeled single regional currency in Asia. Hotayama is a member of one of the wealthiest families in Japan, and the fourth generation of political leaders.
Hermankiri, Hermankiri, Hermankiri!
Wat mankeert die vent toch?
Door naar docu. en zo te kijken en te luisteren over Japan en contact te hebben met een Japanse meneer, vindt ik dat juist de Japanse overheid zich bezig houdt met zelf redzaamheid van haar burgers en dat overlaat aan particuliere bedrijven en instellingen. Zo wordt aldaar een robot bedacht en gefrabiceerd dat de verpleging van hulpbehoevenden kan vervangen. Ook houden de Japanners veel tradities in ere, zoals bijvoorbeeld de zorg voor ouderen. Respect. Ook daarvan zouden wij nederlanders iets van kunnen leren. Wijzen op anderen, terwijl het dak van je eigen huis lekt, lijkt op de amerikaanse houding. Wij Europeanen schuiven bijvoorbeeld de pil van Drion of de laatste wil pil aan de kant, zonder dat er een referendum wordt gehouden. Informatie daarover kun je vinden op deze webside. Succes, Trui
.M [6] reageerde op deze reactie.
Die nieuwe Japanse eerste minister is een aanhanger van graaf Coudenhove-Kalergi
Review boek op http://heavensmydestination.blogspot.com/2009/10/count-coudenhove-kalergi-equality-and.html
Intressant:
In order to guarantee freedom, he advocated a system of private ownership. However, he was despondent at how the severe social inequalities produced by capitalism had helped give rise to communism by creating an environment in which people aspired to equality, and also at how this had resulted in the emergence of national socialism as an alternative to both capitalism and communism. “Freedom without fraternity leads to anarchy. Equality without fraternity leads to tyranny”
En die Japanner heeft nu verkiezingen gewonnen door op die fraternity te hameren. Maar ik vind dat weer naar collectivisme ruiken.
Maar okee, boek onderweg zodat ik de details kan vernemen.
Prettige dagen.
@trui [3]: Respect voor de ouderen? Wie heeft dat bedacht en er de andere mee geindoctrineerd: de oudere of de jongere? Juist, ja. ’t Is zoiets als respect voor de monarchie: wie zou dat toch bedacht hebben: de monarch of zijn belastingbetalende “onderdaan”.
Terug naar die oudere: heeft die respect voor de jongere? Die wil dat de jongere zijn pensioen betaalt en verder voor hem opstaat op de bus etc. en hem zomaar blind respecteert omwille van de enorme prestatie die hij geleverd heeft, nl. vroeger geboren zijn.
Respect heb ik niet zomaar blindweg o.b.v. een vooroordeel, respect dat moet je verdienen. Ik heb dus niet blindweg respect voor iemand die voor mij geboren is. Maar begrijp me niet verkeerd: dat wil niet zeggen dat ik last heb van een rebels “tegen-vooroordeel” en alle ouderen “disprespecteer”. Echter elkeen, oud of jong, moet dat respect wel verdienen.
Een man als Hub bv., met inderdaad wat meer jaartjes op de teller dan ikzelf, geniet van mij een GROOT respect. Maar dat is niet omwille van zijn status van 70-plusser, doch o.b.v. van zijn grote verdienste in mijn ogen.
Het aantal generatiegenoten van hem die ik niet respecteer, bv. omdat ze hun leven lang ambtenaar waren, is evenwel vele malen groter.
Het respect moet een mens verdienen en niet met macht afdwingen, waar de overheid nu al jaren mee bezig is,wat tot een grote jamboel zal leiden met die kortzichtigheid van de communistische partijstaat!
Comments are closed.