Europees handelsverdrag met Zuid-Korea.

De Europese Unie en Zuid-Korea hebben in Brussel een baanbrekend handelsverdrag ondertekend. De EU hoopt dat er na dit eerste vrijhandelsakkoord met een Aziatisch land vergelijkbare overeenkomsten met andere landen in de regio volgen.

De EU-leiders werden het enkele weken geleden eens over het verdrag, nadat Italië lange tijd had dwarsgelegen. Rome vreesde concurrentie voor de eigen auto-industrie. Als tegemoetkoming aan de Italianen treedt het verdrag op 1 juli volgend jaar inwerking en niet al op 1 januari.

Door het akkoord verdwijnen binnen vijf jaar vrijwel alle heffingen op industrie- en landbouwproducten. Het geldt als het meest ambitieuze handelsakkoord van de EU ook.

Zuid-Korea is even de belangrijkste handelspartners van de EU. De waarde van de onderlinge handel was in 2009 54 miljard euro.

Tot zover de media.

In de commentaren op dit stukje was bijna de algemene mening, dat dit gezien moest worden als een van de grote voordelen van het bestaan van de EU.

Want zonder de EU was dit vrijhandelsakkoord nooit tot stand gekomen.

Wat mensen blijkbaar vergeten is, dat politici in dit geval in beide landen, eerst allerlei handelsbelemmeringen creëren, waardoor dus de “echte vrije markt” niet kan functioneren om daarna zogenaamd te bewijzen dat alleen zij instaat zijn om een vrijhandelsakkoord af te sluiten. (De inhoud van het vrijhandelsakkoord heb ik niet kunnen vinden. Waarschijnlijk staatsgeheim!)

Waarschijnlijk zal het vrijhandelsakkoord allerlei beperkende bepalingen bevatten, in de vorm van quota met betrekking tot de industrie- en landbouwproducten.

Want wat helpt de Italianen nu om de gevreesde concurrentie voor de eigen auto-industrie te beperken door het verdrag zes maanden later in te laten gaan?

De concurrentie blijft, tenzij er bepaalde afspraken zijn gemaakt met betrekking tot de hoeveelheid te importeren auto’s uit Zuid-Korea.

En waarom moeten er door de EU per land een vrijhandelsakkoord worden afgesloten?

Als de EU zo voor “vrijhandel” is, dan is het logischer om alle beperkingen, heffingen, regels, subsidies en andere vrije markt verstorende elementen af te schaffen.

Met andere woorden, laat elk individu zelf bepalen met wie hij/zij met waar ook ter wereld gevestigde personen handel wil drijven.

Maar helaas, zover komt het niet, want voor politici betekent dit het inleveren van macht.