Uniek. Linksmensch leest u de les over Libië

De afgelopen  paar dagen viel het me op dat Anti-oorlog links vrijwel uitgestorven leek in Nederland. Natuurlijk, “humanitaire interventie” klinkt positief voor veel linkse mensen, maar ik had toch verwacht dat ze door de retoriek heen konden kijken. Links is doorgaans tegen (aanvals-) oorlogen, en zou alle truukjes uit het boek toch moeten kennen (truukjes om een land een oorlog in te frommelen). Net toen ik de hoop opgaf viel mijn oog op een uitstekende analyse van (de linkse) Johnito. Komt-ie … 

 

Strijd in #Libya – de gestolen revolutie?

Ik begin met het maken van excuses aan jullie, in het bijzonder de Libiërs die niet alleen oprecht van Gaddafi af willen, maar ook een werkelijk vrij volk willen zijn.

Het is maar goed dat ik geen stemrecht in de VN Veiligheidsraad heb. Anders had ik afgelopen vrijdag wellicht een domme fout gemaakt, met grote gevolgen, door met een resolutie in te stemmen waarmee de “coalitie” nu alle kanten uit kan.

…

Ja je mag nu weer uitademen.

Eergisteren maakte ik duidelijk dat ik grote twijfels heb over de VN-resolutie die nu heeft geleid tot Operation Odyssey Dawn (US),Operation Ellamy (UK) en Operation Harmattan (F). Helaas hebben de ontwikkelingen daarna me niet gerustgesteld, integendeel.

Hoewel ik in principe het onderdeel “nofly zone” (zie punt 6) steunde, vanwege het duidelijke verzoek van het Libische verzet daartoe, is, sinds vrijdagmiddag duidelijk een verandering in het gebruikte vocabulaire waar te nemen.

Pers en wereldleiders praten sinds de aanvaarding vooral over“military action.” Zo’n verandering in taalgebruik zie je meestal gebeuren als de publieke opinie gemasseerd moet worden om verdergaande actie te ondersteunen.Starship Troopers are coming…En anders wel de onvermijdelijke spin, die nou eenmaal bij een oorlog schijnt te horen. En die spin beweegt zich, voor de goede verstaander, in de richting van een grondoorlog, ondanks nadrukkelijke ontkenning in die richting door Obama.

Opvallend in deze spin-ontwikkeling vond ik  de uitspraak van ex-minister van Defensie Joris Voorhoeve, zaterdagavond bij het radioprogramma “Met Het Oog Op Morgen.” Hij liet zich ontvallen dat de inzet van grondtroepen niet uitgesloten is.
Ook William Hague, Brits minister van Buitenlandse Zaken, sluit de “beperkte” inzet van grondtroepen niet uit:

One of the most important questions remains whether British ground troops could be deployed at any stage. UN Resolution 1973 rules out a “foreign occupation force” in any part of Libya but this doesn’t prohibit the limited use of troops. When pressed on this point during an appearance on The Andrew Marr Show this morning, George Osborne offered little clarity. But later on Sky News, William Hague said: “It is true, there can’t be an occupation force… it doesn’t exclude every type of operation”. He added that there would be no “invasion” by ground troops but made it clear that the government has some room for manoeuvre. Should air strikes fail to dislodge Gaddafi, ministers may be forced to make a decision earlier than many expect.

Militaire analisten als Wesley Clarke op CNN hinten ook nadrukkelijk op de “beperkte” inzet van grondtroepen, om ervoor te zorgen dat “precisiewapens” wel op precies de goede plek terecht komen.

Ja, u leest het goed, twintig jaar na de Golfoorlog om Koeweit zijn de precisiebommen kennelijk niet meer verder ontwikkeld. Gelooft u het zelf?

De inzet van grondtroepen, voor zover de afgelopen weken in diverse online statements waar te nemen was, is nadrukkelijk niet waar het verzet om gevraagd heeft. Zij wilden een no-fly zone, zodat de Gaddafi-troepen geen burgers vanuit de lucht konden aanvallen, wat het verzet de kans zou geven om het op gelijkwaardig niveau op te kunnen nemen tegen Gaddafi’s troepen en huurlingen.

De inzet van grondtroepen (eventuele special forces wellicht) zou, dankzij de resolutie, niet mogen leiden tot enige vorm van buitenlandse bezetting

Protection of civilians:
4. Authorises member states that have notified the secretary-general, acting nationally or through regional organizations or arrangements, and acting in co-operation with the secretary-general, to take all necessary measures, notwithstanding paragraph 9 of resolution 1970 (2011), to protect civilians and civilian populated areas under threat of attack in the Libyan Arab Jamahiriya, including Benghazi, while excluding a foreign occupation force of any form on any part of Libyan territory, and requests the member states concerned to inform the secretary-general immediately of the measures they take pursuant to the authorization conferred by this paragraph which shall be immediately reported to the Security Council;

Maar ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat de twee (door mij dikgedrukte) passages ruimte voor interpretatie laten.

Want als een “necessary measure” op een “occupation” begint te lijken, ergens in de onvoorspelbare dynamiek van een oorlog, noem je het simpelweg geen “bezetting,” maar “beveiliging.” En wie kan daar nou tegen zijn? Dus beveilig je de boel net zolang tot de regime change een feit is, en zonodig langer. Want je kunt er op wachten dat Gaddafi-aanhangers (die bestaan echt) onrust zullen blijven zaaien, zelfs wanneer hij verslagen is. Wat leidt tot de vraag of in een “regime change” is voorzien:

2. Stresses the need to intensify efforts to find a solution to the crisis which responds to the legitimate demands of the Libyan people and notes the decisions of the secretary-general to send his special envoy to Libya and of the Peace and Security Council of the African Union to send its ad hoc High-Level Committee to Libya with the aim of facilitating dialogue to lead to the political reforms necessary to find a peaceful and sustainable solution;

Hieruit zou je kunnen concluderen dat de VN en de Afrikaanse Unie een zuiver faciliterende rol zouden spelen bij politieke hervormingen en eventuele verkiezingen. Klinkt goed, zeker in vergelijking met Irak en Afghanistan, en dit moeten ze ook zeker niet laten.

Hier zit hem nu net de crux: in de VN-resolutie zie ik nergens een garantie dat op enig moment geen commerciële military contractors, zoals Xe (voormalig Blackwater) ingezet kunnen worden. Bijvoorbeeld ter beveiliging van presidentskandidaten of “wederopbouw“projecten.

Zij wisten nogal smerig huis te houden in zowel Irak, Pakistan als Afghanistan, niet gehinderd door enig oorlogsrecht.Het is niet uitgesloten dat zij in deze landen deels verantwoordelijkzijn voor martelpraktijken en aanslagen, die dan aan “Al Qaeda” of de Taliban werden toegeschreven.

Nu ben ik er heilig van overtuigd dat Gaddafi een dictator is, die, met o.a. Frans, Amerikaans, Nederlands en Brits militair materieel en wapentuig, een onderdrukkend regime voert, en grof geweld tegen zijn volk niet schuwt. Het is dan ook geen wonder dat het volk voor een groot deel in opstand is gekomen.

Belangrijk  is wel dat een belangrijk onderdeel van het huidige verzet, de National Front for the Salvation of Libya, gedurende de Koude Oorlog is getraind (Gaddafi was namelijk ooit een *kuch*soort van socialist, ow hellup ), gefinancierd en bewapend door de CIA en Saudi Arabië. Je kunt tenslotte maar beter een alternatief hebben als de sockpuppet van dienst uit de mode raakt.

Die combinatie kennen we uiteraard ook van Al Qaeda. Overigens zijn de huidige fondsen van het NFSL onbekend.

 

Filmpje: Repression, Resistance and the CIA in Libya

 

Daarmee is niet gezegd dat Gaddafi gelijk heeft wanneer hij propageert te strijden tegen Al Qaeda, in plaats van legitiem volksverzet tegenover zich ziet.

Sterker nog, het CIA- verleden van de NFSL keert zich onbedoeld juist tegen de, nu voormalige, vriend en handelspartner van het Westen, Gaddafi. Want uit dit verleden valt uit te verklaren waarom het verzet zich redelijk weet staande te houden tegen Gaddafi’s huurlingenleger.

Bovenstaande verklaart wel waaróm Gaddafi die “het is Al Qaeda“-propaganda gebruikt: er is daadwerkelijk een link tussen Saudi Arabië en CIA, en die link heet Al Qaeda. Tussen al zijn leugens is dit nou net die ene die het minst onwaar is.

Ook al is er een mogelijkheid dat we oorspronkelijk met een CIA-coup te maken hebben, is het redelijkerwijs uit te sluiten dat alle opstandelingen  zich naar de doelen van de CIA zullen schikken. (denk: neoliberalisme, corporatocratie, misschien zelfs een vorm van democratie zolang het ons iets oplevert) .

Vergeet niet dat de onrust in de Arabische wereld (en daarbuiten) mede ontstaan is door hoge voedsel-en brandstofprijzen, en Libië is daar geen uitzondering op.

Gecombineerd met repressie is dat een recept voor sociale onrust, en dat kan altijd een trigger zijn voor revolutie. De Arabische Lente, begonnen in Tunesië en Egypte, heeft daar zeker inspiratie voor geleverd. Probleem voor het westen daarbij was, dat de revolutie in Egypte geen “gecontroleerde” revolutie was. (zie de “revolutie” tegen Mossadeq in Iran.) Neocon-prominent John Bolton kreeg het Spaans benauwd toen Egyptische dictator Mubarak in het nauw kwam, maar vond Obama een slome sukkel omdat hij niet snel genoeg in zou grijpen in Libië.

Ik durf daarom de veronderstelling wel te ondersteunen dat, met name de westerse landen, interveniëren om controle over de Libische revolutie te verkrijgen.

Zoals ook bij Egypte en Tunesië het geval was, gaat de opstand in Libië gepaard met een informatiestrijd via sociale media als Twitter en Facebook.

Welnu, wanneer op Twitter de hashtag #Libya een graadmeter genoemd mag worden, was er tot voor kort veel weerstand onder de Libische oppositie te vinden tegen elke verdere buitenlandse inmenging in het conflict naast een No-fly zone. Hierbij teken ik aan dat er, voor het geoefende oog, ook de nodige desinformatiete vinden is onder deze hashtag, waar ik, hoe zal ik het zeggen, “professionals” achter zoek.
Steeds meer in het oog springt de demoniseringscampagne tegen iedereen die het waagt kritiek te leveren op de militaire actie, meteen als Gaddafi-aanhanger wordt weggezet.

Niet zelden door “Libische” twitteraars met een opvallend Amerikaanse manier van schrijven. Als deze figuren maatgevend zijn voor de “vrijheid van meningsuiting” in het Libië ná Gaddafi, zou ik niet te hard gaan juichen als ik Libiër was.

Probeer het maar eens uit, en kopieer en plak de onderstaande, schuingedrukte tekst in een bericht op twitter. Als je geen reactie krijgt, richt hem dan direct aan enkele engelstalige twitteraars met een Libische revolutionaire vlag als avatar. Wacht het antwoord af.

I am opposed to #Khadafi, and support the peoples #revolution but #operationodysseydawn will only bring more trouble and death to #libya

Tien tegen één dat je binnen enkele uren meerdere malen geretweet bent als een Khadafi-aanhanger.Of blind, dom, gehersenspoeld door de propaganda van de Libische Staats TV. Dit zijn reacties van het niveau George W. Bush.

Filmpje: With Us or Against Us

Ook viel me de afgelopen week op dat, tijdens het lezen van “via web” tweets uit Libië, er op hetzelfde moment berichten uit delen van Libië getweet werden waar het internet niet zou functioneren, door toedoen van Gaddafi. Dat doet vermoeden dat niet iedereen die vanuit Libië zegt te tweeten, daar ook daadwerkelijk is.


Een ander slachtoffer van de demoniseringscampagne tegen kritische geesten is niemand minder dan secretaris-generaal Amr Moussa van de Arabische Liga.

Moussa waagde het om een ongemakkelijke waarheid uit te spreken: de bombardementen die nu uitgevoerd worden wijken af van het oorspronkelijke doel om een no-flyzone in te stellen. Hieronder een voorbeeld van de reacties op Twitter

Zouden inwoners van Libië echt vragen om bombardementen op hun stad? Nota bene door voornamelijk westerse vliegtuigen?

Ik heb nog geen enkele onafhankelijke bron gehoord of gelezen met deze wens. Lijkt me ook geen prettig idee als je in een flatje woont naast een luchtafweerinstallatie.

Wel, of we nu voor of tegen de huidige operatie zijn doet er niet zoveel meer toe. Het is aan de gang, in al zijn hypocrisie en onvoorspelbaarheid.

Hypocrisie, omdat het Gaddafi-regime het zoveelste voorbeeld is van het aloude mechanisme:

Dit weekend was te horen hoe Obama er op hamerde dat de Arabische Liga een grote rol speelt in de alliantie.

Klinkt sympathiek, als zijnde een boodschap aan de Arabische wereld dat het niet om een oorlog tegen moslims gaat. Ik wil Obama’s intentie daar overigens best in geloven, maar de beste man lijkt soms niet te beseffen in welk wespennest hij leeft. Dan kun je maar beter naar Brazilië, het model voor vrede, gaan aan het begin van een oorlog.

Wie echter verder kijkt dan zijn neus lang is, merkt het volgende op. De aan de alliantie deelnemende Arabische Liga bestaat voor een groot deel uit landen, waarvan de regimes op dit moment zeer hardhandig vreedzame demonstraties voor democratisering neerslaan. Zo is Qatar een actief deelnemer aan de “bevrijding” van Libië, maar assisteert het, samen met Saudi Arabië,  tegelijkertijd Bahrain bij de gewelddadige bestrijding van de democratiseringsbeweging van deze eilandstaat. Waar overigens eenAmerikaanse marinebasis is gevestigd.

Een ander lid van de Arabische Liga is Yemen, waar de democratiseringsbeweging met soortgelijk geweld geconfronteerd wordt. Yemen is tevens een partner in de Amerikaanse strijd tegen…Al Qaeda.Of is dat wel écht de tegenstander?

Al deze landen, met hun gewelddadige en repressieve regimes, hebben wapens gekocht van hun collega’s uit de alliantie. En uit Nederland.

Je zou je bijna afvragen of ik de Libische revolutie nog steun. Mijn antwoord daarop is een volmondig “Ja.”

Het Libische volk verdient beter dan een leven onder Gaddafi.

Maar als je me vraagt of ik de intenties achter de huidige militaire operatie nog vertrouw?

Voor zover het de intenties van de VN-resolutie betreft: Ja. Het is duidelijk dat de resolutie probeert bovenstaand doemscenario uit te sluiten. Tegelijkertijd leidt dit tot dusdanig wollig taalgebruik in de resolutie, dat je juist daardoor er nog alle kanten mee uit kunt. En wanneer dat kan, gebeurt het ook.

Voor zover het de intenties van een aantal deelnemende landen betreft:

Nee.

Wie een volksrevolutie probeert te kapen met behulp van een door de VN gelegitimeerde oorlog, uitgevoerd door een overbodige militaire organisatie, en mogelijk zelfs met infiltratie door de CIA, verdient geen vertrouwen, verdient geen steun. In ieder geval niet de mijne.

Het Libische volk verdient beter dan regime change waar iedereen beter van wordt, behalve zij zelf.

Ik zal ongetwijfeld weinig applaus krijgen met dit blog. Voor nu.

Maar we zullen het gauw genoeg merken zodra er een opvallend westers/corporatocratie-vriendelijke kandidaat opstaat om het land te leiden, populair geworden door een aansprekend verhaal met betrekking tot terreurbestrijding (hello “Al Qaeda”, hello Gaddafi-milities!) en *kuch* economische hervormingen enwederopbouw (Hello IMF !Hello Halliburton! Hello Monsanto! HelloBP! Hello permanente militaire basis!)

Revolutie is net een relatie. Je moet het onderhouden.

 

——————–

Johnito

http://johnito.blogspot.com

(Artikel overgenomen in overleg met auteur)

Dit is een ingezonden bijdrage bedoeld ter discussie. Vrijspreker.nl staat niet per se achter de meningen die erin verkondigd worden.