Ik heb het gehad, vaarwel wrede wereld. Dikke middelvinger naar de overheid die mijn broekriem wil aantrekken, ik trek de strop wel strak. t’hoekje om, de grassprietjes van onderaf bekijken, naar het grote onbekende, terug naar de maker. Het is op en het is af! Vanaf vandaag zullen jullie nooit meer iets lezen van Hoc Voluerunt.
Natuurlijk is er niets van waar. Maar stel je toch eens voor dat mensen hun leven willen beëindigen.
Het is immers hun lijf en leven waarvan zij wensen afstand te doen en dat is hun goed recht. Niemand vindt het leuk om een geliefde op een manier als deze te verliezen maar het is wel het ultieme eigendomsrecht, en dat is het recht op eigendom van je eigen lichaam.
Gisteren was ik bij een bijeenkomst van de CDJA en daar bleef dit onderwerp niet onbesproken, gelukkig.
– Ja maar het leven is misschien nog wel het leven waard.
– Mensen doden zichzelf massaal op impuls.
En nog veel meer van deze dingen werden opgeworpen om mensen hun laatste beslissing middels wet maar te kunnen ontnemen.
Ook was de basis van logica in rechten en wetten niet geheel duidelijk in het christelijke hoofdje, en die van enkele D66’ers die aanwezig waren. Want je kon namelijk die vrijheid geven door een wet te maken die zegt dat jij dat mag.
Daar schrijven we ook nog een keer over maar nu is zelfdoding even aan de beurt.
Ik stelde voor dat wanneer iemand een dodelijke injectie wil, of hij nu gezond of ziek is, jong of oud. Dat een dokter die beslissing kan maken. Het is immers de dokter zijn beslissing of hij het wel of niet wil toedienen. Of dat de dokter een evaluatie wil alvorens hij dat wil doen.
Wat zijn de voor en nadelen van een beperking hierop?
Wanneer men niet op een humane manier afstand van hun leven kunnen doen, dan gaat het vaak gewelddadig. Iemand springt voor een trein en traumatiseert daarbij de conducteur en inzittende met het gruwelijke tafereel. Of iemand neemt pillen waarbij het vaak mis gaat en er enorm veel ziekenhuiskosten worden gemaakt. Waarop de man of vrouw vervolgens het gewoon weer doet. Of men treft hun dierbare aan al hangend in het trappengat.
Nu zullen deze situaties altijd voorkomen door de mensen die het impulsief doen. Wat dus 1 van de argumenten die de CDJA’er leverde onderuit haalt.
Je gaat namelijk niet impulsief naar een dokter of maakt een afspraak om een middel toegediend te krijgen die je leven beëindigd.
En als men daadwerkelijk in die staat is, is pijn vaak geen drempel meer en als dat het wel is, dan nemen ze pillen.
Dus waarom zou een dokter gestraft moeten worden voor het geven van een goedje dat specifiek bedoeld is om jezelf te doden, op aanvraag van de persoon die zichzelf van het leven wil beroven? Waarom moet de dokter dan slachtoffer worden van geweld. Of iemand anders?
Ik kan er in komen dat er een moeilijke situatie ontstaat wanneer iemand anders zomaar iemand van het leven beroofd zonder aantoonbaar bewijs dat het in opdracht van de overledene is geweest. Echter is dit makkelijk met meerdere getuigen en contract vast te leggen. Een goede situatie voor een persoon die op sterven ligt en het gewoon niet meer wil. Dit gebeurd echter al en is legaal. Dat wil zeggen dat wij toestemming hebben om in die situatie ons eigen leven te nemen of te laten nemen.
Maar wie is de staat om te bepalen dat het alleen bij ernstige ziekte mag? En welke criteria worden daarvoor gehandhaafd?
Wanneer wij evenveel vertrouwen hebben in de medische sector om ons leven te redden, dan is het vertrouwen om te kunnen oordelen of iemand zichzelf van het leven kan en wil beroven niet zo moeilijk.
Het is niet leuk, het doet pijn, emotioneel hebben andere mensen het er zwaar mee.
Maar een lichaam, is en blijft ten alle tijden van de persoon zelf. Er is geen enkele vorm van toestemming nodig, van wie dan ook, als je er wat dan ook mee wil doen.
Het is een bijzonder lastig onderwerp. En daar passen kanttekeningen bij. Artsen mogen nooit gedwongen worden deze handelingen te verrichten. Het is tegen hun ethiek van genezen en dat is maar goed ook. Eigenlijk is euthanasie geen medische handeling. Het zou een ander soort specialisme moeten zijn.
Voorts worden er nu al meldingen gemaakt van spijtoptanten die ‘vergeten’ hebben hun naasten in te lichten over hun besluit (of naasten die dat althans beweren). Mijn moeder heeft haar leven lang geroepen, als ik oud word en lastig, dan zetten jullie me maar op het ijs (als de Eskimo’s). Toen ze inderdaad ouder werd, heb ik haar er nooit meer over gehoord. Wat ik zeggen wil, als je er nog niet voor staat, is het psychologisch ver weg en is het makkelijk oordelen.
Het blijft een moeilijk onderwerp, waar zeer zorgvuldig mee om gegaan moet worden. Als we de dood gaan vieren als cultureel verschijnsel, kan de stekker eruit. Negatieve waarden zijn erger dan nihilisme.
Hoc Voluerunt [2] reageerde op deze reactie.
@Cassandra Troy [1]:
Je gaat vrees ik aan het punt voorbij vooral door te zeggen de dood vieren als cultureel verschijnsel.
Mijn enige bezwaar is dat de persoon die het doet( in vrijwillige overeenstemming) zich afdekt zodat de argwaan niet kan ontstaan dat hij de dader is van een moord i.p.v. een wederzijds goedgekeurde levensbeeindiging.
Ik vier hier de dood niet mee…. maar het ultieme recht op het leven en lijf.
Ik ben het helemaal met je eens Hoc Voluerunt, mensen zouden niet moeten worden gestraft, simpelweg omdat zij een vrijwillig overeengestemd contract uitvoeren (welke niet het eigendom van een eventuele derde persoon schaadt).
Net als Cassandra Troy wil ik de dood niet vieren, en verafschuw ik zelfmoord als een egoïstische, zondige daad, maar dat neemt niet weg dat de overheid zich er niet mee moet bemoeien.
Echter, hier wil ik wel bij opmerken, dat de grote overheid met haar verzorgingsstaat ervoor heeft gezorgd dat de samenleving minder om de armen en zwakken in de samenleving geeft. Deze mensen worden nu door het zogenoemde ‘crowding out’ effect door de samenleving relatief vaak in de steek gelaten (zeker niet altijd!), vergeleken met een samenleving zonder verzorgingsstaat. Als de verzorgingsstaat sterk afgezwakt wordt en de staat zich minder bemoeit met de samenleving, zullen individuen zich vanzelf (hopelijk) meer bekommeren om elkaar, en zal het probleem van zelfmoordneigingen ook vaker binnen families, dorpen, religieuze groepen (etc.) worden opgelost dan nu.
Maar je hebt zeker gelijk. Als je als libertariër vrijheid wilt maximaliseren, kun je deze vrijheid zeker niet vergeten.
De overheid heeft hier inderdaad niets mee te maken, we zijn ultieme slaven op het moment dat we niet eens een einde aan ons leven mogen maken.
Aan de andere kant is het zo dat veel zelfmoordpogingen niets meer dan een schreeuw om hulp zijn. Hulp die zoals Aigyptos betoogt juist minder en minder in een verzorgingsstaat wordt geboden. Door overheid verschafte hulp, hoe gemotiveerd ook in sommige gevallen, bij psychische problemen, is toch iets anders dan een warmere maatschappij waar men zich niet achter overheidszorg kan verschuilen en waarin dan aan deze mensen vrijwillig en onbetaald de hand wordt gereikt.
Ik denk dat er situatie specifieke oplossingen geboden gaan worden. Voor mensen met een slepende ziekte die bijvoorbeeld eindigt in een verstikking zou een dodelijke drugscocktail die iemand via een ultieme high het leven zou doen verlaten passend zijn. Deze cocktail moet wat mij betreft gewoon voor eenieder beschikbaar zijn. Maar de distributiekanalen en mogelijkheden dienen slechts door de verschaffers van deze cocktail bepaald te worden. Dus het is mogelijk dat de verschaffers toch een drempel opwerpen.
Het is mogelijk dat verpleegtehuizen deze cocktail standaard aanbieden en het is mogelijk dat er verpleegtehuizen zijn die dit in hun huis verbieden.
Zelfmoordenaars die het niet helemaal menen en voor wie het vooral een schreeuw om aandacht is zouden dan eerder naar de slaapmiddelen grijpen of hun pols overdwars doorsnijden.
Als je je toevoerkanalen ‘stopt’, dwz geen eten en drinken meer nemen dus, maar dan ook werkelijk helemaal niks.
Als je in een financieel uitzichtloze situatie verkeerd waarbij je misschien enkele tientjes in de maand over houd om van te eten en je het leven meer dan zat bent is het eenvoudiger om te zeggen ik eet en drink niet meer.
Uiteindelijk gaat vanzelf het kaarsje uit en wordt er bij sectie een natuurlijke dood geconstateerd.
Naar mijn mening is zelfdoding op ethisch en wetenschappelijk vlak verwerpelijk. Geen enkel mens dient zichzelf van het leven te beroven omdat dit, zoals Ratio zegt, vaak een roep om hulp betreft. Natuurlijk ben ik me ervan bewust dat mensen een ‘ondraaglijk’ leven kunnen hebben door ziekte en handicap. Dit is een beperking van de medische technieken welke wellicht in de (verre) toekomst opgelost kunnen worden. Als het om psychische klachten gaat dan neigt dit naar een beperking van hulp in de samenleving en technieken ( ook medisch?) om trauma’s te verwerken. Mensen kunnen in een depressie de meest bizarre situaties veroorzaken waar ze later spijt van krijgen.
In de meer zweverige en abstracte visie vraag ik me toch wel af of het bestaan van een mens, al dan niet in spiritueel opzicht, juist bestaat om bepaald situaties te moeten confronteren en doorstaan. Echter, tot nu toe geen wetenschappelijk onderzoek die dit kan bewijzen.
Zelfmoord is niet altijd een roep om hulp. Het is ook een verlangen van eeuwige rust, slapen en niet meer wakker worden.Ook ik vind dat iedreen het recht heeft om over zijn eigen leven te beslissen. Helaas is dat niet altijd zo.
.M [8] reageerde op deze reactie.
@Greet [7]: Hehe, eindelijk iemand die het helder ziet. Hier sluit ik me volmondig bij aan.
Hoe iemand zich libertarier kan noemen terwijl men mensen het meest basale recht, nl. te beslissen over hun eigen leven, wil ontnemen, begrijp ik niet.
Nog even, en er staat de doodstraf op iemand die zelfmoord pleegd…….
Vrede,
Zé.
Goed artikel. Vooral omdat ik het belangrijk vindt dat dit onderwerp uit de taboesfeer wordt gehaald. Om mijn HBO psychologie en communcatie af te ronden heb ik stage gelopen bij stichting EX6. Stichting EX6 is een telefonische hulpdienst voor mensen met suicide problematiek. Bij het opstarten van 113 online (zie:www.113online.com) is EX6 daarin opgegaan. Zodoende heb ik veel gelezen van en ook een keer gesproken met Ad Kerkhof (sorry kan er niets aan doen. Zo heet de beste man echt). Hij heeft het onderwerp zelfmoord breed onderzocht. Vandaar dat ik bij dit punt kom.
“Mensen doden zichzelf massaal op impuls”
Daar is namelijk wel iets over te zeggen. Ik zal niet beweren dat er geen impulsieve zelfdodingen bestaan. Die zijn er weldegelijk. Maar komen toch relatief weinig voor. Minder dan ik zelf aanvankelijk ook dacht. Er bestaat tegenwoordig een model. De piramide van zelfdoding. Daarin kan je de stappen zien waar iemand die met de gedachte loopt zichzelf van het leven te beroven doorheen gaat. Het begint relatief onschuldig met te fantaseren hoe het zou zijn als de persoon er niet meer is. Dan komen de fantasieen over het hoe het te doen. Daarna het eventueel schrijven van een brief. Vervolgens de pogingen. En soms het gewenste resultaat. De meeste mensen die zelfmoord plegen hebben een verschrikkelijk traject achter de rug.
Het zou inderdaad goed zijn dat er naar een oplossing gezocht wordt om mensen die echt helemaal klaar zijn met het leven, hun leven op een humane manier te laten beeindigen. Zo worden de burgers ook wat meer in bescherming genomen. Maar dat is niet gemakkelijk. We hebben het namelijk over een onomkeerbare daad. En feit is dat er nogal wat grillige psyhciatrische patienten in de doelgroep zitten, die de ene dag helemaal klaar met het leven zijn en de andere dag tot over hun oren verliefd zijn.
Ik reken er in de huidige tijd op, dat het aantal zelfdodingen schrikbarend zullen gaan stijgen. En we helaas ook meer geconfronteerd gaan worden met familiedrama’s. We naderen een tijd dat we er mee voor elkaar moeten zijn.
Bedankt voor je artikel
lieve mensen,
maak nooit maar dan ook nooit geen ‘einde’ aan je aardse leven. De ellende waar je dan in geraakt is veel afgrijselijker dan je je ooit had kunnen voorstellen. Ook geen euthanasie of welke vorm dan ook.
by the way…….
Laat je ook nooit niet cremeren
lees hiervoor s.v.p. o.a. het boek van Jozef Rulof (online) een blik in het hiernamaals.
http://www.rulof.nl/download/nl_01_een_blik_in_het_hiernamaals_ebook.pdf
zie verder: deeeuvanchristus.nl
Duncan [12] reageerde op deze reactie.
@Lichtwezen [11]:
Ik sta best open voor dit soort materiaal. Spritualiteit neemt een belangrijke plaats in in mijn leven. Maar op een of andere manier heb ik altijd moeite gehad met het stukje over zelfdoding.
“maak nooit maar dan ook nooit geen ‘einde’ aan je aardse leven. De ellende waar je dan in geraakt is veel afgrijselijker dan je je ooit had kunnen voorstellen.”
Zou het Goddelijke in het hiernamaals het uitmaken hoe snel je het doet? Ik bedoel maar. Ik heb vroeger 2 pakjes sigaretten op een dag gerookt en in een biertje verslik ik me nog steeds niet. Eigenlijk ook allemaal manieren om je zelf om het leven te brengen. Dus mijn vraag is? Maakt het niet uit of ik mezelf snel of langszaam van kant maak, die afschrijselijk ellende krijg je zowies op je bordje. Of heb ik alleen ellende als ik mezelf snel van kant maak. Niet om de draak ermee te steken, maar ik begrijp dit echt niet.
Hallo ik ben 37 en terminaal ziek in de zin van dat het nog 5 jaar kan duren. Ik heb een long ziekte ik zit 24per dag aan de zuurstof en ik zit op de bank of ik lig in bed. Ik ben niet depri ik heb heus nog wel lol om dingen en ik wil heeeeeel graag dood,maar er is niemand die dat begrijpt want ik kan nog misschien wel 5 jaar genieten. Bij alles wat ik wel kan naar de w.c naar bed en mijn magnatronmaal pakken ben ik zo benauwd dat ik bijna stik en dan ook nog de aanvallen tussendoor dus gemiddeld stik ik zo’n 10keer bijna per dag. Dat is heel erg eng,en dan word ik wel eens boos op mensen die zeggen dat we niet zelf uit dit leven mogen stappen waarom niet waarom moet iemand lijden omdat hun daar zelf niet voor zouden kiezen. Spiritueel iets moeten leren? Misschien moeten we wel leren dat we zelf mogen zeggen genoeg is genoeg.
Comments are closed.