Als socialisme op zijn Russisch niet werkt, wat is dan het alternatief? Al snel na de revolutie in Rusland waren er socialisten die de Russische weg afwezen. Centrale eigendom van productiemiddelen was te revolutionair en leek in praktijk niet te werken. Na de Tweede wereld oorlog heeft de Duitse SPD, die het meest duidelijk de lessen van de DDR kon trekken, besloten tot het daadwerkelijk erkennen van prive eigendom voor de meeste sectoren van de economie. Met als conditie dat de vruchten van het kapitaal door belastingheffing zouden worden afgeroomd.
Andere communistische en socialistische partijen in Europa hebben uiteindelijk grotendeels de positie van de SPD overgenomen. Productie middelen zijn prive bezit, maar dat bezit wordt indirect uitgehold doordat de staat het recht heeft dit te belasten.
Hiermee vervalt het volledige eigendom. En is het bedrijfsleven aan de grillen van de staat overgeleverd met betrekking tot het percentage belasting dat ze moeten afdragen. Dit kan theoretisch 100 procent bedragen, dan is er in de praktijk nauwelijks verschil meer met het communisme.
Het verschil is gelegen in het feit dat er nog prijzen zijn om het allocatie vraagstuk op te lossen, dat afstoot en aanschaf van productie middelen is toegestaan, zodat kapitaal vorming minder sterk achteruit gaat en overbenutting wordt tegengegaan. Kapitaal vorming en prive investeringen zijn nog steeds mogelijk. In een sociaal democratisch systeem is er een relatief hogere motivatie om te werken, sparen en investeren.
De omvang van de productie en investeringen zal echter relatief gezien afnemen ten opzichte van een kapitalistisch alternatief.
Soms wordt er gewezen op het feit dat de productieve ondernemer mogelijk harder gaat werken ter compensatie van de hogere belasting. Dus dat belasting heffing neutraal is of zelfs positief, Indien dat zo is, dan is het zeker ook zo dat de mensen die het extra opgebrachte belastinggeld in een sociaal democratie gratis krijgen, minder hard gaan werken.
Merk op dat herverdeling niet eindigt bij inkomsten. Het gaat ook om het opgebouwde vermogen. Successie rechten romen het vermogen tussen generaties af. Vermogensrendementsheffingen doen hun intrede. Dit zorgt ervoor dat men minder vermogen vormt en meer consumeert.
De psyche van de inwoners verandert, men richt zich minder en minder op produceren en meer en meer op consumeren. Politieke vaardigheden mbt herverdelingen winnen het van het daadwerkelijk produceren. De gevolgen voor de maatschappij zijn evident. Het gaat verder dan alleen geld en vermogen en economie. Het politieke domein met al zijn gekonkel wordt dominant. Men richt zich minder op het daadwerkelijk produceren en het leren van praktische vaardigheden. Die delven immers het onderspit in de gepolitiseerde maatschappij. Men gaat rechten studeren, of leert op de universiteit bij het vak economie hoe de overheid welvaart kan scheppen en hoe de monetaire manipulaties in zijn werk gaan.
Hoe kan je naast het belasten van de producenten gelijkheid nastreven? Je kan iedereen hetzelfde inkomen geven. Een dokter verdient hetzelfde als een vakkenvuller. Je kan ook zorgen voor een vangnet. Een minimum inkomen dat arbitrair en op politieke basis wordt vastgesteld. En je kan gelijkheid van kansen proberen te realiseren. Iedereen moet kunnen studeren. Of als iemand tot bijvoorbeeld een als negatief ervaren minderheid hoort, dan kan deze daarvoor gecompenseerd worden.
Het tweede alternatief komt ons bekend voor. De productieve minderheid wordt overschreeuwd in de politieke arena door zich de op de minder productieve en vaak ook meestal minder ontwikkelde meerderheid te richten. Het resultaat is de minder fraaie politiek die we nu hebben. De derde optie is min of meer het domein van D66 en de VVD. De gevolgen van de tweede optie, het deels nivelleren en het minimum inkomen, zijn minder erg voor de economie dan iedereen hetzelfde te betalen. De gelijkheid van kansen is onhaalbaar. Iedereen is nu eenmaal anders. Maar daaraan voorbijgaande. Iedere actie heeft gevolgen op zijn toekomstige situatie. En zorgt ervoor dat de kansen weer door beleid gelijk getrokken worden.
Zijn er praktijkcases die ons iets kunnen vertellen over de effecten? We hebben Portugal, dat weliswaar vanuit een conservatieve situatie in 1974 liberaliseerde en welvarender werd. We hebben de Verenigde Staten waar deze vormen van socialisme minder sterk optreden en waar de welvaart over het algemeen hoger ligt. En we hebben Duitsland.
Na de tweede wereldoorlog was West Duitsland van 1949 tot en met 1966 het meest liberale land van Europa, met economische groeicijfers die door niemand werden benaderd. Van 1969 tot en met 1982 werd een andere socialistische politiek gevoerd. Hoge belastingen en een uitbouw van de sociale zekerheid. Liever 5 procent inflatie dan 5 procent werkloosheid was het motto. Uiteindelijk was de inflatie 5 procent en de werkloosheid 10 procent. Economische stagnatie trad op in deze periode waarin voor socialisme door inkomensoverdrachten en scholing werd gekozen.
Alhier de socialistische spagaat. West Europa veranderde door te kiezen voor het socialisme van gelijkheid in kansen. De socialistische partijen moesten net als ze eerder van communisme op zijn Russisch moesten afwijken, nu beide groepen verenigen. De fabrieksarbeiders en een door de gratis scholing hoog opgeleid kiezerspubliek moesten ergens toch verenigd worden. Met dit vraagstuk worstelen de socialistische partijen nog steeds. Ze moeten ofwel trouw zijn aan hun nauwe basis, ofwel zich daarvan vervreemden, en de nieuwe hoger opgeleide kiezer aan zich binden.
Het is echter wel zeer aannemelijk, zowel vanuit de theorie als vanuit de praktijk, dat de west Europese keuze voor sociaal democratie, veel welvaartspotentie in de kiem heeft gesmoord. En dat de maatschappij erg is gepolitiseerd.
Weinig aan toe te voegen.
Of het moet zijn dat het bewerkstelligen van volksverhuizingen en het vervangen van oorspronkelijke bevolkingen een aloude en bekende tactiek is van de socialisten.
Ziedaar ook de overeenkomst tussen socialisme & islam. Als ik dan praat over het belachelijk maken van het christendom en de verheerlijking van de islam die de socialisten heden ten dage tentoon spreiden, does that ring a bell ?
Maar hey, libertariers die komen er wel met hun NAP principe.
Als ik Balkenende, Kok, Zalm, en Rutte op een rijtje zet en genadeloos afknal dan is dat geen zelfverdediging natuurlijk, dat is dan agressie.
Veel succes met de denkwijze hoor, maar ik denk niet dat ik de eerste tijd LP ga stemmen.
ratio [2] reageerde op deze reactie.
Easymoney [3] reageerde op deze reactie.
Beste Marcel [1]: De LP is niet gelijk aan de Vrijspreker, we staan los van elkaar, delen een ideaal, maar Vrijspreker is er ook voor hen die geen heil zien in een politieke partij om het libertarisme te verspreiden.
Libertarisme kan je niet met geweld verspreiden. Dit is iets dat de meerderheid van de mensen moet gaan aanvaarden als de enige oplossing, en daarnaar gaan leven. Het afknallen van politici is niet aan te raden, er zit een hoge persoonlijke prijs aan, en het speelt de huidige machthebbers in de kaart. En omdat het libertarisme slechts kans heeft in een situatie waarin de bevolking het NAP aanvaardt is het beter de pen dan het wapen te pakken.
Geweld, of het nu offensief is of defensief, brengt het libertarisme niet nader. Maar zal dat schaden. Omdat libertarisme geen dwang betekent, kan je het slechts geweldloos verspreiden. Je kan mensen niet tot het NAP dwingen.
Een voorwaarde voor een libertarische maatschappij is een bevolking die in grote meerderheid het NAP aanhangt, op dat moment stort een dwang regering vanzelf in, omdat de bevolking zijn steun gaat intrekken.
@Marcel [1]: Het NAP is geen pacifistische denkwijze. Het bestaat uit delen.
Je mag geen geweld uitoefenen naar andere mensen.
Maar, je hebt het recht op verdediging van jouw leven en eigendom. Dit betekent ook dat je het recht hebt om wapens te hebben.
In amerika is dit de normaalste zaak van de wereld.
Jouw opmerking rond het neerschieten van leiders.
Dit zal niets oplossen, behalve dan dat je misschien even opgelucht voelt.
Het probleem is, dat niet de overheid zich in stand houdt d.m.v. geweld, maar het is de bevolking die de overheid in stand houdt. De overheid zit in de hoofden van de mensen/burgers. De burgers zijn er van overtuigd dat zij een overheid nodig hebben om er voor te zorgen dat DE samenleving niet in chaos eindigt.
Dus je kunt de leiding wel neerschieten, maar burgers kiezen gewoon weer andere leiders. Larken Rose heeft hier een mooi boek over geschreven.
Comments are closed.