Met Macron als president lijkt het onmogelijk dat Frankrijk uit de EU stapt. Die kans was met 
Marine Le Pen groter geweest – al moet je het met politici altijd maar weer afwachten. Toch gaat Macron er op zijn eigen wijze voor zorgen dat Frankrijk de EU gaat verlaten waarna dit centraal geleide topdown experiment tot een einde komt.
Zijn verkiezingsbeloftes van verandering en flexibilisering kunnen gemakshalve bij de lege flessen Hope & Change van Obama gezet worden. Monsieur Macron gaat namelijk meer uitgeven dan zijn voorgangers in de ijdele hoop om de oppositie, ambtenaren en delen van de arbeidsmarkt rustig te houden. De Franse economie is een totaal vastgeroeste machine waar iedere poging tot reparatie door furieuze vakbonden en andere belanghebbenden in de kiem wordt gesmoord.
De Franse nationale schuld is vergelijkbaar met die van de Verenigde Staten, namelijk één jaar BNP. Het verschil met de VS is alleen dat die zijn eigen monetaire politiek kan bepalen. Frankrijk heeft die mogelijkheid (net als de andere EU lidstaten) ingeleverd in Brussel en kan verder weinig uitrichten. Het uitgavepatroon van de Franse staat en de deplorabele toestand van de Franse economie zullen doorzetten waardoor Frankrijk uiteindelijk in een Griekse situatie belandt.
De enige uitweg is dan een bailout van de twee andere rijke EU landen, namelijk Duitsland en Engeland. Eh, excuse me Brexiteers, alleen Duitsland ! Â Het buurland dat nu al zijn buik vol heeft van de reddingsacties voor Griekenland. Het BNP van Frankrijk is 11x zo groot als dat van Griekenland dus de redding zal ook circa 11x zo duur gaan worden.
Die kar kan zelfs Duitsland niet trekken en het resultaat zal zijn dat Frankrijk de eurozone uitgezet wordt. Frankrijk zal dan proberen door de financiële hongerwinter te komen door haar eigen gedevalueerde fiatgeld te drukken zoals het verschillende keren gedaan heeft in het pre-euro tijdperk – dit tot afgrijzen van de mensen die Franse staatsobligaties hebben.
Het zal dus een Frexit of adiEU gaan worden. Met het verlies van de UK en Frankrijk is het daarna vrij snel gedaan met de EU. De EU is namelijk een enorme geldpomp die honderden miljarden euro’s van rijke naar arme(re) Europese landen schuift via een leger van goedbetaalde bureaucraten. Maar zonder betalers stort het systeem – dat incapabel is om te veranderen – ineen.
Marcon gaat dus zorgen voor de bevrijding van 300 miljoen mensen van de EU moloch, haar commissarissen en bureaucraten die steeds meer gaan lijken op de apparatsjiks van de voormalige Sovjet Unie. Een blessing in disguise, n’est ce pas ?
