Het is de maand van de kathedraal projecten. Projecten die meerdere generaties omspannen en die ieder voor zich de draagkracht van de samenleving bijna te boven gaan. Met het nationaal preventie akkoord heeft men de ambitie om radicaal het consumptiepatroon van de Nederlanders te veranderen. Het doel is dat er in 2040 veel minder overgewicht is dat er een rookvrije generatie ontstaat. De afgelopen maand heeft minister van Nieuwenhuizen de ambitie uitgesproken om in 2030 in Nederland nul verkeersslachtoffers te hebben. Bovendien heeft men zich deze week gecommitteerd aan het verdrag van Marrakesh. Een verdrag dat niet alleen asielrecht gunt, maar ook migratie recht. Voorwaar, deze regering is in 1 maand een drietal kathedraal projecten begonnen waarmee we in Nederland tot een nieuwe, betere, menselijke, maatschappij moeten komen.

Waar is de mentale gezondheid van onze journalisten, onze media, onze wetenschappers? Zijn deze allen high van de torenhoge ambities van deze coalitie om in Nederland te komen tot een nieuwe mens? Een nieuwe multiculturele samenleving? Zijn ze collectief knettergek geworden?

Regeren is prioriteiten stellen. Regeren is niet zomaar op alle fronten maximeren. Regeren is een afweging van kosten versus baten. Regeren is vooruitkijken. Kunnen we deze doelen wel behalen, zeker in combinatie met de (honderden) miljarden die de energie transitie gaat kosten. Kunnen we deze doelen bereiken met een vergrijzende populatie? Kan deze samenleving nog meer niet westerse allochtonen aan?

Waarom zijn er geen kritische journalisten die erop wijzen dat drie kathedraal projecten beginnen in 1 maand toch wel wat veel van het goede is?

Waarom is er nauwelijks een journalist te vinden die kritisch staat op de verdere reductie van het aantal verkeersslachtoffers? Een toestand van nul verkeersslachtoffers bereik je slechts met totale stagnatie van het verkeer, iedereen beweegt als een slak. Door de wet van de afnemende meeropbrengsten wordt de preventie van de laatste verkeersslachtoffers een enorm dure bezigheid. Terwijl geschat wordt dat er meer dan duizend dodelijke slachtoffers in de zorg vallen door fouten, die veel goedkoper kunnen worden voorkomen, gaan we een fortuin uitgeven aan de verkeersslachtoffers. Dit is niet logisch. Regeren is prioriteiten stellen en afwegingen maken.

Waarom zijn er geen journalisten die stellen dat het preventie akkoord belachelijk is? Het zou een grondrecht moeten zijn om te mogen roken. Wat je in je lichaam stopt bepaal je zelf. Geen enkele regering hoort zich met het consumptie patroon van haar onderdanen te bemoeien. Dat bepalen de onderdanen lekker zelf.

Er is dankzij Thierry Baudet wel wat aandacht geweest voor het migratie akkoord. Dit is een bewijs dat er in het westen spake is van de losgeslagen bestuurlijke elite. Grote groepen kiezers hebben de afgelopen jaren in het stemhokje duidelijk aangegeven moeite te hebben met de migratie van niet westerse allochtonen. Die op basis van asielrecht Europa binnen zijn gekomen. Wat is het antwoord van de politici? Eerst voor veel geld een Turkije deal sluiten en een soort van Europese douane oprichten. Om vervolgens 180 graden te draaien en middels Marrakesh te stellen dat niet alleen asielrecht geldt, maar dat er ook een migratie recht is. En dat het in principe (bindend of niet bindend) aan alle landen is om die migratie te faciliteren!

Het lijkt wel of onze maatschappij steeds gekker wordt. Met media die niet langer corrigerende tikken uitdelen naar gestoorde politieke besluiten. Hebben we het proces van irrealistische doelen vaker gezien? Irrealistische besluiten die kritiekloos door de media werden geslikt? Welzeker, in bijvoorbeeld communistische en fascistische dictaturen. Waar ieder 5 jaren plan werd bejubeld. Waar gestreefd werd naar een nieuwe mens, een ideale mens. Waar bureaucraten de burgers een ideale maatschappij opdrongen, vanuit de visie van de collectivistische overheid.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  1. Geenstijl had gisteren een mooi stukje over de droomwereld waarin Europese politici leven https://www.geenstijl.nl/5145297/ep-lid-marietje-beeft-als-een-rietje/

    Terwijl buiten de mensen kreperen danzij hun ‘humane’ beleid, staan de politici op Twitter te jubelen dat zij “veilig” zijn. Alsof er iemand is die dat iets schelen kan.

    De “ideale maatschappij”, vroeger “maakbare samenleving” genoemd, is terug van nooit weggeweest. Met de kliek van hele en halve idioten die de huidige generatie politici is kan het alleen maar erger worden.

    “kritische journalisten” bestaan hooguit nog aan de borreltafel. Verder houden zij hun mond dicht in ruil voor advertenties en subsidies voor hun platformen waar de lezers, kijkers, en andere adverteerders, gillend wegrennen.

    Zo creeëren politiek en media een werkelijkheid vol van nep-nieuws dat officieel voor echt nieuws moet doorgaan. Het is net als met die ene keizer…

    jhon [4] reageerde op deze reactie.

  3. Het lijkt erop dat werkelijke bedoelingen verhuld worden middels dure symboolpolitiek. Op een andere manier op weg naar een nieuwe mens, een ideale mens. Het Coudenhove-Kalergi plan in uitvoering? Gebrek aan inspiratie?

  5. Vandaag meer tijd voor een wat uitgebreidere reactie dan gisteren. De termen ‘gek’ en ‘kathedraal project’ kwamen voorbij.

    Gek is een term voor een kloof tussen belevingswerelden. Wat de één gek vindt, is voor de ander een doordacht, robuust concept wat gezond of juist schadelijk kan uitpakken. Die kloof tussen belevingswerelden functioneert dan eigenlijk als een ondoorzichtige verpakking, waardoor de één zich bewust is van de inhoud en de ander niet. Zo bezien duidt de term ‘gek’ vooral op ondoorzichtigheid.

    Kathedraal projecten zijn een heuse traditie, die bij bestuurders en politici kennelijk diep geworteld is. Aangezien de term gerelateerd is aan ‘aan de knoppen zitten’ en de boel (bij decreet of wet) regelen, kan een vergelijking met software ontwikkeling getroffen worden. Regels en structuren worden immers in beide gevallen ontworpen en vastgelegd.

    Daarmee duikt de vergelijking The Cathedral and the Bazaar op, een vergelijking tussen twee denkmodellen, twee methoden om iets aan te pakken. Vergelijking:

    – In het kathedraal projectmodel ontstaat iets achter de schermen en wordt het als fait accompli geïntroduceerd, waarna anderen ermee geholpen zijn of niet. Daarna worden resterende gebreken verholpen.
    Tussen de bedenkers en gebruikers wordt een laag van dealers en marketing specialisten geplaatst, die scheiding tussen de bedenkers en de rest handhaaft. Het is een elitair projectmodel, compleet met ivoren torentjes en zo.

    – In het bazar projectmodel werken bedenkers samen met kritische speurders, testers en gebruikers, die vanaf het begin feedback kunnen leveren zodat bijvoorbeeld gebreken in een pril stadium aan het licht komen en ‘feature requests’ in beeld komen nog voor het project goed en wel in gebruik is genomen. Het is een community projectmodel, een community project.

    Het moge duidelijk zijn dat besturen en politiek heden teveel op het kathedraal projectmodel lijkt. Er is sprake van een kloof tussen belevingswerelden, een waas van geheimzinnigheid, onduidelijke activiteit met onduidelijke gevolgen. Daar zal best reden voor zijn, alleen is het de vraag welke. Hoe dan ook leidt dit model tot een ‘aha erlebnis’ en/of het gevoel dat er iets door de strot wordt / is geduwd. In welke projectfase dan ook.

    Met het oog op de toekomst lijkt het van gezond verstand te getuigen om de denkwijze ‘als volwassenen spreken, dan zwijgen kinderen’ en ‘kinderen hoeven dit nog niet te weten, dat komt later weleens een keer’ los te laten.

    In het bazar projectmodel is vanaf het begin in grote lijnen duidelijkheid over projectdoelen en is een ieder vrij om zich erin te verdiepen en bijdragen te leveren. Iedereen die dat wil kan als het ware het project in groeien, waardoor het project meer geïnspireerd, gestimuleerd en gevoed kan worden. Dan zijn er geen Atlassen meer nodig die de lasten van anderen dragen, elfjes die vanaf eenzame afstand anderen verwennen met kadootjes die ze hen toewerpen via sprookjesachtige figuren.

  6. Het verhaal van Ratio laat bij in software-termen mij een indruk achter van een kathedraal project in de bleeding edge phase, een unstable fase tijdens de overgang van het één naar het ander.

    De Debian community noemt een unstable release ook wel Sid, een bijnaam die komt van een jongetje genaamd Sid die dingen in de speelgoedwinkel kapot maakte. Tijdens een instabiele projectfase worden er traditioneel soms dingen gebroken, kapot gemaakt.

    Dit klinkt allemaal nogal technisch. Vergelijk het met een kathedraal in de (ver)bouwfase. De beelden worden nog door een beeldhouwer gemaakt of omgevormd, dus zitten er nog scherpe randjes aan. Waaghalzen die het gaan bekijken kunnen zich eraan snijden. Glas voor ‘glas in lood’ slingert nog ergens rond. Scherpe randjes zijn niet weggewerkt, onbeschermd.

    Traditie gebiedt dat iemand als ‘maakbare mens’ (om)gevormd moet worden naar het beeld dat een ander, veelal een elitaire club, in gedachten heeft. Dat impliceert de ‘noodzaak’ om te breken, hakken, vijlen, etc. om een afgevlakte, gladde nepversie van een mens te produceren met rondingen en vlakheid op de ‘juiste’ plaatsen.
    Dit is als het ware een kathedraal project waarin eerst scherpe randjes worden gecreëerd, waarna die zodanig bewerkt worden dat ‘de vervalste mens’ ontstaat, geschikt om op een voetstuk te plaatsen om een bestuurlijk en/of politiek modebeeld te presenteren.

    Van nature is het leven van een individu echter geen ‘kathedraal project’, maar eerder een ‘bazar project’. Altijd in de groei- en/of bloeifase tot lichamelijk verval intreedt. Afhankelijk van omgevingsfactoren op aandachtspunten flexibel, qua hardheid variërend vanaf zacht t/m schurend of snijdend hard.
    De gehanteerde maatstaf is van nature geen discutabel modebeeld, maar gezondheid; lichamelijk, geestelijk, intellectueel, sociaal.

    Enfin. Het zou voor iedereen beter zijn als de tijd van kathedralen en aflaten voor veronderstelde zonden (tegen de discutabele wil van elitaire figuren) voorgoed voorbij zou zijn.

  7. Een ‘kathedraal project’ vereist iets dat heden kennelijk niet (meer) beschikbaar is en in Noordse mythologie Yggdrasil wordt genoemd. Een boom van essenhout die 9 werelden met elkaar verbindt. Zoals sommigen weten is ‘verbinden’ het magische toverwoord van staatshoofden.

    Een ‘bazar project’ doet het omgekeerde; daar wordt geen pijnlijke scheiding tussen belevingswerelden gecreëerd, met bruggen om die met elkaar te verbinden, maar wordt er één gezamenlijke belevingswereld gecreëerd en gehandhaafd. In politieke termen zou je dat een egalitair beleid noemen.

  9. @Hang Bejaarde [8]: Wiens brood men eet…

    Daarnaast wordt degelijke onderzoeksjournalistiek sterk gehinderd door een vloed van misleidende informatie ‘hier’ en gebrek aan transparantie ‘daar’. Probeer dan nog maar eens een robuust stuk werk te publiceren.
    Lijkt veel op ‘als iemands lot eenmaal is vastgesteld, resteert vooral nog acteerwerk om de rol te vervullen’.

    Hieruit volgt dat als iets niet uit eigen vermogen gedaan kan worden je geacht wordt twee heren te dienen; jezelf en degene die betaalt. De sociale orde is zodanig geconstrueerd dat poen altijd domineert. Wat vooral een probleem is wanneer weggestuurd wordt van een gezonde benadering, zodat ongezonde gevolgen ontstaan. Filosofische dwaalwegen…

Comments are closed.