Wimar Bolhuis schreef het boek Elke formatie faalt. Hierin vergelijkt hij de verkiezingsbeloftes met de uiteindelijke economische resultaten van politiek handelen. Bolhuis promoveerde op dit onderwerp via zijn proefschrift en zette dat daarna om in een boek. Hij ploegde pre-verkiezingsleugens vanaf 1986 door en kwam tot een aantal vaste patronen in de politieke werkelijkheid.

Nadat de verkiezingen achter de rug zijn, gaan de verkiezingsbeloftes bij het oud papier en rukken de politieke partijen op naar de macht. Daarbij worden er bepaalde zaken meer en aan andere zaken minder geld uitgegeven.

Meer geld gaat er altijd naar sociale zekerheid, het zorgstelsel, de overheid zelf natuurlijk, internationale samenwerking en milieuzaken. Hieraan gaven kabinetten altijd meer uit dan dat zij beloofden te gaan doen.

Het verlagen van de arbeidskosten is iets dat vaak beloofd wordt maar zelden waar wordt gemaakt. Ook gaat er regelmatig minder geld naar onderwijs en maar liefst 80 % van alle kabinetten veroorzaakten een verlies van koopkracht van de middenklasse – waar traditiegetrouw het geld opgehaald wordt. De multinationals krijgen daarentegen altijd meer. Al komt dat nooit voor in een verkiezingsprogramma.

Uit het verschil tussen de partijprogramma’s en het beleid haalde Bolhuis vijf vaste punten – of wetmatigheden van de politiek:

  1. De politiek streeft altijd hogere uitgaven na.
  2. Deze hogere uitgaven moeten opgebracht worden door het werkende deel van de bevolking.
  3. Het MKB wordt zwaarder belast dan de multinationals.
  4. In plaats van doeltreffende maatregelen te nemen om de economie te laten groeien, kiest men er voor om het bestaande anders te verdelen om lobby- en belangengroepen tegemoet te komen.
  5. Voor zover het overheidstekort terug gedrongen wordt, is dat een tijdelijke en beperkte zaak. Op de lange termijn loopt de overheidsschuld gestaag op.

Bolhuis komt ook met een aantal redenen waarom een regering bovengenoemd gedrag niet kan veranderen. Hij wijst op de achterban van een partij, het compromis waarbij niemand als echte verliezer overkomt en het traditiegetrouw meer beloven dan dat men waar kan maken.

Ik kan daar het volgend aan toevoegen: de gelijkgeschakelde (massa-)media die zelden politici herinnert aan hun beloftes, de invloedrijke lobby’s van multinationals en belangenorganisaties, het ontbreken van zelfreinigend vermogen bij de overheid en de – door de politiek veroorzaakte – zwakkere positie van de betalende bevolking.

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

8 REACTIES

  3. WTF? Dit had ik al door toen ik nog geen 7 jaar oud was. En voor deze grandioze simpliciteit kun je nog een academische titel krijgen ook??? Laat me raden, deze meneer loopt wel netjes elke keer naar de stembus toe. Want natuurlijk doet de FvD / PVV / LP / PvdA / VVD / SGP …. (aankruizen naar persoonlijke voorkeur) hier niet aan mee.

    Zoals een bekende voetbaltrainer ooit zei: Ben ik nou zo slim, of zijn jullie nou zo dom?

  4. Politici zijn beroeps leugenaars die er alleen maar zijn om er zelf beter van te worden.

  5. Dr. Bolhuis gaat ongetwijfeld een fantastisch succesvolle axademische toekomst tegemoet.. /sarc

  6. Kijk, dit zijn de artikelen waarvan ik er veel meer wil zien op de Vrijspreker. Verwijzingen naar werk van mensen die iets onderzocht hebben.

  7. ALS JULLIE DIT ALLEMAAL ZO ZEKER WETEN? ZO ALS WIJ HIER IN fRANKRIJK? WAAROM DOEN JULLIE DAN NIET JE GELE VEST AAN? ZN ZEG ZE OP TE DONDEREN

  8. Een boek van uitgeverij Brooklyn. Als een formatie faalt, dan is het de vraag wie in feite ‘de broek aanheeft’ en hoe het met het zelfreinigende vermogen van de betrokkenen zit. Daar hoef je geen raketgeleerde voor te zijn.

    De meeste formaties die wij (man vrouw) zien falen zijn die van een individuele man en vrouw – geen beeldtaal hier. Bij een broek denk je aan twee pijpen die samen één geheel vormen, maar het langs elkaar heen leven produceert meestal een schijn waarbij er nauwelijks nog één gezamenlijke belevingswereld is. Als in de individuele levenskern geen gezonde hechting plaatsvindt, of niet gehandhaafd wordt, dan is het voorspelbaar dat het op andere fronten ook niet gezond is of blijft.

    Is het iemand opgevallen dat als er “pol” voor een woord staat zoals bij politie, politicus, Pol Pot (Cambodja, Khmer) of een pollenfilter (voertuig), het dan een instrument betreft en een ‘hogere macht’ de kaders en spelregels ervoor vaststelt?

Comments are closed.