In de donkerste krochten van ons menselijk instinct schuilt een psychologisch fenomeen dat het resultaat is van miljoenen jaren evolutionaire biologie. Het wordt ’tonic immobility’ genoemd. En het verwijst naar een vorm van verlamming die optreedt wanneer we doodsbang zijn en geconfronteerd worden met extreem mentaal of emotioneel trauma.

Tonic immobility komt veel voor in de natuur. Dieren in het wild bevriezen vaak op hun plaats wanneer ze worden geconfronteerd met een roofdier; het idee is dat door geen beweging te maken, en helemaal niets te doen, hun overlevingskansen toenemen, omdat de dreiging gewoon zal verdwijnen. Maar zoals iedereen die ooit op safari is geweest of een natuurdocumentaire heeft gezien, weet, gaat het gevaar zelden vanzelf weg.

Dit instinct om ‘niets te doen’ bij gevaar zit erg diep in onze instincten; en het heeft te maken met een cognitieve aberratie in onze hersenen die psychologen ‘normalcy bias’ noemen.  Het zorgt ervoor dat mensen geloven, zelfs bij duidelijke gevaren, dat alles goed zal komen. Mensen zijn gewoontedieren. We vervallen gemakkelijk in routines – wakker worden, naar het werk gaan, onderweg langs de coffeeshop gaan, ’s avonds tijd doorbrengen met het gezin, enz. En die routines definiëren’ normaal ‘voor ieder van ons.

Als de routine wordt verstoord, hebben we het vaak moeilijk om ermee om te gaan – zelfs met kleine dingen.  En grote verstoringen van ons ‘normaal’ worden opgevangen door ernstige psychologische weerslag. Onze hersenen weigeren het gewoon te erkennen. Het is een van de redenen waarom ontkenning de eerste fase van verdriet is. We kunnen het verlies van een dierbare die deel uitmaakt van onze routine niet accepteren – onze hersenen staan ​​het niet toe.

En daarom is het gebruikelijk dat we instinctief niets doen wanneer we worden geconfronteerd met iets dat ons ‘normaal’ bedreigt. Onze hersenen zijn vastbesloten te geloven dat het gevaar vanzelf zal verdwijnen en dat alles weer ‘normaal’ zal worden. 

Velen van ons voelden zich zo in 2020.

Toen de ‘pandemie’  (volgens de recent gewijzigde definitie van de WHO)  toesloeg, was het beangstigend. Niemand begreep er echt iets van; de media maakten er de Ebola achtige super killer van. En in het licht van deze dreiging was het voor politici gemakkelijk om mensen ervan te overtuigen letterlijk helemaal niets te doen: thuis blijven. Het idee was dat als we lang genoeg wachtten – als we lang genoeg verstijfden van angst – het gevaar voorbij zou zijn. En mensen bleven het hele jaar door van mening dat het leven uiteindelijk weer normaal zou worden, hoe gek de wereld ook werd. Toen we thuis werden opgesloten, dachten we dat het leven weer normaal zou worden.  Steeds werden de doelen verlegd.  2 weken ‘ to flatten the curve’  en nu indirect verplichte vaccinatie, mondkapjes, avondklok en mogelijk elk jaar een spuitje en wederom lockdowns om elke nieuwe mutatie zogenaamd het hoofd te bieden. (en als er geen virus verzonnen kan worden om aan de klimaatdoelen te voldoen) 

Maar normalcy bias doet ons geloven dat alles weer normaal zal worden. Dus we bevriezen op onze plaats en doen niets. Precies zoals onze heersers ons vertellen te doen.  De 71 jarige Arie Paap deed dat niet, verscheen op het Museumplein, denkende dat hij het recht om te demonstreren, iets was Femke Halsema recentelijk nog had erkend, en hij werd neergeknuppeld.   Hier zijn relaas hoe hij wakker werd geslagen uit zijn normalcy bias.  En hij is vastberaden om weer te gaan demonstreren,  voor de vrijheid van zijn familie en allen die nog bevroren zijn door angst.

Originele artikel

Hijseenberg,  Januari 2021

GERELATEERDE ARTIKELENMEER VAN DEZE AUTEUR

9 REACTIES

  1. Dat niets doen, daar kan ik nog inkomen (ik doe zelf ook vaak niets)
    Maar zo velen gaan het internet om onder een artikel over iemand die klappen kreeg op het museumplein, het ene haatbericht na het andere te plaatsen. ‘Niet hard genoeg geslagen” “Wel een beetje jaloers op die agent”
    Wat schiet je daar evolutionair gezien nu mee op. Je bent een antilope, omsingelt door een stel leeuwen en begint dan te roepen “ik ben voor de leeuwen”

  2. Arie Paap, jajaa…
    Goed geschminkt was hij hè?
    Deze man is gewoon een acteur, speelt z’n schandelijke rol.
    En uiteraard trappen jullie er met open ogen in.
    Word eens wakker, stelletje slapende onnozelen!!

    • Nee zo goed was hij niet geschminkt. Want bij het filmpje van zijn relaas ( zie link hierboven in artikel) zie je aan het begin een foto van de jaap op zijn schedel. Links. En in de studio zit het verband rechts.

      • Die foto is in spiegelbeeld. Zie de tekst op zijn kleding. Je ziet het ook aan de neuswond als je de beide foto’s op de afbeelding vergelijkt .Op de linkse foto zit de langste wond links op de neus. Op de rechtse foto aan de rechterkant.

  3. Dus Sietske Bergsma vertelde over Richard Ramirez. Een seriemoordenaar die zijn ziel aan de duivel had verkocht. En handelde uit wil van de duivel. En angst in de ogen van zijn slachtoffers zocht om een kick te krijgen. Maar een aantal vrouwen hadden geen angst getoond. Bij 1 van die vrouwen was de kogel afgeketst op een sleutelhanger die zo voor haar gezicht hield. Toen was ze daarna de deur uitgelopen. En langs Richard gekomen. Toen had ze hem aangekeken en gezegd: Ga je me nou nog een keer doodschieten?
    Toen wist die Richard niet hoe hard hij weg moest rennen.

    Dus de strekking is dat je jezelf niet onder invloed moet stellen van de ander. Die ander geen macht over je geven. Geen angst.

    Hoe kom je daar als je wel onder de invloed van die ander staat?
    Ik denk als je echt heel diep in een angstkramp zit je lijf weer in beweging brengen heel helpend kan zijn. Chi moet kunnen stromen. Muziek is natuurlijk heel helpend. Dansen. Of boxen voor mannen.

    Daarna kunnen mensen natuurlijk gewoon heel klein beginnen.
    Voor jezelf opkomen is het devies.
    Dat kan heel klein of heel groot. Net wat je aankan en waar je instap zit.
    Voor iedere ziel met angst is een opstap te vinden daarvan af te komen 🙂

    • Het wachten is op een (gewijzigde) vaccin.
      Ik heb met Bill en Hugo gebeld, ik moest het
      eerst proberen met een frikandel.

  5. “miljoenen jaren evolutionaire biologie”
    Evolutie is een leugen, onmogelijk zelfs. Wie roept van wel, heeft nog wat onderzoek en denkwerk te doen. We zijn gecreëerd zoals we zijn, we zijn altijd zo geweest net als de rest van de natuur ofwel waren we er altijd al. Meer opties zijn er niet. Dat zijn feiten, zonder ze te linken aan deze of gene religie.

    “En daarom is het gebruikelijk dat we instinctief niets doen wanneer we worden geconfronteerd met iets dat ons ‘normaal’ bedreigt. Onze hersenen zijn vastbesloten te geloven dat het gevaar vanzelf zal verdwijnen en dat alles weer ‘normaal’ zal worden.”

    Ik wil geloven dat het bij velen zo werkt, maar niet bij iedereen, vooral bij androids.
    Het heeft eerder te maken met de jarenlange gepromote programmering van “positief” denken.
    Zo’n mindset bij de bevolking komt heersers goed uit, aangeleerd wegkijken want anders ben je een negatieveling..

    Vreemd dat al die mishandelingen altijd zo goed op beeld komen. Deze foto lijkt bijna geregisseerd. Can zo opde cover van time magazine.. Oh well..

    Movie makeup head injuries done by an amateur: https://www.youtube.com/watch?v=zT99_HBygfc

Comments are closed.