De postmoderne maatschappij-destructie

Al vele járen walsen er steeds meer zogenaamde hervormingen in een hoog tempo over de wereld. Er worden steeds meer spanningen in samenlevingen gecreëerd terwijl ook politici al gaan voldoen aan de ‘eisen’ van deze giftige ‘wereldreligie’. Spanningen omdat velen trouw blijven aan hun beginselen en opvattingen en deze radicale hervormingen onaanvaardbaar vinden. Zij zien deze bezig een onstuitbare macht te worden voor een in de hele geschiedenis nog nooit vertoonde ópgelegde verandering, zonder nog énige vorm van morele ankers.

Ontwikkelingsfases in maatschappijen

Premoderne maatschappij

Alle culturen zijn door een vorm van premodernisme gegaan, die soms duizenden jaren lang geduurd heeft. Premodern wordt meestal geassocieerd met technologische primitiviteit, ongeletterdheid en een magisch wereldbeeld welk tot bijgeloven heeft geleid, alsook tot geloof in magische krachten die een grote rol zouden spelen in het menselijke leven.

Moderne maatschappij

De transitie naar het moderne tijdvak komt in Europa voort uit verscheidene bronnen. Door kolonisering is dit ook doorgedrongen in de meeste samenlevingen in de wereld en zijn er ook daar veranderingen ingetreden – soms geleidelijk, soms redelijk snel. Er werden hieruit ook onderwijsstelsels ontwikkeld die grote groepen uit onwetendheid rukten. Er werd modernere gezondheidszorg voorzien om inheemse gebruiken te vervangen. Er werden democratische stelsels gevestigd die de mensenrechten toch iets verbeterden en autoritaire heerschappij van erfelijke leiders vervingen, of dit toch probeerden. Er werd een nieuwe ethiek bevorderd die vaak leidde tot de bevordering van productie, handel, een betere vrije marktwerking en de ontwikkeling van een monetair stelsel, allemaal níet perfect en vaak genoeg misbruikt, maar de poging was er. Deze nieuwe culturele instellingen van de moderne tijd in Europa hebben geleid tot het ontstaan van volksstaten waarin de belangrijkste cultuurgroepen, bv. de Nederlanders, Grieken of Fransen, elk als onafhankelijke naties gevestigd zijn met elk hun eigenheid, verscheidenheid en hun eigen bestuur. Dit ontwikkelingsmodel is tenslotte in grote delen van de wereld gevestigd geraakt.

In delen van Oost-Europa en Azië werden samenlevingen, onder de dwingelandij van de communistische ideologie geplaatst en zo in modernere maar zeer zwak ontwikkelde communistische staten omgevormd. In de Arabische wereld leek de moderne fase ingetreden door de rijkdom van de olie-export. Stedelijke ontwikkeling en een Arabische cultuur, in associatie met een islamitisch ideaal voor wereldoverheersing is in het Midden-Oosten erg sterk gevestigd. De olierijkdom en westerse technologie heeft die landen vaak een erg misleidende schijn gegeven van moderne samenlevingen, ze zijn het echter niet.

Postmoderne maatschappij

De uitbreiding van deze ideologie behelst de beweging om een nieuwe wereldorde te vestigen waardoor aan mensen onbeperkte vrijheden beloofd worden, vooral op moreel en geestelijk vlak, hand in hand met een onbeperkt consumentisme, materieel en immaterieel.

Morele standaarden staan daarbij in de weg van vrijheid en seksuele ‘identiteit’. Het doel van postmodernisme is vestiging van een pan-humanistisch globalisme, met de vorming van één wereldstaat. Wat mensen als ideaal wordt voorgehouden is een bevolking van wereldburgers in één verenigde wereld zonder grenzen, met één wereldregering, één wereldeconomie, één monetair stelsel, de dichting van de kloof tussen rijke en arme landen en tussen rijken en armen, en uiteindelijk geen verschillen meer in huidskleuren, geslachten of seksualiteit. Het grote doel van het postmodernisme is een toestand te bereiken waarin mensen overal ter wereld zeggen: “Wij zijn allen één, wij zijn en doen allemaal hetzelfde – wij hebben één leiding, één monetair stelsel, één cultuur, één wereldsysteem.

Postmoderne destructie

De postmoderne maatschappij is al ver gevorderd met de afbraak van steeds meer dat nog met het vorige tijdvak in verband staat. In de westerse wereld manifesteert dit zich door de totale verwerping van de organiek gegroeide cultuur en beschaving en de totale hervorming van de laatste instellingen ervan. Ook en met veel energie het geloof dat voor het eerst de índividuele waardigheid én vrijheid van íeder mens verkondigde, die daarvoor alléén maar bestonden voor de rijkere lagen van de samenleving: het christendom. Veel van ooit op die moraal van rechtvaardigheid en mededogen gebaseerde principes worden momenteel al vervangen, gerelativeerd of verwijderd. Iedere vorm van moraliteit is verworpen op terreinen waar dit ogenschijnlijke ‘vrijheden’ nog beknelde. Het huwelijk van man en vrouw en het door hen krijgen en opvoeden van kinderen is geen bouwsteen meer voor het doorgeven van de cultuur. Een nationale soevereiniteit met een regering die zich in ieder geval in theorie nog baseert op morele waarden, is overbodig. Men streeft naar grote geopolitieke structuren die de weg banen naar wereldwijde ‘eenheid’ van álles en íedereen; huidskleur, seksualiteit en ten slotte zelfs het biologisch bepaalde geslacht moeten allemaal hetzélfde worden. In de ooit communistische wereld zijn regeringen die met een afgedwongen socialistische levensstijl ook alles één wilden maken echter gevallen. In staten in Oost-Europa grijpt de bevolking nu terug naar christelijke fundamenten, in tegenstelling tot de massale secularisering en uitsluitend nog het púre waardenloze materialisme in het (Noord)Westelijk deel van Europa.

De ontworteling van Europa’s tradities heeft het stadium bereikt waarin deze sloop van de Europese cultuur steeds sneller zichtbaar wordt. Wat voor moraliteit dan ook wordt niet meer geaccepteerd en aangevallen; gebruiken als homohuwelijk, transgenderisme, prostitutie als normaal beroep en extreme pornografie zijn al vaak wet en worden als ‘normale’ seksuele opvoeding voor jongeren en zélfs kínderen gezien. De Islam is bezig Europa binnen te dringen, maar lijkt geen enkele kommer te verwekken bij mensen die dolgelukkig lijken met de globalistische, multi-aard van de samenleving.

De Nationale soevereiniteit wordt opgeofferd ten gunste van ‘Europa’, dat een belangrijk machtsblok wil zijn in een toekomstige wereld. De nationale regeringen van Europese volken zijn gedegradeerd tot het niveau van plaatselijke politieke instellingen die op steeds meer gebied ondergeschikt zijn aan de Europese regering en de lobby daarop van mega-bedrijven.

De beknotting van economische onafhankelijkheid en inperken van het zelfbeschikkingsrecht die vroeger in Europa als vanzelfsprekend golden gaan steeds verder. Veel besluiten berusten nu al bij ‘Europa’. Nationale munten werden door de Euro vervangen; hoelang nog zijn daardoor rijkere landen in staat om de economische last te dragen van de vele landen die door faillissement bedreigd worden? Ondanks steeds verdere maatregelen voor eenheid, is er een reële mogelijkheid dat het eurogebied zal gaan desintegreren als gevolg van de groeiende bureaucratische ‘eenheid’-bemoeizucht van de EU. Een veelvoud van economisch problemen komt voort uit buitensporige kredietverschaffing, geldsmijterij en consumentisme-mentaliteit als gevolg van culturele neergang en het verval van álle waarden. De diepste fundamenten van soevereine staten staan onder grote druk en op het punt van de totále afbrokkeling.

De dreigende socio-economische en politieke ineenstorting. Met het verlies aan nationale zelfstandigheid is er ook een afname van de nationale eigenwaarde. Als burgers en politici niet langer zelfbewuste leden van hun volk zijn, óók bereid voor opofferingen om hún land op te bouwen, raken ze onloyaal en onproductief. Zij trekken zich terug op zichzelf, worden steeds zelfzuchtiger en bevorderen dan nog slechts hun eigenbelang. Politieke partijen doen allerlei beloften en wanneer zij aan de macht komen verhogen zij het schuldniveau om al hun postmoderne- en ‘ecologische’ ontwikkelingsplannen te financieren met mogelijk grotere inflatie als gevolg van gelddrukkerij voor hun utopische heils-projecten. Deze leiden naar alsmaar oplopende lasten en kosten voor burgers, verarming, economische inzinkingen, werkloosheid, protesten, demonstraties en extremisme. Ambtenaren en politici worden allemaal min of meer corrupt en zorgen vooral goed voor zichzelf, zolang zij nog kunnen. Want ze voelen ergens dat hun zorgvuldig geconstrueerde kaartenhuis in elkaar zal storten. Dit ‘goede voorbeeld’ maakt ook organisaties, bedrijven en burgers corrupt, die proberen om de hun opgelegde verhoogde lasten te omzeilen. Dit verergert door verlies aan moreel besef en verantwoordelijkheidsgevoel, over binnen welke grenzen men zijn leven hoort te leiden. Dit alles heeft een slopende invloed op ieders integriteit en op de eerbiediging van ethische en morele principes van massa’s individuen en zo hele samenlevingen. Vele immigranten overstromen landen en hierdoor wordt de culturele samenhang van deze maatschappijen nog verder ondermijnd.

Postmodernisme is zo een zéker draaiboek voor de vernietiging van íeder nog een béétje op waarden gebaseerd land dat; door vaak eeuwen hard werken en toewijding; zich gevestigd heeft als een soevereine en economisch onafhankelijke samenleving onder de volkeren.

Postmoderne utopieën vs. Bijbelse profetieën

Verschillende bijbelse profetieën schetsen een frame van een totalitaire wereld, waardoor we de postmoderne destructie en de opkomst van een zeer onheilspellende nieuwe orde eens kunnen beschouwen. Het begint al in Genesis met de allegorie van de Toren van Babel, het eerste megalomane project én na de verwoesting en het uiteenvallen van de mensheid de waarschuwing dat mensen nog veel gekkere dingen gaan doen. Volgens latere zou er een wereldregering komen onder autoritair leiderschap, het herstelde ‘Romeinse Rijk’, met een duistere Leider (Antichrist) die zich zou voordoen als een reddende ‘engel van licht’. Alles onder het wereldwijde leiderschap van een ‘drie-eenheid’, een van de karakters zou een propagandist zijn die/dat al dit onder het volk brengt. Het hele verhaal is een omgekeerde zwarte allegorie voor de goede ‘drie-eenheid’ uit het Christendom en een die précies het tégenovergestelde bewerkstelligt: ónrechtvaardigheid en meedogenloosheid als nieuwe ‘moraal’ van de mensheid. Het ‘Romeinse Rijk’ staat voor een Imperium dat de wereld beheerst. Het als ‘Beest’ omgeschreven karakter is een allegorie voor het totaal beestachtige, zonder íedere vorm van moraliteit, mededogen of geweten: Antichrist of antichristén. Die ‘wereldheerser(s)’ zou(den) macht hebben ‘over alle volken en landen’, aanbeden worden en heerschappij krijgen over de wereldeconomie, waarvan alléén hun aanhangers en de brave volgers nog gebruik van zouden kunnen maken. In deze wereldorde zou de soevereiniteit van landen, onafhankelijkheid en ieders zelfbeschikking iets van het verleden zijn. Als men dit leest als een beschrijving in allegorieën, gelijkenissen of beeldtaal, zoals toen en ook nu nog in het oosten gebruikelijk is, kan men meestal zó invullen wat waarvoor staat in het huidige postmodernisme en de gelijkenis is vaak schokkend treffend.

Wat te komen staat

We moeten ons niet laten verleiden door beloften voor de betere toekomst door een wereld-orde. De wereld stuurt allesbehalve aan op een Utopia, maar op “een grote verdrukking…”.

Deze verdrukking voert naar de aanvaarding van een wereldleiderschap, een vorm van wereldregering en een wereldeconomie die alles ‘goed zal maken’ en die ‘vrede en eenheid’ zal beloven. Zodra deze wereldorde er ook niet in slaagt aan de verwachtingen van de wereld te voldoen, zullen wereldleiders zichzelf tot een soort van halve ‘God’ verklaren, ‘alwetend’, net als de Romeinse Keizers; met computermodellen die steeds meer gebruikt gaan worden zal dat aannemelijk klinken voor vélen. De ware aard van het globale totalitarisme zal onthuld worden als hun beleid door een of andere vorm van geweld afgedwongen gaat worden. Pas dan begrijpen mensen het ware postmodernisme, bevrijd van alle sluiers van zijn mooie, valse beloften. Men moet dan kiezen. De grijstinten van meelopers en gedogers zijn dan niet meer mogelijk. Men zal dan moeten kiezen voor zwart of wit, voor licht of duisternis, ieders illusie om hieraan zélf nog te kunnen ontsnappen vormen een ontkennende wishfull thinking.

De verwérping van álle fundamenten van een waarden gebaseerde, uiteraard onmogelijk perfect zijnde samenleving, heeft als uiteindelijk gevolg: groeiende geestelijke corrumpering en verrotting, onrecht, onzekerheid over álles, inclusief de persoonlijke identiteit, corruptie in levensstijl, gebrek aan respect voor alles en een daaruit voortvloeiende onrechtvaardige en onderdrukkende vorm van overheidsbestuur. Dat zijn de vruchten van dit ‘lichtende’ rijk van het postmodernisme, dat totale chaos creëert, zijn zieke, verdraaide waarden via massamedia aan íedereen opdringt en een cultuur van onrecht en totale ruïnering zal brengen. Wij hebben nu allemaal de keuze om onszelf aan ál dát te verbinden of juist níet.

“Alle pogingen om de hemel op aarde te realiseren eindigen in het tegenovergestelde”

Winston Churchill

Naar een artikel van Prof. J.S. Malan, Mosselbaai, juli 2012

Wijlen Johan Malan was professor antropologie in Zuid-Afrika

Malpaso