Waarom links Rusland haat

Is het u ooit opgevallen? Het zijn vooral conservatievere, traditionelere politici die op een normale volwassen manier zaken kunnen doen met Rusland: Bush, Trump, Helmut Kohl, rechtsere Franse Presidenten, Hongarije’s Orban. Obama, H. Clinton, Biden en Pelosi haten het land, net als de Duitse Grünen en de linkerkant van de SPD; de Nederlandse linksachtige partijen D’66, PvdA, Groen Links, CU, cultuurmarxisten haten het land tot in al hun poriën.

Die haat heeft niets te maken met autocratische bestuur, of niet-democratisch zijn. Er zijn vele, vele landen in de wereld die dat zijn en we hebben er allemaal normale zakelijke betrekkingen mee, zo goed als geen autocratisch, niet democratisch land wordt geboycot.

Pas sinds Rusland de linkse heilstaat heeft weggevaagd is het voor links ‘fout’

Communistisch Rusland was wél het voorbeeld voor Links. Het land was het grootste en eerste communistische land ter wereld. Alles wat Sovjet-Russisch was vonden ze geweldig, inclusief hun immense hoeveelheid tanks en kernraketten, want dat was tegen de ‘dreiging van het kapitalistische westen’. Toen de uitwassen van dit totalitaire systeem naar buiten kwamen werd die verheerlijking wel minder, zeker naar de buitenwereld toe. Maar de stille aanbidding van hét voorbeeld bleef. Zeker toen Gorbatsjov de baas was werd het toch weer even een voorbeeld van een mogelijk modern democratisch communisme, alsof dat kon in het systeem dat zich ‘dictatuur van het proletariaat’ noemde. Door het uiteenvallen van de Sovjet-dictatuur werd de linkse shock compleet. Het werd van voorbeeld tot land waar het volk zélf de linkse heilstaat bij het grofvuil zette, omdat het totalitair was, het zijn volk tot in de kleinste details manipuleerde en controleerde en de mensen er genoeg van hadden.

Sinds de val van de USSR is links anti-Russisch. In de eerste jaren na het communisme dachten anderen dat het land nu eindelijk liberaal zou worden en stortte het westerse grootkapitaal zich op het land dat een roofkapitalistische anarchie werd, speeltuin van grote westerse bedrijven. Dat was echter van korte duur, een ex-KGB kolonel werd er president, en links kreeg weer hoop op een andere vorm van hun communistische voorbeeld-paradijs. Hij werd door het Westen met open armen ontvangen en mocht zelfs spreken in het Duitse parlement, zijn KGB-afkomst was geen enkel probleem, tóen. Deze nieuwe president bleek echter niets op te hebben met roofkapitalisten die aan banden werden gelegd en in de gevangenis kwamen. Hij bleek (hoe afschuwelijk!) echter ook een tegenstander van het communisme te zijn dat hij omschreef als een ‘mooi sprookje’ voor onvolwassenen. Met deze standpunten: zowel tegen ongebreideld kapitalisme én tegen communisme gingen niet alleen de linksen, maar ook de links-liberalen Rusland haten. De Westerse stromingen; Democrats in de VS, de Liberal Party in Canada en Australië, links-liberalen, sociaal-democraten, socialisten en groenen in Europa; ze zijn intussen stuk voor stuk door Rusland op de stortplaats van de geschiedenis geworpen.

De Russische weerstand tegen het links-liberale cultuurmarxisme

Sinds 10-15 jaar komt daarbíj een nóg groter issue. Sinds er geen Sovjet-Unie meer is als voorbeeld, heeft links zijn rol als voorvechter voor gewone boeren, arbeiders en kantoorvolk verraden; hoe moet je ook nog voor zoiets vechten als hét grote voorbeeld ervan volledig is mislukt? Dat gat hebben ze opgevuld met een nieuwe extreem-linkse agenda: Woke, klimaat-afgodsdienst, gender, diversiteit, BLM, iedereen kent het intussen wel. Maar deze agenda wordt intussen niet alleen door steeds meer Europeánen afgewezen, maar ook door Rusland en niet alleen door de leiders, maar door de hele bevolking. Sterker nog, terwijl Europa in ijltempo kerken sloopt als symbool voor een traditionelere cultuur, is er in Rusland een 2^e kerstening bezig. Kathedralen, kloosters en kerken worden hersteld, de orthodoxe kerk bloeit als nooit tevoren. Na bijna 75 jaar totalitair-communistisch juk heeft de meerderheid er zijn traditionele wortels opgezócht. Russen zijn traditioneler dan West-Europeanen en hebben in die driekwart eeuw heilstaat ervaren wat die mooie extreem-linkse vernieuwings-praatjes en toekomstvisies in de praktijk betekenen. Terwijl het eeuwenoude veel volkeren-land níet de halve gekleurde wereld heeft gekoloniseerd, al feministisch wás voor het Westen het woord kende, worden juist zij nu door links beschuldigd over zaken als BLM, Woke en ‘diversiteit’.

Rusland ziet het oprukken in zijn richting van de in snel tempo doordraaiende westerse cultuur intussen als een existentiële bedreiging. En dan niet wat betreft grondgebied, het is al het grootste land op aarde, het beslaat de helft van het oppervlak van het hele noordelijke halfrond en 11% van de aarde. Rusland ziet een existentiële bedreiging voor zijn cultuur, een cultuur die ervoor kiest niet bij het cultuurmarxistische westen te horen, tegen élke prijs, omdat het volk weet welke grote leugen het marxisme is; net als veel mensen in de oostelijke staten in Duitsland en Europa dat nog weten; omdat ze er lánge tijd zélf al de verwoestende gevolgen van hebben gezien die hun eigen cultuur bijna volledig gesloopt hadden. Niet alleen uitspraken van politieke leiders, maar ook uitspraken van de Patriarch van de Russisch Orthodoxe kerk laten dat al járenlang zien, maar de links-liberals wilden dat niet horen en gingen door met het uitbreiden van die door Russen verafschuwde cultuur naar het oosten. West-Europese linksen, groenen, links-liberalen en VS-Democrats accepteren gewoon niet dat die landen heel erg anders zijn en wíllen zijn dan zij; over ‘diversiteit’ gesproken…

De utopische snowflakes – mentaliteit

Er is immense linkse haat te zien tegen het Russische volk, een volk dat het Heilstaat-gedachtegoed niet wil, dat intussen al bijna de meeste intellectuelen, politiek, cultuur, media, en onderwijs bij ons heeft besmet. Het is haat die alleen bestaat bij diegenen die zich door  emoties laten meeslepen en niet laten begrenzen door hun verstand. De ‘vreedzame co-existentie’ in de Koude Oorlog kon omdat er geen snowflakes waren. Een nuchtere houding is echter onmogelijk voor politici die zich door hun politiek correcte emoties laten leiden. Daarom moet de puberale oorlog doorgaan, ten koste van gezond verstand dat het laatste woord móet hebben om dit te stoppen. We blijven maar streven naar de utopische heilstaat, keer op keer; of fascistisch, nazistisch, communistisch of socialistisch, hoeveel menselijk leed, offers of oorlogen het ook moge kosten, het moet allemaal opgebracht worden voor het grotere heil…, ergens in de toekomst…, misschien… Men wíl maar niet volwassen worden