overgenomen van libertair perspectief, Edwin Delsing
Op de bijzondere Algemene Ledenvergadering van de LP op 9 september gebeurde er iets bijzonders. Simone Pailer, de enige vrouw op de LP-kieslijst, legde tijdens de vergadering haar vinger op een uiterst belangrijk punt in het Libertarisme: ons verhaal over de positie van zwakken in de samenleving. Zijn libertariĆ«rs harteloze kapitalisten? Of is het misschien juist omgekeerd? Is Libertarisme niet een uitstekend tegengif tegen onpersoonlijke, door onteigeningswetten afgedwongen āsocialeā zekerheid?
Als je de draad verliest in dit artikel, je het te lang of te langdradig vindt dan moet je nog even wachten op de publicatie van het verkiezingsstandpunt van de Libertaire Partij: āDe zorgzame samenlevingā. Het wordt op dit moment professioneel geredigeerd en zal binnenkort op de website staan. Kernpunt is: āWij willen een samenleving waar men elkaar helpt, in plaats van een waar je zogenaamd wordt geholpen door regels, protocollen, subsidies en toeslagen.āĀ In dit artikel vind je behalve het pleidooi om de overheid eruit te houden enkele suggesties hoe dat dan kan, zonder dat je de āsociale verworvenhedenā opgeeft. In tegendeel, we beseffen dat die opnieuw moeten worden verworven, omdat de verzorgingsstaat niet meer werkt.
De overheid als beschermer tegen gebrek en angst.
In reactie op de ellende van de āGreat Depressionā in 1933 begon Franklin Delano Roosevelt, president van de Verenigde Staten van Amerika, met een veelomvattend programma, de āNew Dealā, dat enorme invloed heeft gehad op de politieke ontwikkeling wereldwijd. Dit programma omvatte economische hervormingen, regulering van de arbeidsmarkt en voerde in de VS de rol van de overheid in, bij het bestrijden van (extreme) armoede. In 1935 werd de āSocial Security Actā ingevoerd, die een āold-age programā, een werkloosheidsverzekering en een programma voor hulp aan behoeftige kinderen bevatte.
Rooseveltās New Deal werd allesbehalve enthousiast ontvangen. Voor- en tegenstanders, en die vond je bij beide partijen, streden om de meerderheid in de besluitvorming.
In 1941, nog vĆ³Ć³r de Japanse aanval op Pearl Harbor die de VS in de Tweede Wereldoorlog zouden betrekken, hield FD RooseveltĀ een beroemd geworden speech, waarin hij de vier constitutionele vrijheden van 1791 opnieuw definieerde. Naast āFreedom of expressionā (vrijheid van meningsuiting) en āFreedom of religionā (vrijheid van religie) voerde hij twee nieuwe vrijheidsbegrippen in: āFreedom FROM wantā (bevrijding van gebrek(kigheid)) en āFreedom FROM fearā (bevrijding van angst). Je moet al goed Engels kunnen om het onderscheid te zien tussen āFreedom OFā en āfreedom FROMā. Deze āvrijhedenā, let wel, er zijn in feite twee ābevrijdingenā bijgekomen, zouden de kernwaarden worden die de VS in de hele wereld zou gaan bevorderen. De bevrijding, bescherming, werd een taak van de republiek, de Bevrijder van angst en gebrek.
De rest van het verhaal is bekend. Alle door de VS van het nazisme bevrijde staten in Europa kregen een bestuur naar Amerikaās (Rooseveltās) model, waarin de overheid verantwoordelijk werd voor het bestrijden van armoe en angst voor iedereen en zonder onderscheid. De onzekerheid werd uitgebannen en de āsociale zekerheidā werd geboren.
In Nederland loodste de sociaaldemocraat Willem Drees in 1947 de Noodwet Ouderdomsvoorziening door het parlement, een belangrijk element van de nationalisatie van de sociale zekerheid. Het was het begin van het verdwijnen van de voorzieningen van de verschillende levensbeschouwelijke zuilen. De wat onzekere Goddelijke Voorzienigheid werd overbodig. Met als voornaamste aanjager: het machtige geweld van de US-Amerikaanse cultuur: van haar grip op communicatiemiddelen en publiciteit. Wereldwijd: de Verenigde Naties kregen de opdracht mee om deze ākernwaardenā van een democratische rechtsstaat te verspreiden. De idee dat de overheid tegen armoe en gebrek moet beschermen, beĆÆnvloedden vervolgens de charta van de Rechten van de Mens en werden overgenomen in de supra-staatsfilosofie van de Europese Unie.
Het sleepnet van de sociale zekerheid.
Nu, anno 2023, pleiten de Libertaire Partijen wereldwijd om de sociale zekerheid weer van de overheid af te nemen. Naar buiten toe is dat moeilijk te verkopen wanneer je er niet duidelijk bij vertelt wat dan wel de libertaire visie is op āsocialeā zekerheid waarbij de overheid geen rol meer speelt.
Er zijn voor de uitschakeling van de āstaatsvoorzienigheidā enkele negatieve argumenten te noemen. Bij voorbeeld:
- De sociale zekerheid die de overheid biedt heeft een uitvoerende bestuurslaag doen ontstaan, zodat slechts een gedeelte van de middelen bij degenen terecht komt die het echt nodig hebben.
- Het systeem van regels en ārechtenā is gevoelig voor fraude en parasieten
- Het systeem wordt door demografische ontwikkelingen onhoudbaar en te duur
- De overheid gebruikt dwang (verplichte betalingen, hoepels waardoor ontvangers moeten springen).
- Het sociale āveiligheidsnetā is een sleepnet geworden waarmee zoveel mogelijk mensen worden gevangen in een systeem waaraan bijna niet meer te ontsnappen valt.
Libertaire positieve argumenten.
Het elkaar aanbieden van veiligheid en zekerheid is een oer-menselijke ākitā tussen mensen. Het berust op individuele keuzes. Het is de kern van de samenhang van een (micro)samenleving en begint bijvoorbeeld met de relatie tussen twee mensen, bijvoorbeeld tussen man en vrouw of die van het kind met de ouders. De āsocialeā zekerheid, letterlijk de ābroederlijkeā zekerheid: de gewisheid dat je op elkaar kunt tellen āomdatā je in gezins-, familie- en buurtverband opgroeit. Dat werkt niet altijd. Ruzies en uitstotingen komen altijd voor. Het verhaal van Kain en Abel staat niet voor niets in het oudste deel van Ons thema is:Ā wie zorgt er voor de uitgestotenen?
De zekerheid die een uitgestotene heeft is het eigen intellect en de eigen vaardigheden, in het bijzonder de vaardigheid om goede relaties met medemensen aan te gaan en samen te werken. Je kunt dat terugvoeren op de principes van zelfbestemming en non-agressie. Als je uitgestoten bent heb je geen ārechtā meer op toegang. Als de toegang tot een restaurant vanwege een ontbrekende QR-code geweigerd wordt, dan kun je voor jezelf koken, of nog beter een vriendenkring opbouwen die voor elkaar kookt. Elkaar onderling helpen. De bedelaars in Parijs in de tijd van Victor Hugo organiseerden zich ook en het is het vermogen om zich te organiseren dat zorgt voor het overleven van de mensheid.
LibertariĆ«rs argumenteren, dat de āzekerheidā die de overheid biedt de samenleving ontmenselijkt. De onderlinge hulp verdwijnt namelijk. De vrije keuze om een ander op te nemen, om een ander mens die dat nodig heeft te helpen, te beschermen en te voeden, vervalt. Dat is gedelegeerd aan een onpersoonlijke āoverheidā. Omdat we in geval van nood daardoor niet meer op elkaar hoeven te rekenen zijn goede relaties met onze buren, onze familieleden niet meer onmisbaar. De āzekerheidā die de overheid (de bevolking van het hele land) verleent bevrijdt ons van de noodzaak om relatieve zekerheid in andere organisaties te zoeken. Het bevrijdt ons ook van de pressie om jezelf te kunnen helpen en welvarend te worden. Welvaart wordt al gauw iets dat niet opgepot hoeft te worden voor slechtere tijden, dus je kunt het gerust omzetten in vakanties en wind door je haar. Je kunt in zoān samenleving ook gerust asociaal worden.
Dat is volgens mij het belangrijkste argument tegen een genationaliseerde āsocialeā zekerheid.
Hoe werkt een Libertarisch sociaal vangnet in de praktijk?
Allereerst is er het libertaire argument om de schaal te verkleinen waarop āsocialeā bescherming aan zwakken, uitgestotenen en ontheemden gegeven wordt. Het āzorgen voorā is een persoonlijk engagement. Het kost je iets, en geeft het vrijwillig uit, vanwege welke motivatie dan ook. Al gauw zul je iets op grotere schaal organiseren, meer mensen erbij betrekken. Maar om dat dan op nationale of supranationale schaal te doen, met zān 17 of 400 miljoenen, of zelfs de āglobale solidariteitā met 7 miljard mensen tegelijk te doen, dan creĆ«er je organisaties van monsterlijke proporties.
Misschien is het interessant om te weten dat āsociale gevallenā in Zwitserland, deĀ āAusgesteuertenā, voor āoverheidshulpā een beroep kunnen/moeten doen op hun āHeimatortā (deāthuisgemeenteā). Het principe is dat degenen opkomen voor āhun eigenā probleemgevallen en op hun eigen manier iets aan de ellende doen.
De dialoog met socialisten ā en dan liefst met echte en eerlijke socialisten ā over sociale zekerheid is niet dat LibertariĆ«rs sociale zekerheid willen afschaffen, maar dat ze die taak niet aan een of andere overheid willen overlaten. Ze willen er zelf deel aan hebben. Hoe dan wel? Nou, zoveel hoofden, zoveel zinnen. Overal en altijd een beetje anders natuurlijk. Pluriform, decentraal, misschien met stichtingen, verenigingen, onderlinge verzekeringen. Met een libertaire mindset leer je om voor je eigen zekerheid te zorgen. Het vermogen om samen met anderen iets te organiseren, om welvaart te scheppen en je te verdedigen tegen gebrek en angst is het belangrijkste middel om voor degenen te kunnen zorgen die aan je zijn toevertrouwd, en over die je je ontfermt. Die dat zelf niet (meer) kunnen, omdat ze gebrekkig zijn, of oud, of zonder bronnen van inkomsten. Gewoon, omdat je van ze houdt.
Een eerste politieke stap is om het zelfbestemmingsrecht in te vorderen van de overheid. Eigenlijk is dwang om aan de verzorgingsstaat mee te doen ongrondwettelijk. Ieders recht op āOpting-Outā ligt besloten in de vrijheid van vereniging. Je hebt het recht je verenigen maar ook om dat te doen. Lidmaatschap is niet verplicht. Het recht op opting-out uit collectieve voorzieningen is dus voor ons een principiĆ«le kwestie.
Denk je dat dat onrealistisch is? Denk eens aan ZZP-ers? Of aan gemoedsbezwaarden? Natuurlijk mag dat. Natuurlijk kun je je eigen broodfonds opzetten. De weerstand ertegen zit in je eigen hoofd. De nota bene neomarxistische socioloog Erich Fromm heeft over die psychische weerstand al zeer verhelderend geschreven in zijn boek āDe angst voor vrijheidā. Spring je af van de supertanker die tegen de wal gaat crashen, dan kun je een reddingsboot nemen. En die moet je meestal zelf aandrijven.
Enkele Libertaire stemmen over sociale zekerheid:
Milton Friedman:
āResponsibility to the poorā
Thomas Sowell:
āThe future of social securityā (2013):
āSocial justice fallaciesā (September 2023):
John Stossel
Free-Market Social Security
Mooie opmerking van Thomas Sowell:
https://www.vrijspreker.nl/wp/wp-content/media/2023/09/equal-outcome-for-groups-Copy.jpg
Sommige mensen willen niet eens geholpen worden. Een paar keer hulp geboden, een keer aan iemand die onderaan een trap lag in een station al heel vroeg in de ochtend, werd ik uitgescholden.
Klopt, soms kan het ook trots zijn of gewoon dronkenschap. Deze week zag ik een iets ouder stelletje een paar flessen wijn pakken in de supermarkt, en de prijzen ervan noemen, 4 euro, 3 euro 50, ect en moeilijk kijken. En ze legden iedere fles weer terug. Ik vraag nederig of ik ze mag helpen en ze een tientje mag geven zodat ze die avond kunnen genieten van een lekkere fles wijn. Ik deed dit zo vriendelijk en bescheiden mogelijk maar ze weigerden. Zelf heb ik een keer in DLD toen ik nog studeerde en op vakantie was, en ik was totaal natgeregend, een 5 mark munt gekregen, zonder dat ik daarom vroeg, ik weet hoe dankbaar ik toen was. Dus dat probeer ik soms terug te doen.
Er zijn culturen waar bedelen heel gewoon is, niks om je voor te schamen, maar in Nederland is sprake van een werkcultuur, met bijgaande werkmentaliteit, en een democratisch geĆÆndividualiseerde cultuur (geatomiseerd in de negatieve betekenis) van zelfstandigheid.
Het bureaucratische systeem van uitkeringen en toeslagen maakt van de mens een cliƫnt van de staat, die naar de staat kijkt als hij een tekort heeft aan financiƫle middelen. Maar die autoriteiten zijn onpersoonlijk, het is anders dan bedelen of je hand ophouden bij een individu.
Je zou je af kunnen vragen: als degenen die tekort hebben dan toch massaal en structureel geholpen moeten worden, waarom dan niet via een centrale kas, i.p.v. uit vele individuele kassen van filantropische individuen? Structureel is toch nodig lijkt me, want wat voor zin heeft het om iemand vandaag een brood te geven, terwijl die morgen niks heeft? Dat is een soort van roulette waarbij wat vandaag wordt opgebouwd morgen weer wordt vernietigd.
Het argument zou dan kunnen zijn dat het systeem van uitkeringen bureaucratisch is, inefficiƫnt, geld verspillend, maar dat zou opgelost kunnen worden door een simpel systeem van een negatieve belasting (geld krijgen als je te weinig verdient, i.p.v. betalen), waarmee de hele bureaucratie er goeddeels tussenuit wordt gehaald.
Het argument dat er dan veel mensen niet meer zouden werken, geen stimulans hebben, gaat volgens mij niet op, in Nederland is sprake van een zeer sterke werkcultuur, men is zelfs geobsedeerd met werk, het aantal mensen dat niet gevoelig is voor die druk is niet zo groot (onder degenen die echt gevormd zijn door de Nederlandse cultuur…). Het moet dan natuurlijk wel lonen om te werken.
Filantropie kan dan alsnog uitgeoefend worden op andere vlakken, maar een filantropie op het gebied van wat basisbehoeftes zijn, dat handje ophouden, dat is volgens mij (inmiddels) tegengesteld aan de Nederlands cultuur.
Wat een gezwam:
Er was ooit een tijd dat je hand ophouden, iets was waar je je voor schaamde en zo snel mogelijk vanaf wilde. Nu is dat een recht geworden.
De prikkels zijn ook totaal veranderd:
Een stichting is erbij gebaat om iemand zo snel mogelijk op de been te krijgen. Donateurs willen waar voor hn geld.
Een directeur van een sociale dienst wil juist zoveel mogelijk āklantenā , zo lang mogelijk bezig houden. Hoe groter de omzet hoe beter.
Onze collectivistische huistrol bepleit het UBI. De plaatselijke WEF vazal was je voor! š
____________
D66 bepleit vast ābasisbedragā voor elke volwassene in plaats van toeslagen
https://www.ad.nl/politiek/d66-bepleit-vast-basisbedrag-voor-elke-volwassene-in-plaats-van-toeslagen~a47c5a7c/
Het zijn altijd figuren met het morele niveau van een natte krant die sociale zekerheid aan de overheid willen overlaten.
De beste vorm van armoedebestrijding is nog altijd mensen in staat te stellen zelfstandig voldoende inkomen te verwerven. Immers, als iemand honger heeft kan je hem een vis geven, maar dan heeft hij de volgende dag opnieuw honger. Geef je hem echter een hengel dan heeft hij verder geen hulp meer nodig. Dat is een veel respectabeler bestaan dan een leven in permanente afhankelijkheid.
De door de overheid opgelegde ‘solidariteit’ heeft met echte solidariteit tussen mensen die elkaar vrijwillig en oprecht helpen niets te maken. Het creĆ«ert een hypocrisie van het ergste soort. Waarom zou je een ander nog helpen? Daar is de overheid immers voor.
Deze linkse idiotie corrumpeert de samenleving door en door. Hoe eerder we van de verzorgingsstaat af zijn hoe beter. Alleen dan krijgen mensen hun waardigheid terug.
Johannes, je komt met praktische argumenten voor iets dat ook moreel benaderd kan worden. Een systeem dat jij voorstaat betekent dat de economisch succesvollere mens gedwongen wordt te werken voor degene die geen geld heeft. Ervan uitgaande dat de meeste mensen vanuit bijvoorbeeld een onderneming en arbeid geld verdienen. Dit betekent belasting, en dat betekent weer dat je gedwongen wordt levenstijd op te offeren. Die dwang betekent afgedwongen onderwerping en dat is immoreel, dus om enkelen te helpen moet iedere andere onderworpen worden.
De kerk en de familie waren het vangnet maar de overheid heeft dat grondig gesloopt. Zij wilden het monopolie hebben, en we zien waar het heen gaat.
Ondertussen gaat er op Tiktok een video rond van een alleenstaande moeder die zich beklaagt over de kerk. ‘Ze organiseren baby-showers voor alleenstaande moeders en geven gratis luiers’. De alleenstaande moeder wil dat de kerk ook haar huur en energierekening gaat betalen.
Zulke ontevredenheid kan interessante discussies opleveren.
Christenen en overheid op ramkoers inzake voedsel geven aan hongerigen. Volgens de christenen is het voedsel geven aan hongerigen een christelijke deugd, of zelfs plicht. Jezus gaf een grote schare mensen gratis te eten, vissen en broden. De overheid stuurt gewapende handhavers om de christenen in elkaar te slaan en in de cel te smijten.
Bij de familie heb je de strijd tegen de man, door de overheid. Het doel is het kapotmaken van het gezin en de familie, en dat is ze aardig gelukt.
De meeste mensen denken er niet echt over na maar een overheid die alles wil regelen, dicteren en domineren is niet normaal. Echter, structuren die er waren zijn door de overheid grondig vernield, ze opnieuw neerzetten is niet eenvoudig.
Structuren zullen vanzelf opkomen waar de overheid verdwijnt, maar om de kinderziektes er uit te krijgen, dat gaat wel even duren.
Ik mis nog de fantastische inbreng van onze andere huistrol nayakosadashi2022 die ons verpletterd met de ultieme waarheid.
Trouwens, is er geen trollen spraybus?
Daar was mayonaise al om zijn beschimmelde drol te dumpen. Jammer dat dit stel sukkels het begrip libertarisme niet begrijpt en een enorme drang hebben om onzinnige bagger neer te kakken. Daarom een vriendelijk verzoek aan mayonaise en de doper; rot eens op met dit zwakzinnige gebazel.
De vraagstelling van S. Pailer is begrijpelijk. Hoe ga je mensen helpen die zichzelf niet (meer) kunnen helpen?
Dit is een lastige want grootschalige hulp onder de huidige condities is onmogelijk. Heel veel gezinnen hebben niet veel geld, want als de overheidslasten zijn betaald en hun eigen vaste lasten, blijft er maar weinig geld over voor de hulpbehoeftigen.
Nu moet ik uitgaan van veronderstellingen in geval van een libertarische samenleving:
– de belastingdruk is beperkt (de overheid bestaat alleen uit binnen- en buitenlandse zaken, justitie, politie, leger en Verkeer en Waterstaat) De belastingdruk schat ik op 10% van het totale loon.
– het totale loon bestaat nu gewoon uit de loonkosten. Er zijn geen premies meer voor volksverzekeringen, werknemersverzekeringen, pensioenen etc.
– Iedereen moet zijn eigen werkloosheid, arbeidsongeschiktheid, ziektekosten en pensioen regelen. Dit zal geld kosten. Hoeveel weet ik niet want er zal geen regulering zijn op deze gebieden. Ik heb geen idee hoe dit zal uitpakken. In Singapore is er geen Gezondheidszorg van de overheid, maar door de markt, en het schijnt heel goedkoop te zijn. Maar, waarom is het goedkoop?
– Het kost tijd om een samenleving op een andere structuur om te zetten. Aangezien de overheid, bedrijven en mensen alle contracten hebben afgesloten, kun je deze niet zomaar opheffen. De mentaliteit zal ook moeten veranderen. Socialiteit is uitbesteed naar de overheid, dat moeten mensen straks zelf doen. De vraag is kunnen zij dit wel, en hoe dit moet?
Nu de uitgangspunten duidelijk zijn, is het mogelijk om een hulporganisatie op te richten voor hulpbehoeftigen en zelfs vluchtelingen. Het kan, maar de vraag is of het een structurele oplossing kan bieden. Mensen gaan leven naar hun inkomen. Stel het loon ā¬ 50.000 is en de belastingdruk 10%, dan houd je ā¬ 45.000 in de zak. Je gaat zelf je sociale contracten afsluiten, huis kopen etc. Hoeveel blijft er dan over voor de sociale hulp? Of zal het resultaat hetzelfde zijn als het resultaat onder het huidige systeem. Nu is voor veel mensen sociale hulp een soort structureel inkomen geworden, wat niet het doel is van het opgezette systeem. Ik kan geen sluitende oplossing geven op de vraag van mevrouw S. Pailer.
Karel
Je zou als het ware nog wel belasting betalen en daarom recht hebben op bijstand. Maar, je zou dan zelf die belasting gekozen hebben. Je neemt dan een overheid in dienst, als het ware.
Dat is geloof ik een beetje het idee
Je gaat uit van verzekeringen, bij bedrijven die met elkaar wedijveren. In hoeverre zullen die bedrijven dan betrouwbaar zijn? Een voordeel zal zijn, dat deze bedrijven concurrenten van elkaar zijn en dus liever geen slechte reviews krijgen
Misschien kan het, ik weet het niet. Ik vind het altijd moeilijk om over een toekomst te spreken. Ik ben daar bescheiden in, ik ben geen marxist die uit gaat van toekomstvisioenen.
@Karel
.Het resultaat is per definitie altijd goedkoper dan wanneer de overheid het voor je regelt. Dat is immers een monopolist. Die kan de slechtst mogelijke prijs/kwaliteit verhouding bieden, en de slechtste keuzemogelijkheden en service. in een vrije markt kan dit niet, want daarin heerst volop concurrentie. Aanbieders strijden om de gunst van de klant. Ze moeten daarom zo laag in prijs gaan zitten, en zulke hoge kwaliteit en goede service bieden, dat ze net geen verlies maken. Daarom is de zorg in Singapore zo betaalbaar en zo goed, en is de zorg in NL zo duur en zo slecht.
Hopelijk verlaten alle rijken nu het land, zodat de parasieten hun eigen verzorgingsstaat mogen betalen. š
https://www.ad.nl/politiek/aandelen-op-de-beurs-onderuit-vanwege-voorgenomen-belastingverhoging-kamer-speelt-met-vuur~a7383b6f/
Haal je het overheidsapparaat uit de sociale zekerheid dan blijft er veel meer geld bij de mensen dan dat er nu door de overheid wordt binnengehaald. De strijkstok.
Bovendien is er zonder God-Overheid veel meer motivatie om elkaar niet meer dan onvermijdelijk op de lappen/portemonnee te liggen.
Linkse anarchisten hebben hun ‘food not bombs’ projecten (geld inzamelen, voor daklozen). Ze pleiten voor stateloosheid en zijn daarnaast erg begaan met de zwakkere en de werkende klasse.
Dus bij hen kan men wel verwachten dat zij in hun stateloosheid voor de mensen zullen zorgen. Meer feminiene waarden spelen bij hen. Hun subcultuur bestaat ook uit voor de helft vrouwen.
Maar bij ancaps denk je aan mannen in zwarte pakken, met stropdassen, die bezig zijn met geld verdienen. Je verwacht in hun systeem niet bepaalt enige vorm van zorgzaamheid, zachtheid etc.
Stel dat de huidige ancaps al allerlei solidariteitsnetwerken en voedselbanken en sociale huisvesting etc zouden opzetten, dan zouden mensen meer vertrouwen hebben in de ancap stateloosheid.
Nu denkt men : ja, jij wilt alleen maar geen staat, omdat je dan nog meer geld kan binnen graaien. Daarom doen mensen lacherig over ancap.
Je wilt ancap niet als een daadwerkelijke samenleving, maar je wilt ancap omdat je dan als ‘ondernemer’ geen last meer hebt van bepaalde obstakels.
*** Maar bij ancaps denk je aan mannen in zwarte pakken, met stropdassen, die bezig zijn met geld verdienen *** Er zijn in NL inderdaad enkele redelijk welvarende ancaps. Maar er zijn er ook veel die besloten hebben dat geld niet alles is en dat ze zich ook niet echt in een hierarchie thuisvoelen. Dus liever geen manager oid worden. Een deel heeft redelijk goed betaalde functies omdat ze onafhankelijker denken dan velen. Anderen zijn gewoon leraar of zitten in de zorgverlening. Er zijn weinig vrouwelijke ancaps.
De alpha manneties die vooral respect willen door geld te verdienen trekken zich niet zoveel van NAP aan en voelen zich eerder thuis bij BVNL of wellicht in bepaalde dorpen bij de VVD. De geldwolven bekommeren zich niet om moraal en de LP is te klein om praktisch iets te bereiken.
Nou nou, wat een framing: “mannen in zwarte pakken”. Ancaps praktizeren agorisme, tenminste, dat neem ik aan. Ik stel een ander frame voor: de vrijgevochten mens m/v die zichzelf respecteert.
Als libertariers dus beweren dat ze zelf sociale vangnetten zullen opzetten, zou dat geloofwaardig zijn als ze dat nĆŗ al deden
Linkse anarchisten spreken over hun prefiguratie. Het idee dat je je idealen direct in de praktijk brengt, zodat je geloofwaardig overkomt
Ik heb niet zoveel met hun scene, maar dat prefiguratie idee is wel relevant, wat mij betreft. Bij ons geen dromen, maar een praktijk. De theorieloosheid van het anarchisme
https://www.youtube.com/watch?v=qtEAiXd4JpA
Zoals ik al opmerkte, als je de lasten van de overheid betaald hebt en je eigen vaste lasten, dan houden de meeste mensen niet veel geld over, inclusief de libertariƫrs. Mocht je het idee hebben dat Libertariers allemaal rijk zijn, dat is niet zo.
Hoe moeten zij dan een privaat vangnet gaan opzetten dat moet gaan concurreren met de publieke vangnetten? Dat lijkt mij een onmogelijke taak. Er zijn al veel liefdadigheidsinstellingen, gefinancierd door de overheid en private gelden.
Nu komt de klapper, ondanks al het geld en macht van de overheid, gaat de ‘armoede’ in Nederland niet weg. Misschien dat onderzoeken wat de oorzaak is, is misschien beter dan vangnetten verzinnen.
Een laatste gedachtegang:
– de begroting van de Staat zit nu boven de 400 miljard euro. En toch zijn zij niet in staat de armoede te bestrijden en onrecht tegen te gaan.
Prefiguratie is onzin. Ik denk dat een “sociaal vangnet” helemaal geen libertarisch idee is. Iemand anders onder de armen nemen is een individuele keuze, en ik zou dat ook helemaal niet willen laten zien. Juist omdat het zo vanzelfsprekend is.
Degenen die het dan moeilijk krijgen zijn degenen die weinig sympathie oproepen en weinig of geen vrienden hebben.
Misschien leer je in een libertarische samenleving wel om sympathiek te zijn.
Misschien leer je in een libertarische samenleving wel om sympathiek te zijn.
Kortom, de hele tijd een sociaal masker opzetten, omdat je anders zwaar in de problemen komt
Wel bevrijdend, toch? Of niet ?
De baas slijmen, omdat je anders meteen verpaupert. Een soort feodale constructie, van meesters en slaven.
Geen vangnet, betekend dat de massa’s verpauperen. En dat betekend dat ze je systeem omver gooien. Denk aan de Franse revolutie en de Russische revolutie en al die revoluties, die jullie nooit bestudeerd hebben. Het volk is met meer dan een paar ‘ondernemers’ en ze branden alles plat als ze willen
Slimme liberalen snappen deze realiteit
correctie:
food not bombs haalt voedsel op en geeft het gratis weg aan daklozen, of mensen die arm zijn
https://en.wikipedia.org/wiki/Food_Not_Bombs
Dit is wel een mooi project
Je houd naar niet op uit je nek te kletsen. Kapitalistische vangnetten in de vorm van charities, filantropen, angel investors en sociale ondernemers zijn zo oud als de wereld. Die vangnetten hebben zich uit en te na bewezen, lang voor dat linkse idioten hun waanideeƫn in de praktijk brachten. Van Frederik van Eeden tot Lenin, Mao, Castro, Pol Pot, al die linkse heilstaten bleken de hel op aarde. Ga dus je soortgenoten op Joop.nl maar vervelen met je immorele onzin. Wat doe je hier nog?
Mensen op Joop zijn geen communisten…..Niet alles dat links is, is meteen Mao, natuurlijk. De meeste mensen snappen dat wel. Tenzij je heel platvloers bent, in je denken
‘Ondernemers’ zijn bezig met auto’s en dure huizen, niet met sociale vangnetten….
Prima allemaal, maar maak het niet mooier dan het is
Hulpverlening door de eeuwen heen – Sint Nicolai Broederschap
Maatschappelijk hulpbetoon aan hen die in behoeftige omstandigheden zijn gekomen en voor wie de voorliggende voorzieningen (van overheidswege) ontoereikend zijn, vormt nog altijd de doelstelling van de Broederschap.
https://www.nicolaibroederschap.nl/
In vroeger tijden koos niemand er bewust voor om in behoeftige omstandigheden terecht te komen. Zoiets diende je koste wat kost te vermijden. Tegenwoordig zien hele volksstammen de overheid als een betrouwbare beschermer en provider.
Ja, het grootste punt is dus
BIj de libertarische conventions komen kalende mannen, die op Stephan Molineux lijken, die je vertellen dat je ‘hard moet werken’ en meer van dat soort eindeloos herhaalde clichĆ©s.
Mannen die bezig zijn met geld, bitcoins, auto’s en vrouwen.
Prima allemaal, daar niet van. Ik ben voor conventions en community’s en free speech etc
Maar als zij het over een libertarisch vangnet hebben, is het moeilijk je daar iets bij voor te stellen. Deze mannen laten je gewoon keihard vallen en dat weten we allemaal. Je kan links hekelen, maar bij links heb je wel nog het gevoel dat ze een soort integraal beeld voor ogen hebben. Een hele samenleving, voor de sterke mensen en de zwakke mensen.
Libertarisme als een soort masculiene fantasie. Niet iets waar massa’s mensen voor door het vuur gaan.
Zo blijft het een soort van manosphere echokamer. Je kan naar Andrew Tate luisteren en je kan een libertarier horen vertellen dat je moet ‘ondernemen’ ofzo. En daar kan je het dan over hebben, met je vrienden, die het dan met je eens zijn en dat herhaalt zich dan eindeloos, in een soort neerwaartse spiraal
Nayo, je hebt het over een libertarisch vangnet – maar dat hoort er helemaal niet te zijn. Mensen moeten in principe zelfredzaam zijn. In hun Ć©Ć©ntje of samen met hun groep (gezin, familie, kerk, etc. ) Ze moeten hun eigen broek ophouden.
Vanuit de burgerij kwamen altijd initiatieven naar boven om hen, die in behoeftige omstandigheden terecht zijn gekomen, weer vlot te trekken. De overheid heeft die rol gepakt, met rampzalige gevolgen. Het vangnet is een hangmat geworden. De burgerij mag dat betalen, onder dwang. En: het is een Ponzi-scheme.
Zondagochtend video, hulpverlening vanuit het particulier initiatief: Das MƤdchen mit den Schwefelhƶlzern, gratis kijken via het Duitse staatsmedia-internetkanaal:
https://www.ardmediathek.de/video/maerchenfilm-im-ersten/das-maedchen-mit-den-schwefelhoelzern/das-erste/Y3JpZDovL3JiYl80MTE5MDQ5Ni04NDk2LTQ2MzMtOTc1Zi0xYmI1NTI3Mzk0ZDBfcHVibGljYXRpb24?isChildContent=
Een vangnet hoort er niet te zijn
Water hoort niet nat te zijn.
Je zou niet moeten ademen. Zonlicht zou niet warm moeten zijn.
Er is een vagnet, omdat niet iedereen kan werken, omdat de bedrijven niet iedereen aan kunnen of willen nemen.
Geen vangnet, zou totale verpaupering betekenen en daarmee zware radicalisering, ontwrichting
DĆŗs. De ancap realiteit zou alleen kunnen, als de ancaps een soort toeslagen zouden creĆ«ren. Doen ze dat niet, dan word de ongelijkheid te groot en stort je systeem weer in elkaar. Want de mensen geven het dan geen bestaansrecht meer
En nu zijn ancaps bijna altijd materialistische egoĆÆsten, dus ze gaan geen vangnet optuigen. Ze laten mensen verhongeren, op straat. Moet je maar ‘een baan’ hebben.
Libertarisme streeft ernaar om een massa te bereiken. Waarom hebben ze anders een partij en zoeken ze publiciteit op en kan je op ze stemmen?
Ze bereiken alleen geen massa, omdat alleen miljardairs op ze stemmen
In de afgelopen eeuwen is de capaciteit van het productieproces dusdanig verbeterd dat er in principe in de hele wereld geen armoede of gebrek zou hoeven te zijn qua basisbehoeftes. Dat zou wel inhouden dat sommigen moeten minderen, zodat anderen die tekort hebben, meer hebben.
De zelfredzaamheid wat betreft het minimum aan levensbenodigdheden is een zeker primitivisme van de oude mens, die door barre omstandigheden gedwongen werd om eerst aan zichzelf te denken. Een overblijfsel uit vroeger tijden, evolutionair zou het niet meer noodzakelijk hoeven te zijn, de stand van de toegepaste wetenschap zou het in principe overbodig kunnen maken.
Dan blijft er nog genoeg over voor zelfstandigheid, en het geeft ruimte voor een nieuwe vorm van zelfstandigheid, vrijheid.
Het soort van filantropie van vroeger tijden is iets dat niet meer nodig, de stand van zaken is dat de samenleving in principe een ieder zou kunnen voorzien wat in de basis nodig is, zodat men niet meer de hand op hoeft te houden, dat het niet meer in die geest is, maar dat er een eerlijke basisverdeling is.
Kortom, de stand van de technologie maakt een heleboel redeneringen overbodig, en de drang tot zelfstandigheid, ondernemen, etc, zou zich op een hoger niveau kunnen laten gelden.
Ik snap je punten, Johannes
Dat is ook waar Kropotkin in de vorige eeuw al mee bezig was
De ongelijkheid is in die zin artificieel en is meer een psychologisch/sociologisch fenomeen. Ik zie kapitalisme sowieso als een psychologische/sociologisch fenomeen. Het accepteren dat je voor een ander zijn geld werkt. Het normaal vinden dat je een ander dirigeert, of als melkkoetje gebruikt. Allemaal psychologische processen
Nayo, als vroeger iemand bij een stad of dorpsbestuur aanklopte voor hulp, werd de persoon verkocht. Dat was de oplossing. Je lost het zelf op of ‘we besteden het uit’.
Daarnaast waren er weeshuizen, gekkenhuizen, armenhuizen, ziekenhuizen, enz. Maar daar geen niemand naartoe omdat het daar zo goed was. In behoeftige omstandigheden belanden was toen iets dat je koste wat kost moest vermijden.
Sommige dieren hebben een vangnet, anderen niet. Mensen leefden in stamverband of in naties. Maar daar ging de overheid doorheen lopen.
Nayo, als ik je goed begrijp dan hebben we – volgens jou – een overheid nodig, want zonder overheid geen vangnet ‘en dan creperen de mensen op straat’.
Er lopen vast heel wat Nayo’s rond in Nederland, die het bestaan van een overheidsvangnet onmisbaar achten. Toch is het nog niet zo heel lang geleden dat er geen overheidsvangnet was.
Nee, nee
Er lopen niet veel mensen als ik rond. Ik ben vrij uniek
Nee, ancap kan wel, mits het ervoor zorgt dat het voor iedereen zou werken en niet alleen voor een paar speculanten.
Als een gescheiden vrouw in Tsjetsjeniƫ bij de overheid om hulp vraagt zetten ze haar af bij haar (ex) man. Als die man al een nieuwe vrouw heeft, pech. Dan heeft hij er nu twee.
Dat zal best allemaal
Het gaat er meer om, te grote/extreme ongelijkheid en uitbuiting, leid telkens weer tot revolutie
Als ancap zou kunnen bestaan, zou het alleen kunnen als het extreme ongelijkheid/uitbuiting tegen gaat. Op wat voor manier dan ook
Ik kijk er puur pragmatisch naar
Als het slechts neoliberalisme is, maar dan met nog minder bestaanszekerheid voor de werkende mensen, dan kan het niet bestaan. Want gewoon neoliberalisme is al min of meer onhoudbaar, hebben we gezien
Zo te horen was je nog nooit op een ALV van de Libertaire Partij.
Hard werken? Ga weg man.
Ik doe wat ik leuk vind en zo nu en dan verdien ik daar wat fiatgeld mee.
Van geld wil ik helemaal niet veel hebben liggen. Ik investeer het liever ergens in dat iets oplevert.
Dat kan beginnen met kippen of bonen en een stukje grond.
Ik ben ondernemer. Geld is een middel, geen doel.
Ik begrijp niet hoe jouw framing in elkaar zit. Denk je dat ik nastreef dat er “massa’s mensen voor het libertarisme door het vuur gaan”?
Neen, ik geniet gewoon als ik ergens een puur libertarisch geluid hoor.
Luister hier maar eens naar, daar kan ik blij van worden:
https://www.youtube.com/watch?v=L889Tinbw9s&ab_channel=DePoppenCast
In vroeger tijden belandde van iedere generatie een aantal procenten van de bevolking aan de galg. Meestal ging het om jonge mannen. Zij kwamen niet aan voortplanting toe.
Verder waren er ziektes die mensen die wat minder perfect waren, waaronder hun immuunsysteem, opruimden.
Tegenwoordig hebben mensen die in het vangnet leven de meeste kinderen. Als je in vroeger tijden in het armenhuis terecht kwam dacht je niet aan voortplanting.
Het valt niet uit te sluiten dat het geven van een ‘beschermende prik’ aan ‘mensen die eigenlijk niet zouden moeten bestaan’ uiterst briljant is. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan natuurlijke ziektes.
Vroeger gingen mannen en vrouwen trouwen als ze jong waren. Paar kindjes, dan zit je mooi in de val. Toen kwam de pil, wel seks, geen kinderen. Tinder en Only Fans. Vrouwen gaan gewoon zelf aan het werk.
Dat levert nogal een leeg bestaan op want materialisme vult niet. En op oudere leeftijd zal vaker gebruik gemaakt moeten worden van het overheids-vangnet, omdat er geen andere vangnetten meer zijn.
Echtscheiding, alimentatie, overheidsdictatuur via vrouw en kinderen achter de voordeur, en mannen die dat niet nog een keer gaan doen, waaronder een groot deel van de nieuwe generatie. Hulp aan hen die in behoeftige omstandigheden terecht zijn gekomen is misschien een christelijke barmhartigheid, velen voelen zich daar niet toe geroepen. Wat je zaait moet je ook oogsten, de overheid is de grote organisator van dit piramidespel.
Zodra het Ć©Ć©n grote puinzooi is geworden en het geld op is trekt de overheid uiteraard de handen er vanaf en moeten mensen het opeens zelf oplossen.
Louise Perry over ‘The case against the sexual revolution’:
https://www.youtube.com/watch?v=9osWeVE2Tg8
Lang verhaal kort over The case against the sexual revolution: het heeft niet gebracht wat werd gehoopt. Bevrijding van vrouwen door te werken, in veel gevallen niet goed aflopend. Tel daar te weinig belastingbetalers bij op en het eindigt in bittere armoede.
Helaas nog niet Ć©Ć©n video gevonden van Louise Perry waarin ze kort en krachtig opsomt waar het mis ging, waarin ze haar hele doctrine kort samenvat.
Libertarisme is enerzijds ruim baan geven aan van alles en nog wat, maar kan anderzijds ook inhouden dat je bepaalde dingen niet wilt, dat je het buiten de deur wilt houden. Ook als de overheid het verplicht en of het democratisch is besloten.
De overheid heeft in de afgelopen decennia flink gebruikt gemaakt van ‘bescherming van vrouwen en kinderen’. Vrouwen zijn in veel gevallen partners geworden van de overheid. De weg terug naar de keuken blijkt echter niet eenvoudig, of zelfs onmogelijk.
Comments are closed.