De Komst van de Romeinse Belastinginners

De ondergang en val van het Romeinse Rijk is in de afgelopen twee millennia vele malen beschreven, meest bekend in Edward Gibbon’s zesdelige boekenreeks met dezelfde naam.

Echter, een belangrijk aspect van de neergang begon in de vierde eeuw en heeft weinig aandacht gekregen van degenen die over het algemene onderwerp hebben geschreven.

In die tijd vond er een exodus plaats onder de boeren en kooplieden.

Zij verlieten het “centrum van alle handel” en verhuisden naar het noorden, om te leven tussen de barbaren.

Aanvankelijk vertrokken slechts relatief weinigen, maar in de daaropvolgende decennia vertrokken steeds grotere aantallen uit Rome, totdat veel van de mensen die daadwerkelijk goederen creëerden en verhandelden, Rome hadden verlaten, waardoor de economie van Rome onhoudbaar werd.

In wezen verliepen de gebeurtenissen als volgt: Ten eerste, naarmate de centrale overheid steeds verspillender werd, ging ze steeds meer vertrouwen op “brood en spelen,” oftewel uitkeringen en publieke entertainment om het volk te sussen.

Naarmate de kosten hiervoor stegen, moesten de belastingen op de productieve leden van de samenleving worden verhoogd om de rekening te betalen.

Dit bedrag werd uiteindelijk onvoldoende, aangezien het aantal ontvangers groeide.

Daarnaast ontwaarde de overheid de munt door geleidelijk zilver uit de denarius te verwijderen en te vervangen door koper.

Maar deze oplossing was ineffectief, omdat het alleen maar inflatie veroorzaakte, dus er moest meer worden gedaan.

Gedurende deze periode leende de overheid ook geld waar mogelijk.

Naarmate de schulden toenamen, waren er meer belastinginkomsten nodig om de steeds hogere rente te betalen.

Met elke valse oplossing werd de last om het falende systeem draaiende te houden, gelegd op de schouders van de koopmansklasse en allen die goederen produceerden voor winst.

Uiteindelijk werd de last zo groot dat onrust steeds vaker voorkwam.

Draconische wetten werden ingevoerd om de belastingbetalers in het gareel te houden.

Beperkingen op vrijheden werden ingevoerd om ervoor te zorgen dat belastingbetalers het moeilijker kregen om aan het systeem te ontsnappen.

En het gedrag van de belastinginners werd steeds Neanderthaler in het innen van de belasting.

Op dit punt waren de belastingeisen zo groot dat de producenten niet langer voldoende rijkdom hadden om hun bedrijven uit te breiden, dus stagneerde het bedrijfsleven, terwijl Rome gestaag meer eiste.

En hier gebeurde een interessante ontwikkeling die niet vaak wordt beschreven in geschiedenisboeken: Rome, als gevolg van verminderde belastingopbrengsten (die het zelf had veroorzaakt), ontdekte dat het de huursoldaten die ze gebruikten als belastinginners, niet langer kon betalen.

Ze verlaagden herhaaldelijk de lonen van de soldaten, wat natuurlijk de soldaten niet blij maakte.

Of het nu officieel of officieus was, de soldaten kregen te horen dat ze het tekort konden compenseren door extra betaling van belastingbetalers voor hun eigen rekening af te dwingen.

Dit leidde, niet verrassend, uiteindelijk tot plunderingen, vernielingen en verkrachtingen, enzovoort, door de soldaten.

Elke keer dat hun lonen werden verlaagd, nam de belastingdruk toe.

En elke keer dat dit gebeurde, verlieten meer kooplieden en boeren Rome voor de relatieve veiligheid van het noorden.

Tegen die tijd gedroegen de “barbaren” zich op een meer beschaafde manier dan de “beschaafde” Romeinse overheid en haar huursoldaten.

Tegen de vijfde eeuw was de situatie zo nijpend dat belastingrellen en opstanden de orde van de dag waren voor degenen die in Rome waren gebleven, maar zelfs dit stopte de stijgende belastingen niet en dat meer mensen door de overheid met vrijgevigheid werden voorzien.

Er is geschreven dat “zij die van de schatkist leefden talrijker waren dan zij die erin betaalden.” (Een griezelige gebeurtenis, aangezien wij nu ook dat punt hebben bereikt).

Het is veelzeggend dat de neergang zo lang duurde om zich af te spelen.

In het begin waren het alleen degenen die het meest verontwaardigd waren over de belastingdruk en/of die het moedigst waren, die een exit maakten.

Toen de volgende stap in de belastingdruk werd ingevoerd, vertrok weer een klein percentage.

Dit is de menselijke natuur.

Verschillende mensen hebben verschillende breekpunten.

Had de hele producentenklasse zich in één keer verzet, dan was het waarschijnlijk dat de overheid haar beleid had teruggedraaid, maar historisch gezien gebeurt dat bijna nooit.

Onvermijdelijk zijn degenen die als eersten vertrekken, degenen die het eerst hun leven beginnen te verbeteren.

Ze hebben de aanvankelijke moeilijkheid van het opnieuw beginnen, maar hun zelfvertrouwen en arbeidsethos maken dat al snel goed.

En, zoals kan worden begrepen, zijn degenen die het slechtst af zijn in een dergelijke situatie degenen die hun exit steeds uitstellen en vaak vast komen te zitten wanneer uiteindelijk een systeemcrisis optreedt.

Het moet worden begrepen dat, historisch gezien, in al dergelijke gevallen, de overheid altijd een zeer beperkt speelboek heeft gebruikt: verhoogde uitkeringen aan degenen die niet productief zijn, verhoogde belastingen, ontwaarding van de munt, sterk verhoogde schulden, meer regelgeving, meer beperking van vrijheden, en agressievere handhaving.

Aangezien het proces geleidelijk en steeds toenemend is, zijn er altijd burgers die bereid zijn om nog een kleine verhoging in de belastingdruk te dragen en politieke leiders zijn maar al te bereid om hieraan tegemoet te komen, met herhaalde verhogingen van de hierboven genoemde misbruiken.

En zo zeggen we tegen onszelf: “Wat was er mis met die mensen? Waarom bleven ze de ene onrechtvaardigheid na de andere accepteren?

Als ze enig verstand hadden, zouden ze zijn vertrokken toen de eerste onrechtvaardigheden plaatsvonden.

Ze zouden sneller zijn hersteld en elders een beter leven hebben opgebouwd in plaats van langzaam leeggebloed te worden door hun heersers.”

Heel juist.

Maar het is een logica die de overgrote meerderheid van de mensen onvermijdelijk moeilijk vindt om te volgen, vooral als het om hun eigen welzijn gaat.

In een groot deel van de voormalige “vrije wereld” hebben we steeds meer “brood en spelen” gezien – steeds meer uitkeringen voor de niet-productieven.

Net als in Rome is dit nu zover gekomen dat “zij die van de schatkist leven talrijker dan zij die eraan betalen.”

En wetten zijn geschreven (met name in Noord-Amerika en Europa) die banken toestaan te bepalen hoeveel van het geld van depositohouders aan hen zal worden toegewezen.

Ze kunnen depositohouders nu wettelijk “op een toelage zetten,” zoals nu gebeurt in Griekenland.

Het enige wat nodig is, is dat de banken een banknoodtoestand verklaren, zodat het internationaal kan worden uitgerold.

In Rome, toen ze de belastinginners niet langer hun volledige loon konden betalen, gaven ze de belastinginners het advies om het tekort goed te maken door meer belasting af te dwingen van de belastingbetalers en het verschil zelf te houden.

In 2008, toen een recessie de Amerikaanse overheid dwong om betalingen aan de staten te verminderen, werden wetten ingevoerd die civiele verbeurdverklaring door de politie mogelijk maakten.

Dit heeft ertoe geleid dat de autoriteiten zo’n 3,2 miljard dollar hebben in beslag genomen van mensen die van geen misdrijf zijn beschuldigd – een bedrag dat Romeinse belastinginners zou doen blozen.

Deze en andere handelingen van verhoogde belastingheffing, inflatie, ontwaarding van de munt, verhoogde schulden, meer regelgeving, meer beperking van vrijheden, en agressievere handhaving tonen manifest aan dat de geschiedenis zich opnieuw herhaalt.

Het resultaat?

Wel, een klein percentage van de slachtoffers heeft al erkend waar dit naartoe gaat en heeft een exit gemaakt.

Ze hebben hun rijkdom geëxpatrieerd, hebben een legale verblijfsvergunning in een andere fiscaal gunstige jurisdictie gezocht zoals in Paraguay en vervolgens… stilletjes… vertrokken.

Meer zijn gevolgd, maar zoals altijd historisch gezien hebben mensen verschillende tolerantieniveaus.

Degenen die vroeg de stap maken, zullen degenen zijn die het meest welvarend zullen zijn, terwijl degenen die volgen, als de tijd komt, zich gelukkig zullen voelen om nog net weg te komen.

Maar veel meer zullen blijven en, zoals in Rome het geval was, kan de gehele neergang vele jaren duren.

Echter, het principe blijft hetzelfde: hoe eerder de exit, hoe beter het resultaat.

Opmerking: Het bovenstaande is geïnspireerd door de inzichten van diverse denkers op het gebied van geschiedenis en economie, waaronder die van Doug Casey, die de parallellen tussen de val het oude Rome en onze huidige samenleving treffend uiteenzet.

Link naar betaalde dienstverlening om uw komst naar Paraguay te begeleiden. Aanvragen en vertalen documenten, aanvraag van verblijfsvergunning, hulp bij onroerend goed aanschaffen, hulp bij het opzetten van uw bedrijf, hulp bij verhuizing enzovoort. Voor het verschaffen van deze link heeft Vrijspreker niets ontvangen en we doen geen enkele uitspraak over noch het tarief noch de kwaliteit van de dienstverlening.