Deze week haalde minister Zalm bakzeil met de handhaving van het euro-stabiliteitspact. Dit pact werd al in 1992 afgesproken om als voorwaarde te dienen voor de invoering van de euro. Duitsland was er altijd een warm voorstander van, maar Frankrijk in feite nooit.
De toenmalige president Mitterand gaf alleen toe, omdat anders Duitsland onder Kohl niet mee zou doen met de Europese Monetaire Unie (EMU).
Zoals we hebben gezien is Frankrijk nog steeds recalcitrant ten aanzien van de handhaving van het pact, maar nu heeft Duitsland zich onder Schröder bij Frankrijk gevoegd. Dit allemaal naar aanleiding van de economische crisis, die zich in beide landen manifesteert in de vorm van een lage groei, hoge werkloosheid, afnemende export en enorme collectieve uitgaven.
De reden voor het verlaten van het pact door beide landen is eenvoudig, men wil zo spoedig mogelijk een begin maken met de geldgroei-expansie. Over de laatste 10 jaar is de geldhoeveelheid (M3) toegenomen met ongeveer 7% per jaar. Het laatste jaar is dit al opgelopen tot 12%, maar men loopt nog steeds achter bij zowel de Verenigde Staten (20%) als Japan (25%).
Wat we nu zien is in essentie een ‘beggar thy neighbour’ beleid, oftewel een crisisscenario met concurrerende devaluaties. Blijkbaar heeft het Frans-Duitse pact besloten om deze weg op te gaan en zal de gehele Europese Unie meeslepen in de economische afgrond.
Dit is dus een herhaling van de jaren 30, in samenhang met de huidige handelsoorlogen, protectionisme en massa-werkloosheid, dit allemaal dankzij een achterhaald Keynesiaans beleid, dat helaas nog steeds postvat in ons academisch milieu en de politiek.
Het beste voor kleine landen als Nederland is om zo spoedig mogelijk de eurozone te verlaten en tevens de Europese Unie en daarbij direct het lidmaatschap aanvragen van de Europese Vrijhandelszone.
Meer hierover op FREE EUROPE
Albert Spits is financieel analist en bestuurslid van de Frédéric Bastiat Stichting
huh? =|
Comments are closed.