Op weg naar huis hoorde ik een Groningse Hoogleraar in het Recht, zijn naam ontging me omdat juist op dat moment een medeweggebruiker zonodig nog even op een onjuiste manier van rijbaan veranderde, een toelichting geven op de plannen die Rotterdam heeft om de zogenaamde “kansarme” mensen te weren.
Zoals u waarschijnlijk weet,wil Rotterdam alleen nog mensen toelaten die een inkomen hebben van 120 % of 140 % (de percentages variëren) van het minimuminkomen.
Deze hoogleraar betoogde dat dit discriminatie is, omdat op grond van het inkomen niet bepaald mag worden of iemand wel of niet in een stad toegelaten wordt.
Het zou in strijd met artikel 1 van de grondwet zijn.
Als dit juist blijkt te zijn, dan betekent dit, dat het ook discriminatie is om het huidige progressieve belastingsysteem toe te passen en te handhaven. Het percentage dat aan belasting betaald moet worden, is immers gerelateerd aan de hoogte van het inkomen.
Als iemand mijn visie ondersteunt, dan is hij of zij welkom om het nader uit te werken.
Voor hen die Hub’s visie ondersteunen, artikel 1 van onze Grondwet stelt:
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan. “
Probleem is die gelijke gevallen.
Artikel 310 van ons Wetboek van Strafrecht stelt:
“Hij die enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort wegneemt, met het oogmerk om het zich wederrechtelijk toe te eigenen, wordt, als schuldig aan diefstal, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste vier jaren of geldboete van de vierde categorie.’
Probleem is die wederrechtelijkheid, maar deze wederrechtelijkheid slaat enkel op het zich toe-eigenen ervan. Wegnemen is blijkbaar altijd fout.
De combinatie van dat wegnemen met de gelijke gevallen biedt misschien enkele mogelijkheden maar de mogelijkheid om dit te laten erkennen door de rechtbanken is nul.
De leden van de rechtbanken worden immers betaald door …
Je kan ook eindeloos filosoferen over het onderscheid tussen wederrechtelijk en "wederwettelijk".
Zelfs een flat tax zou dan niet eens aan de orde zijn omdat het absolute bedrag dat je van iemand rooft dan afhankelijk zou zijn van zijn inkomen.
Dus eindelijk komt er een lump sum tax, wat ik persoonlijk prefereer boven een flat tax.
[3] Van een rijk iemand is meer te roven dan van een arme. Op zich is een flat tax als verzekeringspremie dus logischer dan een lump sum tax.
[4] Je opmerkingen zijn louter pragmatisch.
De eerste zou zelfs een progressief stelsel "rechtvaardigen" zoals we dat nu hebben.
Het tweede klopt evenmin want het sugegreert dat iemand die veel VERDIENT meer te verzekeren spullen BEZIT en dus een hogere premie dient te betalen.
Maar iemand die veel verdient en alles uitgeeft heet geen vermogen dat de staat middels een leger dient te beschermen dus zou ie geen verzekeringspremie moeten betalen. Iemand met een bescheiden salaris doch een groot (bv. geerfd) kapitaal heeft jusit veel te verzekeren.
Dus als jij uitgaat van een verzekeringsgedachte, vloeit daar logisch uit voort dat niet inkomen maar vermogen de grondslag voor belastingheffing zou moeten zijn.
Maar dat is dan alleen als je louter de materiele schade aan voorwerpen in ogenschouw neemt.
Ik wil echter niet slechts beschermd worden tegen plundering maar ook tegen fysiek geweld door een vijand en dit onder alle vormen. Zo wil ik niet geslagen of gefolterd worden maar eveneens wil ik niet dat mijn vrouw wordt verkracht. Niet wanneer ik rijk ben en evenmin wanneer ik arm ben. Dus de verzekeringspremie laten afhangen van iemands vermogen zou ertoe leiden dat armelui gratis meeverzekerd zijn tegen fysiek geweld.
Dus waarom moet ik ervoor betalen en krijgt een schooier het zomaar om niet? Nou, doe dan maar een lump sum tax.
Kan hij die niet betalen, dan zijn er twee mogelijkheden: verwijdering van het grondgebied of burgerdienst in het leger (betaling in natura dus).
Comments are closed.