Iedereen zou heel veel kunnen leren over de EU door alleen maar eens rustig te kijken hoe de recente contacten met Turkije zijn verlopen.
Vandaag gaat Jan Peter Balkenende samen met Barroso aan het Europarlement vertellen hoe goed hij het gedaan heeft, en hij zal proberen zich als een groot staatsman te laten toejuichen.
Hieronder enkele gedachten om mee te nemen bij de beoordeling van dat gesprek in het Europarlement.
Het heeft decennia van praten geduurd eer de EU tot het besluit kon komen of ze wel of niet met Turkije zouden “praten”. Daarna maanden, (jaren?) eer de EU tot het besluit kwam of ze met Turkije zouden gaan “onderhandelen”.
Dat laatste besluit is afgelopen vrijdag gevallen. Ze gaan onderhandelen, en trekken daar 10 tot 15 jaar voor uit. Mogelijk met in het achterhoofd van de huidige politici dat zij tegen die tijd wel een ander baantje versierd zullen hebben. Hun opvolgers moeten dan maar zien wat zij er mee doen.
Alle 25 staatshoofden hebben ja gezegd om deze onderhandelingen te beginnen. Los van de tegengestelde wensen van “hun volk”! Een bewijs dat ze zich daar niets van aantrekken.
De Franse en Oostenrijkse leiders hebben aan hun volk gezegd dat er niets gebeurd is en dat ze in een referendum Turkije nog mogen afstemmen.
Het Cyprus hoofd zegt tegen zijn mensen dat ook zij Turkije nog steeds (de komende 15 jaar) kunnen tegenhouden.
De Nederlander Ben Bot heeft dit gedrag afgekeurd. “We hebben nooit gezegd dat er een referendum zou komen. Nu moeten we fair blijven”. Kennelijk is hij bang dat een referendum een spaak in het wiel zal steken.
De 20 miljoen Koerden zijn zwaar teleurgesteld dat niet tevens hun erkenning besproken is.
Hoewel er aan Erdogan, de premier van Turkije verteld is dat zij nooit volwaardig lid mogen worden (geen vrij verkeer van mensen), vertelt Erdogan aan zijn kiezers dat nu Turkije Europa heeft veroverd! Als een Turkse held werd hij daarom toegejuicht. “Erdogan, conqueror of Europe!”.
Het gaat er in deze beschouwing niet over of het wenselijk is om Turkije wel of niet toe te laten. Alleen het beschouwen van de gang van zaken en de resultaten.
Het is een en al geritsel van de staatshoofden, los van de wensen van hun achterban.
Dit is mede een gevolg van de collectiviteiten: 25 collectiviteiten proberen een supercollectiviteit te vormen en als zodanig te onderhandelen met een andere collectiviteit.
Met de afzonderlijke individuen wordt geen rekening gehouden. Die worden op een hoop gegooid en als zodanig behandeld.
Het stinkt. Als individu zou ik niet weten wat je hier tegen kunt doen. Alleen in eerste instantie werken om de “collectiviteit Nederland” uit de EU te halen. En daarvoor is de eerste grote kans het afstemmen van de EU-grondwet, dus “EU – NEEN!”
