Enkele dagen geleden las ik in de NRC dat lagere prijzen in de supermarkt leiden tot een enorm verlies aan banen.
Ik verbaas mij altijd weer over dergelijke berichten, omdat de schrijvers ervan schijnen uit te gaan van een statische maatschappij, waarin geen aanpassingen plaatsvinden.
Waarom wordt de lezer niet uitgelegd, dat met het ten gevolge van lagere prijzen vrijgekomen geld andere goederen en diensten gekocht kunnen worden, die eveneens door mensen geproduceerd moeten worden en dat op deze wijze de cirkel zich sluit?
Zouden journalisten met opzet dergelijke misverstanden in het leven roepen, of weten zij niet beter? Is er dan geen eindredacteur die een dergelijke berichtgeving kan corrigeren?
"Is er dan geen eindredacteur die een dergelijke berichtgeving kan corrigeren?"
Het misverstand is, dat de meeste eindredacteuren net zulke nitwits zijn als gewone nitwits. Als ze het vroeger al wisten, dan zijn ze het vergeten. Hetzelfde geldt voor de TAAKOPVATTING die zo’n eindredacteur twee generaties geleden nog had.
Je zou zeggen als een supermarkt super goedkoop is ik meer zou kopen maar dat doe ik ook niet ik ga naar de goedkoopste om de hoge rekeningen die door het rijk en gemeente wordt geind van mij een beetje te compenseren en mischien ben ik daar niet de enige in
dus toch banenverlies ?
[2] Peter,
Nou bij het Rijk en de Gemeente werken
ook heeeeeeel veeeeeel mensen hoor…nou ja "werken"…ze hebben er een "baan" en krijgen in ieder geval een loon , betaald met de rekeningen die het Rijk en de gemeente van jou (ons) innen.
Groetz,
Cincinnatus.
[3] Cincinnatus, wijze man,
help mij eens mmet een antwoord op een vraag waar ik reeds lang mee rondloop ?
Wat gaan die "heeeelveeeel " mensen eigenlijk doen wanneer ik en een heel aantal andere produktieven de knoop doorhakken en zeggen: we stoppen ermee want thuisblijven kost minder dan werken ? Of we verhuizen naar een land waar werken nog loont .
[4] Den Belg,
Nou dat heb je gezien in de USSR na Stalin (en eerder in het laat-Romeinse rijk) waar produktieven ook
geen stimulus tot werken hadden
(onder Stalin was er wel een soort stimulus : werken of 20 jaar strafkamp): stagnatie en uiteindelijk
implosie (in de USSR heeft dat proces bijna 40 jaar geduurd).
De West-Europese leiders proberen dit op te vangen door het "exporteren" van de "Belgische ziekte" (hoge belastingen,veel regulering en excessieve sociale zekerheid) : als andere landen (bij Oost-Europa waar na de implosie van het socialisme men een
pro-kapitalistische koers in gaan varen die nu volop begint te lonen)ook zwaar belastte welfarestates worden, kunnen burgers en (kleine) bedrijven daar alleszins niet naar toe vluchten.
Gisteren sprak ik met een Joodse
juwelier uit Antwerpen die me vertelde
over de malaise in de Antwerpse diamantsector.Sedert de belastingsinspektie daar een aantal jaar geleden is binnen gevallen, zit de mot erin.Het centrum van de diamanthandel is verplaatst van Antwerpen naar Dubai en Israël : in Antwerpen blijven nog bijkantoren maar de hoofdkantoren verplaatsen zich naar elders."Ze laten ons geen ademruimte meer", zei de juwelier.
Mijn indruk is dat de Staat steeds inhaliger wordt hetgeen er mee te maken heeft dat er steeds meer monden
moeten worden gevoed die zichzelf niet
kunnen,mogen of willen voeden.
Groetz,
Cincinnatus.
Comments are closed.