Democratieën steeds oorlogszuchtiger: Het Grote Moorden is maar net begonnen

De Vrijsprekers wijzen geregeld op het immorele karakter van de democratie zoals die ook in Nederland functioneert.
Daarbij kan gewezen worden op het feit, dat democratisch genomen beslissingen van wettelijke instituten als de Tweede Kamer, de Provinciale Staten of Gemeenteraden tot stand gekomen zijn op basis van willekeurige (min of meer toevallige) meerderheden, die hun wil aan een minderheid en aan het individu opleggen. Elke zodanig genomen beslissing wordt zodoende gelegaliseerd, ook wanneer die beslissing een crimineel karakter heeft. Dat hierbij in wezen de morele grondslag van het recht verkracht wordt, ontgaat helaas velen.

Democratische indoctrinatie
Na in hun jeugd door het collectivistische “democratische” sowjetsysteem vakkundig te zijn gehersenspoeld, gaan de meeste burgers er ten onrechte van uit, dat alle democratisch wettig genomen beslissingen redelijk en billijk zijn en dus niet crimineel kunnen zijn. Helaas moeten wij vaststellen, dat dit een ernstig misverstand is, zoals wij dagelijks kunnen constateren. Laat ik aan de hand van enkele voorbeelden proberen duidelijk te maken wat ik bedoel.

Kritiek
In de eerste plaats zal geen weldenkend mens ontkennen, dat roof roof en diefstal diefstal blijft ongeacht welk naambordje er aangehangen wordt. Belasting- en premieheffing blijven een vorm van beroving, ook al vinden ze plaats krachtens een wettelijk stelsel. Sterker nog, juist het feit, dat beroving van inkomen uit arbeid of investering door afpersing en chantage een wettelijke basis heeft, maakt dat het systeem zelf pervers en crimineel is, zodat dat systeem daarom in de hoogst denkbare mate dient te worden gewantrouwd en vervolgd.

Niet alleen wordt het individu beroofd van een willekeurig deel van de vruchten van zijn arbeid, maar de staat besteedt het geld namens ’s lands bevolking aan het zogenaamde “algemeen belang” (zie woordenlijst). Onder die noemer worden vervolgens allerlei willekeurige, inclusief de meest onwaarschijnlijke, doelstellingen ten tonele gevoerd, zoals het milieu- of cultuurbeleid, wat daaronder ook moge worden verstaan.

Grenzen
In de tweede plaats moet worden vastgesteld, dat niet alleen wettelijke grenzen die de “overheid” tot zijn taken rekent, steeds verder worden opgerekt, maar ook, dat zij steeds vaker worden overschreden. Daarbij wordt geen enkel middel geschuwd. Met een beroep op “solidariteit” worden massa’s burgers door beleidsmakers onder het mom van algemeen of publiek belang verplicht op te draaien voor allerlei vage politieke doeleinden.

Neem bijvoorbeeld de AOW, die door de overheid ten onrechte “basispensioen” genoemd wordt, onlangs nog besproken door Hub Jongen in Verplicht werken tot je 67 of meer bent.
En door Wladimir van Kiel in De Heilige Wouter.

Zodra die AOW onbetaalbaar dreigt te worden, dreigen ouderen, die met eigen middelen voor een zogenaamd “aanvullend” pensioen gespaard hebben, te moeten meebetalen aan de instandhouding van dit omineuze omslagstelsel. Op soortgelijke wijze vindt mutatis mutandis dit soort overdrachten ten behoeve van allerlei andere stokpaardjes van de overheid plaats, zodat niemand meer weet, wat die belasting- en premiebetalers zelf nog te besteden hebben. Hun tientallen jaren durende spaarzaamheid komt hen vanwege de verplichte “solidariteit” dus duur te staan. En ook zij weten dus nooit, waar ze aan toe zijn:

Ze worden dus dubbel gepakt, eenmaal omdat ze zelf gespaard hebben, waardoor zij minder te consumeren hadden en andermaal omdat zelfs hun zelf opgebouwde “aanvullend pensioen” hun morgen zonder pardon zomaar kan worden afgepakt !

En dit spelletje -en dit is bij lange na niet het enige- is al tientallen jaren aan de gang. Zijn grondlegger Willem Drees geldt nog altijd als de gezalfde van het Nederlandse socialisme. Ik heb nog nooit een politicus horen voorstellen de AOW te vervangen door een particuliere pensioenverzekering, terwijl toch menig verstandige Nederlander een eigen “aanvullende” (NB meestal verplichte) pensioenverzekering heeft afgesloten. Waarom dan niet die AOW overhevelen ?

Belastingen gaan jaarlijks stelselmatig omhoog en lastenverlichting wil zeggen: minder stijging van de belastingheffing dan normaal het geval is. Onlangs stelde Mark Rutte (VVD) in zijn lijsttrekkerscampagne (in zijn politiek enthousiasme en vermoedelijk tot zijn eigen schrik), dat een belastingdruk groter dan 50% diefstal is. Helaas vroeg niemand waarom belastingdruk van vijftig of minder procent dat niet zou zijn.

Steeds nieuwe spelregels tijdens het spel
In de derde plaats gaat de democratische rechtsstaat gebukt onder een onvoorstelbare hoeveelheid, nog altijd uitdijende wet- en regelgeving, waardoor het individu ongevraagd wordt gebonden aan een enorm aantal gedragsregels, die in zichzelf tegenstrijdig zijn en die niemand in zijn geheel kan kennen, laat staan naleven. Desalniettemin blijkt, ondanks brede maatschappelijke protesten daartegen en vele malen herhaalde regeringsbeloften om er iets tegen te doen, steeds weer, dat de regelgeving niet afneemt, integendeel. En dit ondanks de scheiding van machten, waarbij een regering in wezen alleen uitvoerende macht toekomt. Maar Montesquieu is al lang bij het oud vuil gezet en het Parlement heeft de wetgevende macht sinds de despoot Koning Willem I met de regering gedeeld.

Gewapende interventies: Oorlog en bezetting
In de vierde plaats moet men vaststellen, dat een democratisch systeem vroeg of laat altijd tot met belastinggeld gefinancierde criminele projecten leidt, zoals tot oorlogen en illegale bezettingen, die onder valse motiveringen en onder de misleidende noemer “vredesmissies” aan het belastingbetalende publiek en de rest van de wereld worden verkocht. Daarbij worden willekeurige oorlogsdoeleinden geformuleerd, zoals terreurbestrijding en het vestigen van zogenaamde “nieuwe democratieën” in islamitische landen als Irak en Afghanistan, terwijl deze landen noch hun regeringen tot op de dag van vandaag iets van doen hadden of hebben met terreur tegen de VS of Nederland noch met de aanslagen van 9/11.

De werkelijke doeleinden zijn dan ook niet het uitbannen van terreur, maar slechts het najagen van politieke en economische belangen door een machtige elite, die zelf buiten schot blijft. De schandalen van Guantanamo, Abu Ghraib en van geheime gevangenissen behoeven hier niet nog eens in herinnering te worden geroepen. Zij vinden plaats onder verantwoordelijkheid van het -in dit geval Amerikaanse- politieke en militaire establishment, dat desgevraagd net doet of zijn neus bloedt. (Men dient zich langzamerhand ernstig af te vragen, welke motieven moslimradicalen werkelijk hebben om in het Westen aanslagen te (doen) plegen.)

Democratische mind set = Het hellend vlak van morele verloedering
Ten vijfde: Niet alleen worden jonge mannelijke en vrouwelijke militairen door de elite moreel gecompromitteerd, gechanteerd en aan levensrisico’s blootgesteld, ook bij de vijand worden slachtoffers gemaakt. Nabestaanden van gesneuvelden en verminkte oorlogsslachtoffers worden aan hun lot overgelaten en gevangenen worden gemarteld en gedood in strijd met het oorlogsrecht.

In dit verband spreekt een kort -door mij vertaald- fragment van een artikel van Jacob G. Hornberger *) boekdelen:

“In een kort redactioneel artikel stelde de Detroit News van 12 juni 2006 een interessante vraag:
‘Sommige oorlogscritici suggereerden, dat de Iraakse terrorist Abu Musab al-Zarqawi had moeten worden gearresteerd en vervolgd in plaats van naar de vergetelheid te worden gebombardeerd. Waarom Amerikaanse troepen blootstellen aan het gevaar van een arrestatie, terwijl bommen zo goed werken ?’

Hier een mogelijk antwoord: ‘Om niet een vijfjarig meisje de vergetelheid in te sturen met dezelfde 500-ponder die al-Zarqawi de vergetelheid instuurde.’

Natuurlijk weet ik niet, of de redactie van de Detroit News, zou willen volhouden dat de dood van dat Iraakse meisje “het waard” was. Misschien was de redactie niet eens op de hoogte van het feit, dat dat kleine meisje was gedood door dezelfde bom waardoor Zarqawi was gedood toen die zijn commentaar publiceerde. Maar één ding weet ik wel: het doden van Iraakse kinderen en andere dergelijke “collateral damage” is al lang acceptabel en “worth it” voor U.S. officials als onderdeel van hun lange termijn buitenlandse politiek ten opzichte van Irak.

Deze mind set, deze mentaliteit van de regering van de VS, werd perfect vertolkt door de vroegere U.S. official Madeleine Albright, toen zij stelde ’that the deaths of half a million Iraqi children from the U.S. and UN sanctions against Iraq had, in fact, been “worth it.” ‘
Met “it” refereerde zij aan de poging van de VS Saddam Hussein uit de macht te ontzetten door het gebruik van sancties. Zelfs toen die poging mislukte vonden U.S. officials nog, dat de dood van Iraakse kinderen “het” waard geweest was te proberen Saddam uit zijn macht te ontzetten.

Met Bush’s oorlog tegen Irak en de huidige bezetting, die al tienduizenden Irakezen, inclusief talloze kinderen, hebben gedood, is het al niet anders. Het Pentagon heeft al lang een beleid gevoerd van het niet bijhouden van het aantal Iraakse slachtoffers, die het de dood injaagt.

In de mentaliteit van U.S. officials zijn al die (hoeveel ?, aut.) Iraakse doden en verminkten, inclusief de kinderen, hoewel misschien ongelukkige “collateral damage”, “het” in feite waard.

Dat is waarom U.S. officials geen seconde stil willen staan bij de dood van dat vijfjarige meisje, die naar de vergetelheid was gebombardeerd met de bom die hetzelfde deed met Zarqawi. De dood van het kind was “het” waard, omdat de bom ook een terrorist doodde, hetgeen volgens U.S. officials het Midden-Oosten een verdere stap dichter bij vrede en vrijheid zal brengen.”
Einde fragment.

Democratisch collectivisme
Met deze collectivistische mind set sturen “beschaafde” democratische Westerse regeringen, Amerikaanse, Britse en ook Nederlandse, hun jongens en meisjes in militaire uniformen naar den vreemde om het vuile werk op te knappen.
En dit alles gebeurt in naam van de democratie, of zo U wilt, de Heilige Verzorgingsstaat, namens U. En dit alles wordt mede gefinancierd met Uw belastinggeld.

Remedies ?
Voor de welbewuste burger lijkt voorlopig de enige kans de voosheid van het democratisch stelsel consequent aan de kaak te blijven stellen en te weigeren aan verkiezingen deel te nemen of anders slechts “strategisch” te kiezen.
Daarnaast wil de Vrijspreker het klassiek-liberale / libertarische gedachtegoed actief verspreiden, blijven hameren op klassiek liberale / libertarische alternatieven en in elk geval elke kwalijke vorm van overheidsinvloed zo veel en effectief mogelijk bestrijden.

*) Zie:
Killing Iraqi Children, Jacob G. Hornberger
www.lewrockwell.com/hornber…

Lieutenants Watada’s War against the War
www.commondreams.org/views0…