Het volgende berichtje vandaag op www.nu.nl.
LUXEMBURG – Er komt voorlopig geen Europese afspraak voor de maximale duur van een werkweek. Een groep van elf EU-landen, onder aanvoering van Luxemburg, wil niet dat Groot-Brittannië werknemers maximaal 65 uur per week kan laten werken.
Zij vonden zestig uur de maximale grens. Ook wilden de tegenstanders tijdens overleg, donderdagavond en vrijdagochtend in Luxemburg, dat de Britten op termijn een maximum van 48 uur moeten invoeren. De komende EU-voorzitter Finland moet nu een oplossing zien te vinden voor het probleem dat al ruim drie jaar aansleept.
Nederland stelde bij monde van minister Aart-Jan de Geus van Sociale Zaken dat hij een compromis van huidig voorzitter Oostenrijk “acceptabel” vond. Ook De Geus beet zich twee jaar geleden als EU-voorzitter al de tanden stuk op de kwestie. Hij denkt dat het nu moeilijk zal worden hierover de komende jaren een compromis te bereiken. Ook het Europees Parlement moet uiteindelijk nog met de zaak instemmen.
Aanvankelijk lijkt het om een meevaller te gaan omdat er dus klaarblijkelijk geen maximale duur van de werkweek afgesproken wordt. Het inperken van de werkweek en dus van de contractvrijheid tussen werknemers en werkgevers is altijd een ernstige schending van de economische soevereiniteit van het individu, dus als dit niet gebeurt, is dit een overwinning voor de vrijheid; En dit nota bene van de EU! Echter deze zeldzame ‘EU-forie’ vergaat snel als je de toedracht leest.
Kennelijk wil men wel een maximale werkweek maar is men het niet eens over hoe lang deze dan moet zijn. Toch, als ze het maar lang genoeg oneens blijven, blijft de vrijheid evenredig lang gewaarborgd.
M.a.w.: Vrijheid binnen de EUSSR bestaat enkel bij de gratie van de incompetentie van Eu-politici. Ditzelfde is eigenlijk ook te zeggen voor vrijheid binnen de staat in het algemeen.
Als het gaat om bijvoorbeeld bouwvakkers, dan kan een maximum best goed uitpakken. Bij te lange belasting gaan hun prestaties achteruit en neemt het gevaar toe. Wanneer dit volgens de regel van Pim wordt ingevoerd –1 regel erbij, 2 regels afschaffen– dan valt ermee te leven. Bij fysiek minder belastende beroepen, waar werknemers ook gemakkelijker de mogelijkheid hebben om naar een concurrent te gaan of nee te zeggen, lijkt me het opleggen van maxima absurd.
"ernstige schending van de economische soevereiniteit van het individu"
Ik kijk nog even met een schuin oog naar Hank, want hij riep laatst op voor wat lezers die bereid waren tot dwarsligacties / daden / proefprocessen.. maar ik vraag me serieus af of het mogelijk zou zijn: mits deze wetgeving doorgaat. Of je een proces aan kunt spannen tegen de staat, omdat ze mijn rechten hier schenden.
[2] Het enige proces dat je kunt aanspannen tegen de staat is het proces waar wij mee bezig zijn.
okidoki, geen afspraak voor een maximale werkweekduur (werken ze in Luxemburg eigenlijk wel?)
maar dan ook geen volksraadpleging meer:
"Premier Balkenende zei gisteren tegen buitenlandse journalisten dat hij in de toekomst liever geen referendum meer houdt. over de inrichting van de Unie."
http://www.nrc.nl/binnenlan…
[1] Mocht ik ooit onverhoopt voor een ernstige kwaal op een operatietafel terecht komen dan hoop ik toch echt wel dat de dienstdoende chirurg er niet al 65 uur op heeft zitten voordat hij in mij begint te snijden. Zouden er daarom wellicht zoveel verkeerde benen worden afgezet, vraag ik me nu af…
Europese Unie der Socialistische Sovjetrepublieken, Rusland.
Ja, laten we de EU voor wat het is en gaan we groots verder samen met het grootste land ter wereld, Rusland. Een klein woord geeft grote ideeën, om het woord groot nog maar eens te gebruiken. 😉
Het is meer dan een idee, het is een oplossing.
Menig Nederlandse vrachtwagenchauffeur moet zijn levenstijl aanpassen als hij maar 48- of zelfs 60 uur mag werken per week. De uren maken de baan verdienstelijk. Waarom is er een wet voor nodig, laten we ons onderbewust onderdrukken? Is de EU van plan ons te onderdrukken? Moeten we in de toekomst allemaal op de grens van het toelaatbare werken? Neemt anders een Pool, Fransman, Belg of Duitser die plaats in? Is dat de druk die uitgevoerd gaat worden?
Is simpelweg nee zeggen niet meer mogelijk in de toekomst? Best wel veel vraagtekens in deze reply en dat van één persoon..
Het is wellicht niet bepaald libertarisch van me, maar ik ben geen absoluut tegenstander van een wet die werkgevers maximale werktijden voor werknemers oplegt, omdat ik liever zelf zou kiezen hoeveel uur per dag, week, of jaar ik werk. Probleem is alleen dat ik mezelf dan voor allerlei arbitraire keuzes en complicaties gesteld zie, om toch de vrijheid van de werkgever en werknemer te handhaven om zelf voor een ander werkpatroon te kiezen:
-Het moet bijvoorbeeld mogelijk zijn om een werknemer langer te laten werken zodat het bedrijf niet stil komt te liggen bij tekort aan personeel. Maar dan wordt de werktijdenwet betekenisloos, omdat iedere werkgever kan claimen dat het overwerk noodzakelijk is. Dan zul je de werkgever moeten dwingen meer te betalen voor overwerk, en dat kan ook veel geld kosten als er echt niemand anders (op korte termijn) te vinden is.
-Het moet de werknemer (en uiteraard de zelfstandige en werkgever) altijd vrij staan om zelf vrijwillig langer te werken. Maar hoe doe je dat zonder dat er vaagheid ontstaat tussen vrijwillig overwerk, en dreiging met baanverlies door de werkgever? Je kunt dan hoogstens de werkgever verbieden om langer dan een bepaalde tijd de werknemer te laten werken, of toch weer meer te betalen voor overwerk. Maar dat leidt dan wederom tot hogere kosten voor bedrijven, en dus hogere prijzen en\of lagere winsten voor aandeelhoudende burgers (waaronder werknemers) en organisaties. En ironisch genoeg ook mogelijk een lager loon voor de werknemers die geen overwerk doen.
-Probleem blijft sowieso de willekeurige selectie van een maximale werktijd. En de vraag of je die per dag, per week, of per jaar moet berekenen. Zou iemand bijvoorbeeld 16 uur per dag mogen werken voor dezelfde werkgever, maar dan de helft van het jaar? En hoeveel uur per dag is "teveel" of "te weinig"?
Nee, als ik er nog eens goed over nadenk, denk ik dat het beter is om te liberaliseren en minder regels te maken, ontslagrecht te versoepelen, discriminatie in werving en betaling van personeel toe te staan, en de belasting op arbeid te verlagen of elimineren. Dan is het voor een werkgever zeer gemakkelijk om een vervangende arbeidskracht te vinden, en weer te ontslaan. Daardoor wordt deeltijdwerk een stuk makkelijker. Je kunt immers werknemer A vrijwel altijd inruilen voor werknemer B. Het maakt dan ook weinig uit als A een deeltijdwerker is die 3 uurtjes per dag werkt, en daarna vervangen wordt door workaholic B, die de volgende 12 uur voor zijn\haar rekening neemt. Bovendien zal een werknemer die van de werkgever moet overwerken wegens personeelsgebrek een zeer sterke positie hebben. De werkgever kan het zich immers niet veroorloven om de werknemer te verliezen. Liever de eis voor een 6-urige deeltijdbaan inwilligen, dan helemaal geen personeel meer hebben.
Zo kan het dus ook, geheel vrijwillig.
Wanneer gaat iemand eens een maximum stellen aan de bemoeizuchtigheid van de Eurocraten?
Comments are closed.