Het Europese sateliet-navigatiesysteem Galileo komt niet goed op gang. Geen wonder, omdat ondertussen 25 (!) landen meestrijden om zeggenschap en elkaar de loef proberen af te steken. De politiek die aan de wieg stond van het projekt, wordt ook haar ondergang. De kist staat al klaar.
Het op 3.8 miljard Euri begrootte projekt, dat als tegenhanger van het militair/commerciële Amerikaanse GPS systeem met veel tamtam werd gelanceerd, is één van de grootste door de Europese politiek gelanceerde infrastruktuur-programma’s. Een programma dat het begin jaren 70 gelanceerde Airbus projekt te kakken zet in termen van de politieke chaos, dat wel. Maar liefst 17 ESA landen doen mee; de belastingbetalers in Duitsland, Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië en Spanje dragen 80% van de kosten.
Het projekt wordt geplaagd door tegenslagen. Dat kan ook niet anders, zal de vrijheidsbewuste lezer ongetwijfeld mompelen. Waar voor het GPS-systeem twee controle-centra voldoen (één en een back-up op een andere plaats), vecht de Europese politiek over maar liefst vier centra (Duitsland, Italië, Frankrijk, en Spanje), en drijgt de discussie te verzanden in politiek compromis-gepruts van een orde die alleen in Europa plaats kan vinden.
De tweede testsatelliet Giove B had eigenlijk allang op 23000 km hoogte de aarde moeten omcirkelen. De lancering is meermalen uitgesteld, dit keer zal het op z’n vroegst in de herfst van 2007 gebeuren.
Dat is niet het enige dat constant uitgesteld wordt. Was het oorspronkelijke plan om de 30 satellieten van de Europese tegenhanger van het Amerikaanse GPS systeem in 2008 operationeel te hebben, nadat dit al opgeschort was naar 2011, is de huidige planning nu op 2014 gezet. Het projekt, dat rijkelijk door de Europese politiek gefinancierd wordt, wordt niet alleen geplaagd door toenemende kosten, maar ook door een onduidelijke opdeling van verantwoordelijkheden tussen politiek en industrie alsmede onderling strijdende landen, waarvan de aan ADHD lijdende politici strijd leveren om de controle-centra.
Een ander discussiepunt is de verdeling tussen de aansprakelijkheid tussen bedrijfsleven en overheid: wie draait er op voor de kosten, als er een ongeluk veroorzaakt wordt door gebruik van het systeem ? Het komische is, dat de politiek zich met z’n voorliefde voor positief recht zichzelf in de voet drijgt te schieten (ik zal niet de enige zijn die gaarne bereid is om gratis kogels te leveren overigens).
Terwijl de Europese politiek vechtend over de grond rolt, zijn de Chinezen, die in eerste instantie voor 380 miljoen Euri’s mee zouden doen met Galileo maar overduidelijk genoeg hadden van het getouwtrek en geharrewar, gestart met hun eigen programma genaamd Compass, dat, rara hoe kan dat nou, verrassend veel overeenkomsten met Galileo heeft. Daarmee lijkt Galileo gedoemd om commerciëel te mislukken als ze kans zien om het geheel eerder in de lucht te hebben dan Europa.
Zolang er megalomane nasjonaal-sosjalistiese politici in Europa rondlopen die denken met gestolen belastingcenten richting te kunnen geven aan technologische ontwikkelingen van wereldformaat, zullen dit soort mega-fiasco’s zich voor blijven doen, en zal de belastingbetaler z’n centen in rook op zien gaan. Door de overheid gesoepsidieerde projekten die normaliter door het bedrijfsleven levensvatbaar ontwikkeld en geexploiteerd kunnen worden, kunnen elders sneller, beter en goedkoper uitgevoerd worden zonder overheidsbemoeienis, die in het geval van de Europese overheid vechtend over de straat rolt.
En het is de vraag of Airbus het politieke gekakel zal overleven. De grote problemen met de megalomane A-380 (ik hoop er nooit in te hoeven zitten) lijken ook al veroorzaakt door Frans/Duits (ingenieurs-) nationalisme. Leuk voor Boeing nu de Airbus klanten weglopen. Persoonlijk ben ik blij om elk project dat de incompetente EU met veel tamtam in zijn hemd zet, en blij dat ik niet bij Airbus werk (werden die satellieten daar toevallig ook gemaakt?). Het enige dat de Eurocraten aan lijken te kunnen is belastingen heffen en papierbergen produceren.
Dit is weer een praktisch voorbeeld waarom een politieke EU niet kan werken.
Een extra aanduiding om te streven om uit die politieke EU te treden.
Al schijnt dit door de drang van Nederlands/Belgische politici bijna onmogelijk.
Eén voordeel: men wilde de km-heffing op dit systeem basderen. Dikke kans dat men niet kiest voor camera’s waardoor we als automobilist in ieder geval niet de kosten voor die rommel hoeven te betalen.
China is officieel socialistisch, opmerkelijk dat hier toch over een Chinees succes wordt gesproken
Comments are closed.