Men veronderstelt nog wel eens dat een van de ethische vereisten voor een correcte samenleving is, dat eenieder zelfbeschikking behoort te hebben. “Correct! Zo is dat!” Schreeuwt menig vrijheidslievend mens. Echter het wil nog wel eens om een uitermate slappe socialistische verbale valstrik gaan. De discussie zal dan waarschijnlijk overgaan in een gesprek over “of kansarme mensen een keus hebben om – bijvoorbeeld bij werkgever X – te werken”. Wanneer ik dit punt in een discussie bereik, ben ik elke keer weer verwonderd hoe de Nederlandse cultuur tot een ‘afhankelijkheidscultuur’ is verworden. Het collectivisme zit klaarblijkelijk zó diep in de cultuur geplant dat men – om het voorbeeld maar aan te houden – banen die altijd heel normaal zijn geweest niet eens meer erkent.
Het is controversieel maar ik zeg het graag: als iemand de hele dag, de hele week tassen voor voetgangers of toeristen moet dragen voor een euro of twee per keer, dan verdient hij genoeg om rond te komen; ik zou het geld er voor geven. In India zijn er mensen die rondkomen van het handmatig aandrijven van airconditioning in restaurants en dergelijke. Dergelijk werk getuigd onweerlegbaar van de werkgelegenheid die een vrije markt creëert, of beter gezegd, niet creëert maar ‘vrij maakt’. In een van de fantastische documentaires van Milton Friedman, waar hij Hong Kong in de jaren 80 aandoet om de vrije markt aldaar in volle glorie te zien, is te zien hoe er bijna 100% werkgelegenheid is omdat men dergelijk werk doet. Men leeft onder de armoedegrens, maar men leeft. Belangrijker nog, men leeft van de eigen arbeid. Het minuscule percentage daadwerkelijk arbeidsongeschikten, en daar is héél wat meer voor nodig dan hier de norm is, leeft bij familie. Er is immers maar weinig (vrijwillige) liefdadigheid nodig.
“Maar”, zegt de eerder genoemde socialist “dat betekent niet dat hij een keus heeft…ja! tussen werken en doodgaan, ja, maar dat is geen keus!” Let op, hoe vaak deze veelgebruikte zin zichzelf tegenspreekt. Hij heeft geen keus, althans wel één keus… maar dat is geen keus et cetera. Vermoeiend volk die socialisten!
Resumé, ik wil die tegenstrijdigheden wel even voor lief nemen en ingaan op de stelling dat de keuze tussen werken en sterven geen keuze is. Dat is het wel! Zelfbeschikking heeft namelijk ook betrekking op de beschikking over het eigen leven. Belangrijker nog, de stelling “werken/sterven = geen keus” impliceert iets zéér kwalijks en veelzeggends! We (de socialist en ik) zijn het er over eens dat men een keus behoort te hebben. Echter, als sterven, aldus de socialist, geen keuze is, moét zijn formule wel inhouden dat men vrij is om te kiezen niét te werken! Als men sterft zonder werk is er geen keus. “Dus” denkt onze socialist “men mag niet sterven zonder werk, we onderhouden de arme werkelozen omdat ze niet van werk houden” Zucht…
[quote]In India zijn er mensen die rondkomen van het handmatig aandrijven van airconditioning in restaurants en dergelijke. Dergelijk werk getuigd onweerlegbaar van de werkgelegenheid die een vrije markt creëert, of beter gezegd, niet creëert maar ‘vrij maakt’.[/quote]
Nou, ik zou zeggen; Doe je Best!
Ik was eigenlijk van plan om het te vragen, maar ik doe het maar niet.. De werkelijk arbeidsongeschikten/gehandicapten/autisten e.a. hebben geen enkele kans in dit circus van elitaire bullshit.
(Uit een andere oeverloze thread):
Een casino in de noordzee buiten territoriale gebieden?? Ik zal graag de fiets installeren waar jij op gaat fietsen om het casino van stroom te voorzien! Of had je daarvoor iemand anders in gedachte? Nederlandse Indiers mischien?
Ik ben maar een simpele ziel, dus grijp je kans en reken mij af op bovenstaande woorden.
@Lodderzat
Het doet me goed dat er mensen zijn als jij Lodderzat. Helaas ben jij de uitzondering en niet de regel.
Zelf heb ik weinig recht van spreken: mijn huidige standpunten heb ik pas ingenomen na jaren nieuws volgen, nadenken en lezen. Ook dat zal de uitzondering en niet de regel zijn.
Gelukkig verspreidt het libertarisme zich nu sneller onder jongeren. Dat is echt hoopvol – en broodnodig. De collectivisten moeten echt ophouden met iedereen te dwingen mee te doen.
Vanaf 1850 is Europa opnieuw onderhorig gemaakt aan de politiek. Het is nu mooi geweest.
[1]
Je begrijpt Lodderzat niet. Hij stelt dat zelfs in het extreemste geval; werken onder de armoedegrens mensen gelukkiger zijn, juist doordat ze werken.
Het idee is dat werkende mensen, in bvb Hongkong, het gevoel hebben dat ze leven en niet wegkwijnen met een uitkering.
Begin niet direct over gehandicapten om uitkeringen te verdedigen, want je weet heel goed dat zij de minderheid van de arbeidsongeschikten vormen.
Je vergeet een van de belangrijkste bezwaren jegens de verzorgingsstaat; hoe ging het vroeger? Gingen gehandicapten destijds vroeger van armoede? Nee, ze werden verzorgd binnen eigen kring, kregen vrijwillige liefdadigheid en konden zichzelf redden. Dat was verre van ideaal, maar geen ‘circus van elitaire bullshit’.
Prima stuk, Lodderzat !
Zien we tegenwoordig nog straatmuzikanten en schoenpoetsers, die het straatbeeld vroeger opleukten ?
Nee.
Tegenwoordig worden allerlei zelfstandige beroepen, doelbewust door onze socialistische gemeentebesturen uit de maatschappij verwijderd !
Alleen draaiorgels -tegenwoordig niet meer handmatig aangedreven, alleen nog gemotoriseerde uitvoeringen,- kunnen we af en toe in een winkelcentrum meemaken.
[1]
Beste Patrick,
Allereerst dank voor je kritische opmerking, broodnodig voor een nuttig debat.
Je opmerking dat in een kapitalistische ondernemingsgerichte maatschappij bepaalde zwakke groepen onaanvaardbaar slecht af zijn gaat aan een paar dingen voorbij. Sta mij toe die te benoemen en erop in te gaan.
Ten eerste ga je er stilzwijgend vanuit dat een dergelijke maatschappij geen plicht kent om voor dergelijke mensen te zorgen. Dat is onjuist, zoals ook uit de laatste zin van de tweede alinea is af te leiden: Zulke mensen worden opgevangen door hun familie.
Ten tweede denk je blijkbaar dat in een andere inrichting van de maatschappij deze mensen beter af zijn. Dat is onjuist: Met name de rechten van gehandicapten worden met voeten getreden. Doordat het middenveld of de overheid het lot van deze groep naar zich toetrekt, meet de rest (een overgroot deel) van de samenleving zich de mening aan dat zij niet meer voor deze mensen hoeven te zorgen. Ze betalen er immers al belasting voor. Echter, hiermee zijn de gehandicapten overgeleverd aan de maatschappijen, zoals Sherpa, die zeggen voor ze te zorgen. De praktijk is echter dat deze mensen vooral goed voor zichzelf zorgen. Het eindresultaat is dat de patienten ergens in een woonwijk of complex verpieteren, eenzaam en van iedereen verlaten.
Wat betreft arbeidsongeschikten is de situatie vergelijkbaar. Mensen in de omgeving hebben geen enkele, maar dan ook werkelijk geen enkele prikkel om de betroffenen uit de situatie te helpen, voor zover dat kan, of om hen bij het leven te betrekken.
Dit laatste effect wordt overigens nog eens versterkt doordat inkomensoverdrachten door de overheid gemonopoliseerd zijn: Iedereen moet al bijdragen aan de herverdeling door de overheid vanwege de belastingverplichting, terwijl de eigen overdrachten d.m.v. schenkingen aan private partijen al snel onder een absurd belastingtarief vallen.
Kortom, ook in een ondernemingsgerichten kapitalistische samenleving met een beperkte of afwezige verzorgingsstaat zijn ook de groepen die jij aanwijst niet slechter af vergeleken met samenleving die wel een grote verzorgingsstaat ondersteunt.
Dat is geen circus van elitaire bullshit, maar op ervaring berustend inzicht.
[1] In aanvulling op Jimmy [3]
Bovendien Patrick is het fijn dat jij je zorgen maakt voor zwakken in de maatschappij. Doe ik ook.
Maar als je nadenkt, zul je tot de conclusie moeten komen dat die zwakken alleen maar geholpen kunnen worden doordat er voldoende "geproduceerd" wordt.
We kunnen alleen maar consumeren wat eerst geproduceerd wordt. Door alleen maar"anderen te dwingen een deel van hun hun productie af te geven, wordt de koek niet groter.
En als je de geschiedenis beziet, zul je ook tot de conclusie moeten komen dat er door de vrije mens veel meer geproduceerd wordt dan in collectivistische gemeenschappen. Meer productie, meer te consumeren voor iedereen. Ook voor de zwakken.
…Waarbij je zelfs nog op kunt merken dat de ‘armoedegrens’ en redelijk willekeurige norm is. Van wat hier het absolute sociaal minimum is -waarin god betere het 8% vakantiegeld wordt meegerekend- kun je in donker Afrika heel prettig rondkomen.
De pest is dat socialisten het niet eerlijk vinden dat de één minder luxe heeft dan de ander. Terwijl klassiek liberalen, libertariërs en ander onaangepast tuig daarin juist de rechtvaardigheid voor een vrije maatschappij ziet. Dit schisma ligt wat mij betreft ten grondslag aan de bijna onoplosbare discussie die Lodderzat heeft met de socialist uit zijn artikel.
De zogenaamde armoedegrens is een zeer relatief iets. Voor armoede worden in verschillende landen verschillende standaards gehanteerd.
Maar veel mensen zijn arm uit vrije keuze : ze zijn bij voorbeeeld te lui of te indolent of zien er geen enkel bezwaar in te leven als beroepsarmoedzaaier, rondgaande bij familie, vrienden en kennissen om hun dagelijks kostje bij elkaar te scharrelen. Bij de een krijgen ze een overhemd, bij de ander een tientje, bij de derde een tweedehands kunstgebit.
Werken naar vermogen is mij best. Niet werken naar onvermogen dus ook, dan is een uitkering op zijn plaats.
Het probleem is niet zozeer collectivisme. Omdat collectivisme dit helemaal niet per definitie tegespreekt. Het probleem zit ém perceptie. Wij zien veel soorten werk als onvolwaardig, onder onze waardigheid. Het probleem is dat dat vaak (niet altijd) ook daadwerkelijk zo is ! En dat hebben we te danken aan onze eigen cultuur, die bezit, status en consumeren vooropstelt.
Was dit niet het geval, dan kunnen mensen tevreden zijn met wat ze doen, omdat er geen minderwaardig etiket op geplakt wordt.
Ik persoonlijk zie geestelijk welzijn (ik bedoel niet het zweverige gedoe, maar gewoon een gezond zelfbeeld) en geestelijke balans in een samenleving als bepalend voor het welzijn.
Op het moment dat sociale ongerechtigheid en een cultuur waarin bepaalde vormen van arbeid getiketteerd worden samen de balans verstoren kun je doen wat je wilt, maar creeër je hetzij grote ontevredenheid, ofwel grote ongelijkheid.
Wanneer fietsen voor de airco hetzelfde salaris en dezelfde waardering oplevert als typen voor de database is er weinig aan de hand. Dit is aleen niet zo, en is ook niet mogelijk in onze huidige samenleving.
[9]
"Het probleem is niet zozeer collectivisme."
Voor u niet, velen willen er niet aan mee doen, maar moeten van de Staat. Dus zij hebben wel een probleem.
"Omdat collectivisme dit helemaal niet per definitie tegespreekt."
Sorry? Ik begrijp u niet. Collectivisme via de Staat gaat altijd met dwang. Probeer maar eens de Staat te trotseren.
"Het probleem zit ém perceptie. Wij zien veel soorten werk als onvolwaardig, onder onze waardigheid. Het probleem is dat dat vaak (niet altijd) ook daadwerkelijk zo is !"
Zeker, dat is perceptie en dat is zeer onterecht naar hardwerkende mensen, die dergelijke beroepen wel moeten doen. Geheel mee eens, maar waarom denkt u dat mensen liever niet werken en van een uitkering genieten dan een onderbetaalde baan nemen. Dat komt doordat ze de mogelijkheid hebben om van het collectivisme te genieten.
"En dat hebben we te danken aan onze eigen cultuur, die bezit, status en consumeren. vooropstelt."
Onze cultuur stelt deze zaken voorop, maar ook kunst, wetenschap, democratie, rechtsstaat, tolerantie en ook kapitalisme: stuk voor stuk voortbrengsels van individualisme. Het meest nobele voortbrengsel van onze cultuur: iedereen mag en kan zichzelf zijn.
Het gevolg van individualisme is dat sommige mensen succesvollere individuen zijn dan anderen – en ja, dus meer consumeren, meer bezitten en meer status hebben. Daarom zijn we nog geen betere of mindere mensen.
Wij vragen u niet om uw persoonlijke ontwikkeling aan ons ondergeschikt te maken, als u dat dan ook niet van ons verlangt: allemaal een uniek individu. Persoonlijk zou ik een deel van mijn belastinggeld graag overhandelen aan door mijn persoonlijk te kiezen goede doelen. Geen probleem, dat hoeft de Staat niet voor mij te doen.
Kortom: onze cultuur heeft voor- en nadelen en daar is kritiek op te leveren. Feit is wel dat er geen beter alternatief is, wel veel slechtere alternatieven.
[9]
Beste Diploman,
In uw eerste zin verwijst u naar "het" probleem. Onduidelijk blijft echter wat het probleem is. Zou u dit kunnen verduidelijken?
U stelt dat er in de rangorde van waardering van beroepen een door status, consumptie en bezit gedreven drempel zit. De beroepen die onder deze drempel zitten zijn minderwaardig, de anderen waardig.
Deze stelling roept bij mij enkele vragen op. Zo lijken mij de verklarende variabelen onderling afhankelijk. In onze maatschappij behalen wij status voor een deel uit bezit en consumptie. Deze laatste twee kunnen daarmee genegeerd worden daar ze in de eerste verbonden zitten. Daarmee is de vraag of een baan waardig is of niet samen met de status die je binnen een groep hebt.
Verbindt men dit met uw roep om meer geestelijke rijkdom (de niet materialistische component van het menselijk welzijn als ik u goed begrijp), dan roept uw stelling de vraag op in hoeverre de geestelijke rijkdom verbonden is met de status. Is het niet aannemelijk dat er een positief verband is tussen de geestelijke rijkdom en de plaats die je in de maatschappij inneemt? Is geestelijke rijkdom niet waarschijnlijker indien men ook materialistische rijkdom heeft? Mij lijkt dat wel het geval, zodat uw voorstel van meer geestelijke rijkdom ter vervanging van materialistische rijkdom mank gaat.
Keren wij terug naar de waardering van banen dan dient zich een aanvullend probleem aan: Waardering is subjectief. De vraag of een baan waardig is of niet is een persoonlijke. Mijn baan kan uw minderwaardig lijken, terwijl ik er trots op ben. Een objectieveerbaare drempel waaronder banen als minderwaardig beschouwt worden is dan non-existent, zelfs als we status de onafhankelijke variabelen verklaren. Ook geestelijke rijkdom doet hier niets aan af. De enige oplossing is om mensen vrij te laten in de keuze van hun baan, hoe onwenselijk wij hun positie ook achten. De enige uitzondering is als zij in die positie zijn gedwongen, c.q. een effectieve keuze onmogelijk is. Echter juist bij die banen die minderwaardig geacht zullen worden door velen is van dwang geen sprake: Immers hoe minder mensen een dergelijke baan ambieren, des te zwakker is de positie van de vrager naar arbeid.
Tenslotte wat uw uniformering van loon en waardering betreft wil ik u erop wijzen dat een dergelijke uniformering van loon en status tot onaanvaardbare ongelijkheid en grote onrechtvaardigheid zou leiden. In de eerste plaats daar het ultime doel van ons handelen niet geld of status is, maar nut. Uit de diversiteit van ons zijn (op het empirische niveau) volgt dat mensen geld, tijd en arbeid verschillent waarderen. Daar waar een systeem van vrijheid de verschillen van mensen wegneemt door een efficient systeem van allocatie, waardoor iedereen naar behoefte zijn optimale niveau van risico, werk en geestelijke rijkdom kan kiezen, zou een systeem van gelijke betaling de verschillen van mensen versterken daar de genoemde optimalisatie niet mogelijk is. Alleen in een wereld van uniforme mensen en situaties kan uniformiteit optimaal zijn. Dergelijke uniformiteit bestaat echter enkel op een zeer abstract niveau, namelijk daar waar we alle emperische factoren hebben weggestreept. Alleen in ons mens zijn zijn we gelijk. In onze drang naar geluk zijn we echter verschillend: u zult waarschijnlijk een geheel andere smaak hebben dan ik. Hoe kan een systeem dat in ieder geval één van ons beiden onderdrukt rechtvaardig zijn? Nog afgezien van de gevolgen van een uniform systeem voor de menselijke waardigheid, zijn de productieve gevolgen zoals Hub hierboven al noemde onaanvaardbaar. Mensen zouden geen enkele prikkel hebben om te investeren. Immers, de meerwaarde van de productie zou niet aan hen toevloeien terwijl alternatieve investeringen in consumptie of geestelijke verrijken wel volledig aan hen zouden toekomen. Het gevolg is dat de maatschappij armer wordt en dat innovatie tot een absoluut minimum beperkt zou zijn. Het is overigens ironisch om op te merken dat juist zou een egalitaire en statusloze maatschappij tot de ultime consumptiemaatschappij zou worden: Alleen daarvan zal de opbrengt volledig aan de betreffende persoon toekomen! Dit past overigens goed in de waarneeming dat het deel van inkomen dat aan kapitaal wordt besteed in kapitalistische samenlevingen aanzienlijk lager is dan in niet kapitalistische samenlevingen. Hiermee kan ook het fabel van een consumptiemaatschappij als gevolg van een kapitalistische samenleving naar het rijk der fabelen verwezen worden. Zie voor een uitgebreider betoog M. Friedman, Capitalism and Freedom, hoofdstuk 10 (distribution of income)
[9]
Beste Diploman,
In uw eerste zin verwijst u naar "het" probleem. Onduidelijk blijft echter wat het probleem is. Zou u dit kunnen verduidelijken?
U stelt dat er in de rangorde van waardering van beroepen een door status, consumptie en bezit gedreven drempel zit. De beroepen die onder deze drempel zitten zijn minderwaardig, de anderen waardig.
Deze stelling roept bij mij enkele vragen op. Zo lijken mij de verklarende variabelen onderling afhankelijk. In onze maatschappij behalen wij status voor een deel uit bezit en consumptie. Deze laatste twee kunnen daarmee genegeerd worden daar ze in de eerste verbonden zitten. Daarmee is de vraag of een baan waardig is of niet samen met de status die je binnen een groep hebt.
Verbindt men dit met uw roep om meer geestelijke rijkdom (de niet materialistische component van het menselijk welzijn als ik u goed begrijp), dan roept uw stelling de vraag op in hoeverre de geestelijke rijkdom verbonden is met de status. Is het niet aannemelijk dat er een positief verband is tussen de geestelijke rijkdom en de plaats die je in de maatschappij inneemt? Is geestelijke rijkdom niet waarschijnlijker indien men ook materialistische rijkdom heeft? Mij lijkt dat wel het geval, zodat uw voorstel van meer geestelijke rijkdom ter vervanging van materialistische rijkdom mank gaat.
Keren wij terug naar de waardering van banen dan dient zich een aanvullend probleem aan: Waardering is subjectief. De vraag of een baan waardig is of niet is een persoonlijke. Mijn baan kan uw minderwaardig lijken, terwijl ik er trots op ben. Een objectieveerbaare drempel waaronder banen als minderwaardig beschouwt worden is dan non-existent, zelfs als we status de onafhankelijke variabelen verklaren. Ook geestelijke rijkdom doet hier niets aan af. De enige oplossing is om mensen vrij te laten in de keuze van hun baan, hoe onwenselijk wij hun positie ook achten. De enige uitzondering is als zij in die positie zijn gedwongen, c.q. een effectieve keuze onmogelijk is. Echter juist bij die banen die minderwaardig geacht zullen worden door velen is van dwang geen sprake: Immers hoe minder mensen een dergelijke baan ambieren, des te zwakker is de positie van de vrager naar arbeid.
Tenslotte wat uw uniformering van loon en waardering betreft wil ik u erop wijzen dat een dergelijke uniformering van loon en status tot onaanvaardbare ongelijkheid en grote onrechtvaardigheid zou leiden. In de eerste plaats daar het ultime doel van ons handelen niet geld of status is, maar nut. Uit de diversiteit van ons zijn (op het empirische niveau) volgt dat mensen geld, tijd en arbeid verschillent waarderen. Daar waar een systeem van vrijheid de verschillen van mensen wegneemt door een efficient systeem van allocatie, waardoor iedereen naar behoefte zijn optimale niveau van risico, werk en geestelijke rijkdom kan kiezen, zou een systeem van gelijke betaling de verschillen van mensen versterken daar de genoemde optimalisatie niet mogelijk is. Alleen in een wereld van uniforme mensen en situaties kan uniformiteit optimaal zijn. Dergelijke uniformiteit bestaat echter enkel op een zeer abstract niveau, namelijk daar waar we alle emperische factoren hebben weggestreept. Alleen in ons mens zijn zijn we gelijk. In onze drang naar geluk zijn we echter verschillend: u zult waarschijnlijk een geheel andere smaak hebben dan ik. Hoe kan een systeem dat in ieder geval één van ons beiden onderdrukt rechtvaardig zijn? Nog afgezien van de gevolgen van een uniform systeem voor de menselijke waardigheid, zijn de productieve gevolgen zoals Hub hierboven al noemde onaanvaardbaar. Mensen zouden geen enkele prikkel hebben om te investeren. Immers, de meerwaarde van de productie zou niet aan hen toevloeien terwijl alternatieve investeringen in consumptie of geestelijke verrijken wel volledig aan hen zouden toekomen. Het gevolg is dat de maatschappij armer wordt en dat innovatie tot een absoluut minimum beperkt zou zijn. Het is overigens ironisch om op te merken dat juist zou een egalitaire en statusloze maatschappij tot de ultime consumptiemaatschappij zou worden: Alleen daarvan zal de opbrengt volledig aan de betreffende persoon toekomen! Dit past overigens goed in de waarneeming dat het deel van inkomen dat aan kapitaal wordt besteed in kapitalistische samenlevingen aanzienlijk lager is dan in niet kapitalistische samenlevingen. Hiermee kan ook het fabel van een consumptiemaatschappij als gevolg van een kapitalistische samenleving naar het rijk der fabelen verwezen worden. Zie voor een uitgebreider betoog M. Friedman, Capitalism and Freedom, hoofdstuk 10 (distribution of income)
[3] Jimmy,
Ik ben het met Lodderzat en jou eens over de (on)wenselijkheid van allerhande uitkeringen vanuit moreel oogpunt. Ze worden gefinancierd uit van werkende burgers afgeperst geld en dus hoort het niet, echter:
"Hij stelt dat zelfs in het extreemste geval; werken onder de armoedegrens mensen gelukkiger zijn, juist doordat ze werken.
Het idee is dat werkende mensen, in bvb Hongkong, het gevoel hebben dat ze leven en niet wegkwijnen met een uitkering."
Dit is gewoon nonsens.
Er is niets leuk aan zwoegen voor geld dat je ook zo had kunnen krijgen.
Ofschoon ik weliswaar -uit principe- tegen uitkeringen ben, weet ik wel dat als ik geen fatsoenlijke baan kon krijgen en mij de keuze voorgelegd zou worden of ik graag zomaar maandelijks 600 euro zou krijgen (liefst van een weldoener bv. een rijke tante, zodat er geen diefstal voor gepleegd werd) of dat ik ditzelfde zou kunnen verdienen door een of ander minderwaardig baantje uit te oefenen zoals het sjouwen met koffers van toeristen, nou, dan zou ik wel voor het gratis geld kiezen en niet als een masochist 10 uur per dag vermijdbaar gaan zwoegen. Ik zou me helemaal niet trots voelen met zo’n melkertbaantje. Wel in tegendeel: elke keer dat je voor een of andere snol zo’n slavenbaantje doet, schaam je je diep dat je slecht goed bent om als muilezel te dienen voor iemand die het wel gemaakt heeft (of domweg de lotto won of een vermogen erfde). Vergeet die vermeende trots van caddy’s, piccolo’s, schoenenpoetsers en dergelijke dus maar.
Iemand die zo’n baantje doet, doet dit heus wel omdat hij -onder de randvoorwaarde van te willen blijven leven- geen andere keuze heeft.
Nogmaals, dit is geen pleidooi voor uitkeringnen, want die blijven onetisch als er diefstal voor gepleegd werd, maar slechts een correctie op een te prozaische voorstelling van de vermeende trots van schoenenpoetsers en dat soort volk.
Groeten,
M
[4] "Zien we tegenwoordig nog straatmuzikanten en schoenpoetsers, die het straatbeeld vroeger opleukten ?"
Pardon?
Die schoenenpoetsers vind ik prima want hun diensten kan je zelf besluiten wel of niet af te nemen, maar lui die de openbare orde en passanten hun rust en state of mind verstoren door ongevraagd herrie te lopen maken, horen in het straatbeeld niet thuis.
Dat ze thuis of in een zaaltje waar mensen heen kunnen gaan lawaai maken voor zichzelf of voor klanten, zoveel als ze willen, maar zomaar elke voorbijganger ongewild met hun eigen kabaal confronteren, is gewoon verwerpelijk.
Goed, soms kan het mooi zijn, maar da’s een kwestie van smaak en smaken verschillen nu eenmaal. Maar principieel verschilt een bedelende straatmuzikant niet van een neger die lekker asociaal met een ghettoblaster rondloopt en iedereen laat "meegenieten" van de muziek die hijzelf toevallig leuk vindt.
Ik hoop dat dadelijk de laatste orgeltjes ook nog verdwijnen en die aso’s gewoon failliet gaan.
Dan zijn we dat oneens. [14] Ik werk als afgestudeerd academicus liever als glazenwasser met wat trots, dan dat ik werkloos thuis ga hangen en als gezond mens helemaal overbodig ben.
Noem het trots of domheid, maar mijn lieve, goede moeder zou uit de hemel neerdalen om me ongenadig achter mijn reet aan te zetten.
[13] M laat zien hoe het socialisme in korte tijd het concept van menselijke waardigheid heeft weggepoetst.
Vroeger deed men nog liever de smerigste baantjes dan de schande te moeten ondergaan van je hand moeten ophouden bij een ander.
Maarja tegenwoordig kan het allemaal lekker anoniem dus dan hoef je je alleen voor jezelf te schamen.
[16] Met socialisme heeft dit volslagen niets te maken, slechts met human nature. Zo spelen ook in kapitalistische landen mensen lotto in de hoop zomaar ineens rijk te worden en dan lekker niet te hoeven werken.
En ook een kapitalist zal wel eens gemijmerd hebben, hoe zijn leven er had uitgezien als ie als zoon van een miljardair geboren was.
Werken is niet meer dan een noodzakelijk kwaad voor mensen die nog redeneren dat tijd geld is (waarmee ze impliceren dat ze kennelijk nog niet genoeg geld hebben).
Immers ben je eenmaal rijk genoeg, dan geldt het omgekeerde: geld is tijd. Geweldig, tijd voor jezelf i.p.v. voor een ander zoals je baas of je klant.
Een mooi voorbeeld zijn hedgefund managers die er op hun 37e mee ophouden wanneer ze eenmaal "binnen" zijn.
Die jongens zou ik nu niet bepaald van een socialistische mentaliteit verdenken.
[13][14][16] Ik kan het deze keer helemaal niet met je eens zijn, .M!
De reactie van Jozef geeft ook mijn mening weer. Wat is er b.v. nu voor minderwaardigs aan om eerlijk geld te verdienen met het dragen van koffers – voor een ‘snol'(?), waarom nu een snol. Ik begrijp je niet.
En waarom ook zo sikkeneurig over straatmuzikanten? Doorgaans zijn die meestal in een centrum van een stad, waar je sowieso niet speciaal voor je rust naar toe gaat. Ze bedelen niet, maar leveren er voor heel wat mensen wat vrolijkheid voor. Als het je niet bevalt loop je er snel voorbij en geef je niks. Ik persoonlijk word er altijd vrolijk van en ik hoop dat de orgeltjes (zelfs al zijn ze nu mechanisch) en de accordeonisten, enz. nog lang in het straatbeeld mogen blijven.
Waar muziek gemaakt wordt, is minder geruzie. Kop op .M! 🙂
[13] "Iemand die zo’n baantje doet, doet dit heus wel omdat hij -onder de randvoorwaarde van te willen blijven leven- geen andere keuze heeft."
Tuurlijk heeft-ie een andere keuze: hij kan ook het criminele pad op gaan. Hij maakt dus de moreel juiste keuze om te gaan werken, en niet te gaan stelen. Dat getuigt van karakter, en daar mag je trots op zijn.
[18] "Waar muziek gemaakt wordt, is minder geruzie"
Tja. M zei al: smaken verschillen. Ik mijd de binnensteden als het maar even kan, maar als ik er moet zijn word ik niet blij van zo’n jankend type dat walgelijke smartlappen weeer voor de rest van de dag in je kop verankert.
Dus ook ik zal er geen traan om laten als deze folklore definitief uitsterft. Maar er zijn ook mensen die het leuk vinden. Ieder zijn meug.
[6]
Bedankt allemaal voor de reacties. Ik geef toe dat ik wat overdreven emotioneel reageerde.. Toch roepen uw stukken bij mij de nodige vragen/opmerkingen op. Het is niet mijn bedoeling om te bekritiseren maar meer om te leren.
Begin niet direct over gehandicapten om uitkeringen te verdedigen, want je weet heel goed dat zij de minderheid van de arbeidsongeschikten vormen.
Vergeet daarbij niet dat werkgevers in ontelbare gevallen de wao als afvalputje hebben gebruikt om van mensen af te komen. Misbruik van het systeem vindt dus plaats in alle lagen van de bevolking. Als men dan in het uiterste geval de overheid/belasting afschaft, lossen we daarmee het probleem dan op? We krijgen er denk ik andere problemen voor terug, al dan niet op basis van vrijwillige bijdragen aan goede doelen e.a. Is het niet zo dat als de arbeidsongeschikten hun uitkering ontnomen wordt en de familie zorg moet dragen voor hun welzijn als mens, dat daar ook een vorm van dwang optreed?
Wat als we ons dan dus individueel moeten gaan verzekeren voor arbeidsongeschiktheid op de vrije markt, brengt dat niet een scala aan beperkingen in de polissen met zich mee?
Afhankelijk van de gewenste vorm van de verzekering zal men premie betalen. Gehandicapten/arbeidsongeschikten zijn daarbij behoorlijk in het nadeel. Nu is er nog enige vorm van toezicht door de overheid, maar als die er niet is zullen de ‘poenscheppers’ het voor het zeggen hebben en de aard van de mens draagt egoisme en hebzucht in zich. Of het nou het management van de verzekeraars of die van de instellingen is, geef ze in ieder geval niet de vrije hand.
En als je de geschiedenis beziet, zul je ook tot de conclusie moeten komen dat er door de vrije mens veel meer geproduceerd wordt dan in collectivistische gemeenschappen. Meer productie, meer te consumeren voor iedereen. Ook voor de zwakken.
Hmm.. ik ben van mening dat als het gaat om het produceren van goederen voor eerste levensbehoefte er een behoorlijk overschot is (en op de afvalstortplaats eindigt) en als het gaat om ‘produceren’ zien we dat verreweg de meeste productieprocessen zijn geautomatiseerd (zie hier de werking van het afvalputje wao) en die trend neemt alleen maar toe. Er is dus meer dan genoeg voor iedereen. Toch?? Kijk bijvoorbeeld eens naar het productieproces van auto’s. Er komen nog zeer weinig handen aan te pas. Ik vind dit een heel goede ontwikkeling, daar niet van, maar er moet toch een oplossing zijn voor de mensen die dat werk vroeger wel deden.
Nogmaals bedankt, ik bedoel het niet zo zeer als kritiek. Jullie zijn allemaal veel intelligenter dan ik. Ik ben me zogezegd aan het orienteren..
patric
[21] Prima hoor Patrick, niemand is te oud om te leren. Al blijkt het bij het ouder worden moeilijker. Dat is "natuurlijk", maar komt ook doordat het steeds moeilijker wordt jezelf los te weken van vroegere indoctrinatie en de objectieve feiten te onderkennen.
Vooral met vrijheid is dat in deze collectivistische maatschappij moeilijk.
De WAO is een collectivistisch gedrocht dat naast een groot aantal andere regelingen ontstaan is. Doordat het een overheids-omslagstelsel is, worden de regels naar willekeur om de paar jaar veranderd.
Omdat het gewone ontslaan/vertrek van werknemers zo moeilijk was, werd door werkgevers en werknemers heel vaak in onderling overleg afgesproken die WAO te gebruiken. Dat was dan voor beide partijen gunstiger.
Misbruik of gebruik?
En je zegt terecht dat als er mogelijkheden zijn, kan er altijd in alle lagen misbruik van gemaakt worden.
Een ander punt hierbij is dat er nu niet voldoend goede betaalbare privé-verzekeringen ontwikkeld zijn omdat dat niet eens mocht en niet haalbaar in concurrentie met de overheid.
Bij afschaffen van de AOW moet daar dus wel een regeling voor komen.
Productie
De behoeften van mensen zijn onuitputtelijk. In een vrije markt wordt geprodceerd wat ook verkocht kan worden. (Je ziet nu dat er zelfs mensen meer dan 20 miljoen euro betalen voor een ruimtereisje van een paar dagen)
Mensen willen altijd iets met hun geld doen, en dat betekent dat er anderen zijn die daar weer aan kunnen verdienen. En in vrijheid zullen daar gemakkelijker doeleinden voor gevonden worden dan in een geregelde maatschappij.
Overigens zijn AOW en dergelijke regelingen wel de onderdelen die niet als eerste afgeschaft zouden moeten worden. Op de Vrijspreker vind je veel zaken die eerder aan de beurt zijn.
Ken je het boek: "Economics in One lesson"? Auteur Henry Hazlitt. Dat is een aanrader eerste klas als je echt snel wil leren hoe dergelijke zaken in elkaar zitten.
Comments are closed.