Community Reinvestment Act

Zo, dat is eruit: de oorzaak van het falen van het bankwezen in Amerika. Niet het kapitalisme, of de hebzucht van de kapitalisten is de oorzaak van het failliet, maar een wet, door de overheid bedacht om armoede tegen te gaan…

Als je nu zo dom bent als Wouter Bos, en kapitalisme associeert met hebzucht en torenhoge winsten, hoe kun je dan uitkramen dat een teveel aan kapitalisme het bankwezen kapot heeft gemaakt?

Als banken nou zo graag winst maken, hoe kan het dan dat ze geld tekort komen? Dat ze geen geld van leningen terug kunnen vorderen, omdat het “weg” is. Ik zal het u proberen uit te leggen.

De Amerikaanse uitdrukking “to make money” geeft precies hoe het zit. Je kunt “geld” maken, door iets waardevols te creeeren, dat andere mensen graag willen hebben, sterker nog, waardoor andere mensen OOK bereid zijn een tegenprestatie te leveren. Dit is de essentie van (ruil)handel, de essentie van het kapitalisme: uit vrije wil goederen verhandelen. Geld is alleen maar een smeermiddel, een uiterst geavanceerd smeermiddel, maar het draait nooit om geld, maar om de diensten.

Het hebben van geld in een zuivere kapitalistische maatschappij betekent dat je iets hebt geproduceerd waar andere mensen nu gebruik van maken, en bereid zijn tot een tegenprestatie. Dat geld an sich is vrij waardeloos, de varkens vreten ’t niet om maar bot te zijn, maar er schuilt vertrouwen in dat geld, dat je er goed aan doet deze meneer een dienst te leveren. Je levert immers een dienst aan iemand die in het verleden een wederdienst geleverd heeft.

Het zwakke punt van papier- of chartaal geld, is dat het makkelijk te vervalsen of bij te maken is. De libertarische zucht naar de goudstandaard is niet zozeer gebaseerd op het mooie glimmen of de “waardevastheid”, dit is slechts een gevolg van de eigenschappen van goud: het is niet kapot te maken, en het valt ook niet BIJ te maken.

De prijzen die tot stand komen door onderhandelen weerspiegelen iets heel belangrijks: mensen zijn bereid veel geld neer te leggen voor dingen die ze graag hebben. Het maken van torenhoge winsten is een belangrijk marktsignaal (voor b.v. andere investeerders): hier heeft men behoefte aan! Door vrije toetreding (kenmerk van de vrije markt) kunnen ook andere investeerders (enigszins dezelfde) produkten aanbieden. Als ze duurder zijn weerspiegelt dit dat er NOG meer vraag is, en door de hogere winsten trekt dit NOG meer investeerders aan, waardoor er een (markt)evenwicht optreedt. Een volgende toetreder kan alleen nog meer winst maken door ONDER de (tijdelijke) marktprijs te gaan zitten, en op die manier daalt de prijs van een produkt richting de kostprijs.

U begrijpt wat er gebeurt als je gaat valsmunten. Je levert wel diensten aan iemand (met het valse geld), maar je krijgt er niets voor terug, althans, wel geld maar dat geld is waardeloos omdat er niet als tegenprestatie geproduceerd wordt… Er wordt een zeepbel gecreeerd.

Om nu terug te komen op de Community Reinvestment Act: dit was een wet, ingevoerd in 1977, maar aangescherpt onder o.a. Clinton, die banken verplichtte WEL geld uit te lenen aan “niet kredietwaardige” mensen om een huis te kopen. Zo kon een nieuwe zeepbel ontstaan.

En de “noodmaatregelen” van de overheid, zoals het bijdrukken van dollars, zijn natuurlijk volkomen waardeloos. Zimbabwe hanteert deze maatregel, net zoals veel bananenrepublieken, al vele jaren, zonder enige positieve effecten.

Een werkelijk ongelooflijke sukkel, hoogleraar economie of zoiets, stond op het journaal te blaten over het positieve effect van inflatie: de schulden worden minder… Hij vergeet daarbij natuurlijk te vermelden dat het vermogen van mensen die GEEN schulden hebben, natuurlijk net zo hard daalt. Over diefstal gesproken… En ik denk niet dat buitenlandse investeerders graag investeren in een munt die in waarde net zo hard daalt als een baksteen…